Als we het Poolse Paranoia Inducta (het klinkt haast als de naam van een of andere gangster rapper) één goede raad willen meegeven, laat het dan deze zijn: less is more.

Op het negende album From The Depths, tevens het derde deel uit een heuse trilogie (voorafgegaan door Evil Angel (2010) en Maze Of Death (2013)), krijgen we in de tijdspanne van een uur namelijk 14 nummers voorgeschoteld, waarvan daarenboven amper eentje blijft hangen.

Anthony Armageddon Destroyer is de man achter dit project, en hij schijnt een voorliefde te hebben voor zogenaamde ‘anti-muziek’ zoals industrial en harsh noise. De invloed hiervan was ook niet te ontkennen op voorgaand plaatwerk die gemakkelijkheidshalve in het death industrial hokje (zie ook Brighter Death Now) werden gestopt, al sprak Anthony zelf liever over de term Apocalyptic Death Industrial, het kind moet immers een naam hebben.

Hiervan is helaas op From The Depths slechts een fractie te horen, want hier zoekt men het meer in (dark) ambient sferen. We vermoeden dat de man op zoek was naar -een weggever- meer diepgang met deze plaat?

From The Depths tracht een verhaal te brengen over verlies, eenzaamheid, wanhoop en een algemeen gebrek aan hoop. De pijn van het bestaan en het verdriet wat hiermee gepaard gaat, graag bezongen thema’s in ons geliefde genre, komen zoals u ziet ruimschoots aan bod.

Rage In Eden waarschuwt overgevoelige en -gevoelige personen ver uit de buurt van deze release te blijven, aangezien deze ernstige depressie zou kunnen veroorzaken.

Dat je niet bepaald vrolijk van deze plaat worden zal, daar mag je donder op zeggen, maar zo fel zouden we het nu ook weer niet durven stellen.

Sfeervolle geluiden, vaak aangevuld met spaarzame pianoklanken domineren het eerste deel van de plaat (‘Whispers And Cogs’ doet iets moois met neoklassiek, ambient en -toepasselijk- gefluister en in het titelnummer eisen heavenly voices de aandacht op), halverwege springt de voorliefde voor death industrial meer in het oog, en doen nummers als ‘The Noonday Demon’ en ‘Sanctuary Of Madness’ ons denken aan Trepaneringsritualen. Voor de rest moeten we dark ambient van een weinig verrassend allooi verduren, ook deze schoenmaker blijft dus beter bij zijn leest. Het gros van de nummers klinkt als een bundeling van Cold Meat Industry toppers (Coph Nia, Sanctum, Arcana, en ga zo nog maar een tijdje verder), muziek waar wij altijd voor te vinden zijn, maar waarvan we toch iets meer verwachten dan een zoutloze kopie van het origineel.

Op de mooie hoes zien we een gemaskerde vrouw in wit slaapkleed omgeven door tal van gevouwen papieren bootjes. Net zoals deze bootjes varen de nummers op From The Depths alle kanten uit, en kunnen we van een eenduidige eindbestemming moeilijk spreken.

From The Depths zou je als debuutplaat nog met de mantel der liefde kunnen bedekken, maar voor een negende album van een project klinkt dat gewoon te inspiratieloos en te vlak. De paar schrijffouten in de titels (Sanctaury en Prugatory lezen we tot onze verbazing) zijn hier dan ook eerder onvergefelijk te noemen.

Tijd voor Anthony om even te herbronnen, want de gezochte (doch niet echt gevonden) diepgang hopen we op plaat nummer tien wél terug te mogen horen.

Paranoia Inducta

Dimi Brands
19/10/2017