Marc Hurtado schreef samen met zijn broer Eric muzikale geschiedenis als Étant Donnés. Dit duo dat actief is sinds eind jaren 70 werkte reeds samen met artiesten als Alan Vega, Lydia Lunch, Michael Gira en Genesis P-Orridge. Ook onder zijn eigen naam bracht Marc Hurtado verschillende solo-albums uit en werkte hij ook weer samen met uiteenlopende namen van Vomir en Dissecting Table tot de reeds eerder vernoemde Alan Vega en Lydia Lunch. Samen met deze laatste tourde hij ook rond om de muziek van Suicide op het podium te brengen.

We hoorden reeds op zijn eerste “solo”-album Sniper (2010) (een samenwerking met Alan Vega) dat de invloedrijke New Yorkse electropunkers duidelijk ook hun stempel drukten op Hurtado’s geluid. Aanvankelijk konden we het nog wijten aan het feit dat hij met Vega met de helft van dit alom geprezen duo aan de slag ging, maar later werk (My Lover The Killer met Lydia Lunch bijvoorbeeld) zoals ook deze Larme Secrete met landgenoot Pascal Comelade klinkt ontegensprekelijk als zwaar beïnvloed door Suicide. We’re all frankies, remember?

Deze Comelade werd geboren in het Franse Montpellier en verbleef een hele tijd in Barcelona. Onder de naam Fluence bracht hij zijn eerste album uit dat geïnspireerd was door de elektronische muziek van de groep Heldon. Vanaf 1980 begint Comelade muziek uit te brengen onder zijn eigen naam, meer akoestisch en vaak gekenmerkt door de geluiden van speelgoedinstrumenten gebruikt als solo-instrument of als een integraal deel van het geluid van de groep waarin hij actief was, The Bel Canto Orchestra (een zevenkoppig orkest dat de goedkoopste instrumenten uitzocht en deze de strijd liet aangaan met deze die een roemrijk verleden met zich meedroegen).

Larme Secrete is de eerste keer dat beide heren samenwerken en ook hier weer horen we meer dan duidelijk de invloed van... Suicide.

Veel moeite om dit te maskeren doet het duo dan ook niet. ‘Ete’ zet het nog eens dik in de verf door het alom gekende melodietje van ‘Ghost Rider’ te gebruiken. Een exotische variant weliswaar, waarvoor het door Comelade graag gebruikte orgeltje verantwoordelijk is. Met het venijn dat Suicide in het algemeen en het originele nummer in kwestie kenmerkt, werd helaas minder rekening gehouden.

De vervormde, echoënde zang van ‘Eclair’ roept tevens een associatie op met Dive. De kille electronica van Ivens hier echter vervangen door het orgeltje dat met horten en stoten de boel draaiende tracht te houden.

We zijn er echter meer over te spreken wanneer er niet enkel op dit orgeltje gerekend wordt, maar een uiterst repetitieve maar net daarom zo efficiënte postpunk gitaarlijn de boel komt ‘opvrolijken’ (‘Infini’). Minimalisme ten top, want 10 minuten lang wandelt dit riedeltje samen met Hurtado’s sloganeske poezië een einde weg. Het orgeltje zorgt voor een Doors-achtige twist, je zou kort door de bocht kunnen spreken van een soortement overzicht van 60 jaar muziek in 1 enkel nummer gegoten.

De nummers die echter het meest onder de zwaar doordrukkende Suicide-stempel durven kruipen spreken wat ons betreft echter het meest tot de verbeelding. Het melancholische ‘Or’ bijvoorbeeld, waar de orgel op stal blijft en plaats maakt voor de grandeur van de piano. Het meest buiten de lijntjes kleurend is ‘Cri’, waarvan we vooral de ge(s)laagde fluisterzang onthouden.

Wereldschokkend of essentieel zoals Suicide is het natuurlijk niet, maar dat neemt niet weg dat Larme Secrete een degelijk album is dat respectvol met deze erfenis aan de slag gaat.

Pascal Comelade

Dimi Brands
23/11/2020