Dit album is de culminatie van jarenlange exploratie van en fascinatie door arctische landschappen. Reeds lang was de Canadees Ihor Dawidiuk (uit Toronto, Ontario), de man achter Parhelion, geïntrigeerd door de menselijke interactie in deze ongastvrije, bevroren wereld. Enerzijds is de arctische wereld met zijn desolate, onbewoonbare, barre landschappen zeer vijandig tegenover de mens die hem weliswaar soms koppig trotseert, anderzijds zijn deze landschappen in hun overweldigende grootsheid bij temperaturen ver onder het nulpunt gewoon betoverend mooi.

Het debuutalbum van Parhelion herbergt de muzikale verklanking van deze dualiteit, een poging om deze schijnbare paradox in geluid te vatten. Het is een meditatie over bevroren landschappen en hun mysteriën, een ode aan het land van de middernachtszon. Op “Midnight Sun” (61 min) staan 12 dark ambient tracks van zeer ongelijke lengte, van het amper een halve minuut durende “Interlude”, tot de tien minuten durende slottrack “Solitude”.

Eigenlijk had ik het muzikaal gezien toch nog ijziger verwacht, met composities vol gierende synthesizergeluiden die een sneeuwstorm verzinnebeelden. Dat slaat bij de eerste luisterbeurt een beetje tegen. Als je het écht ijzig koud wil krijgen, zou ik eerder het werk van de Noor (niet toevallig waarschijnlijk) Svartsinn aanraden, “Traces Of Nothingness” bijvoorbeeld of “Elegies For The End” of probeer dit midden in de winter in de Noorse natuur opgenomen ijzige ambient album eens.

Weliswaar zijn dit erg knappe tracks, waarvan de meest toegankelijke (lees: melodieuze) trouwens nog wel best goed zouden passen bij een (ant)arctische natuurdocumentaire van pakweg National Geographic of bij - waarom niet - “The March Of The Penguins”. Een Svartsinn zou daarbij als soundtrack te extreem zijn. Sommige Parhelion tracks zijn toch wel toegankelijker en melodieuzer dan de echt sinistere dark ambient die ons vooral uit Scandinavië bereikt, al is het nu ook weer geen Jean-Michel Jarre of Tangerine Dream natuurlijk, daarvoor zitten er genoeg onheilspellende drones in.

“Forgotten Outpost” is voor mij het onbetwiste hoogtepunt met mooie, langgerekte en onheilszwangere keyboardmelodieën, donkere drones en raadselachtig, beangstigend, ja ijzingwekkend gekraak als van ijsschollen die op het punt staan te breken terwijl je erover loopt. In gedachten ga je alvast een paar passen sneller lopen uit angst in het ijskoude poolwater te belanden. “Meditations Over Open Water” met zijn watergeluiden onder dikke drone en synthlagen, doet je nogmaals huiveren bij de gedachte aan dit ijskoude water waarin een mens maar een paar minuten overleeft. Ook de lange slottrack “Solitude” en de titelsong “Midnight Sun” met hun trage, vrij minimale keyboardmelodieën zijn geschikt als soundtrack voor onze fictieve (ant)arctische natuurdocumentaire. “The Transmission”, mijn tweede lievelingstrack, is opgebouwd rond een minimale, repetitieve keyboardmelodie en een zware, extreem lage drone. De overige klanksculpturen zijn amelodieuzer en meer puur dronegericht en kunnen soms qua grimmige morbiditeit zelfs met de meest inktzwarte Scandinavische dark ambient wedijveren. “A Lament For Whales” - de titel verraadt het al een beetje - is daarbij de meest stikdonkere track, al moet bijvoorbeeld de akelige geluidsstorm “Beneath” daar amper voor onderdoen.

“Midnight Sun” werd uitgebracht in een gelimiteerde editie van 1000 copies in een 6 panel digipack. Al bij al een heel mooi dark ambient album. Doe je ogen dicht en verbeeld je drijvende ijsschotsen, trekkende rendieren, kanoënde Inuit en jagende ijsberen. Weet u trouwens waarom een ijsbeer nooit pinguïns eet? (Ziehier het antwoord)

http://www.ihordawidiuk.com

http://www.myspace.com/parhelionmusic

Henk Vereecken
07/08/2011