|
|||||||||||||
Een verrassende EP bereikte ons met deze titelloze EP van Partisan. Dit trio gunt ons middels vier tracks een flashback naar de donkere jaren 80. Met fuzz en distortion doordrenkte songs die raakvlakken vertonen met The Jesus And Mary Chain, Killing Joke en recenter A Place To Bury Strangers, zo verrassend is dat toch niet, horen we u al denken, aangezien dit soort bands de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond schieten. Opmerkelijk is wel dat de drie bandleden (heerlijk basic: bas, gitaar en drum) allemaal een verleden in het hardcore- en metalmilieu hebben: Cedric Goetgebuer (Rise And Fall), Ivo Debrabandere (Deathwish en Oathbreaker) en Thijs Goethals (Maudlin) gooien bij Partisan het muzikale roer dus volledig om, om een stijl te bekomen die veel van onze lezers zal weten te bekoren. Deze invloeden uit hun collectieve muzikale verleden, waarvan shoegaze en postpunk de lijm zijn, gaat de drie heren dan ook nog eens heel goed af. Zonder te verdrinken in het volgelopen bad van distortion en reverb, weten ze een scherp gevoel voor melodie en dynamiek boven te laten drijven. Tijdens de opnamesessies deed het trio ook enkele sonische experimenten om hun unieke wall of sound te bekomen, door op te gaan nemen op enkele bijzondere locaties zoals bijvoorbeeld een binnenzwembad. Opener ‘Run Run Run’ haalt de stofzuigers van stal en geeft een uppercut van jewelste waarbij de melodie terug alles aan elkaar plakt wat de gitaren uit elkaar gescheurd hebben. ‘Unhappy People’ laat horen dat wanneer Killing Joke zou besluiten om op pensioen te gaan, hun opvolgers al klaar staan, en meer nog, de Belgische nationaliteit dragen. ‘Children In Love’ probeert de onschuld die uit de titel naar voren komt muzikaal weer te geven, maar ook hier is “nothing what it seems” zoals we leren uit de tekst. De stofzuigersound gaat hier hand in hand met een heldere akoestische gitaarlijn, en ook deze aanpak werkt uitstekend. Afsluiter en persoonlijke favoriet ‘Public Humiliation’ is allesbehalve wat de titel suggereert, dit is een song waar je als band mee kan/mag/MOET uitpakken. Met een zeer prominent aanwezige baslijn (wat altijd punten scoort bij ondergetekende) weet dit nummer meteen de aandacht naar zich toe te trekken. De typische begin jaren 90 aanpak (rustige strofe/uitbarstend refrein/rustige strofe) horen we tegenwoordig net iets te weinig meer terug, althans niet op een zodanig straf niveau als in dit nummer. Slechts vier nummers, meer hebben we niet nodig om volmondig te kunnen concluderen dat dit trio een welkome aanwinst is in het donkere genre.
Dimi Brands |
Volgende besprekingen
Lili Grace - Lili Grace (EP)
Dick Torture And The Selfabusers - I Shave My Balls Before Sunset
Monomyth - Exo
Amber Asylum - Sin Eater
Welle:Erdball - 1000 Engel (ep)
Elferya - Eden's Fall
Into The Mist - Dancing Into The Mist
Fading Rain - Winter Ballads
Mist Of Dead End - Never Explain Anything
Come With Reverse - Composing Serenity