Herinnert u zich nog Go van Moby? Het is de eerste hit van Richard Melville Hall die als single verscheen als aankondiging van zijn debuutalbum. Het hele nummer drijft op Laura Palmer's theme van Angelo Badalamenti, het hoofdthema van Twin Peaks. Vanaf het moment dat de serie en films verschenen, is de invloed op hedendaagse popcultuur onmiskenbaar groot: groepsnamen, samples, artwork, Twin Peaks themafuiven, noem maar op. Herinnert u zich trouwens het nummer Fire Walk With Me van The Eternal Afflict nog? De invloed van Twin Peaks op kunst is dus niet bepaald nieuw maar het Oostenrijkse Owl Rave past de filmische inspiratiebron wel zeer letterlijk toe. Net als de serie wisselt de lp momenten van gelukzaligheid af met compleet surrealisme en een sluimerende morbiditeit.

Opener Welness at One Eye Jacks lijkt wel de onverschenen bonustrack op de originele soundtrackplaat. We horen de elektronische strijkers - typisch voor digitale synths uit die tijd- die Badalamento ook gebruikte in een licht jazzy mood. Tegelijkertijd klinkt deze schijf ook zeer gothic/darkwave. Deze plaat zou niet misstaan op Twin Peaks, maar ook de film Blue Velvet komt spontaan ter geest.

Net dezelfde sfeer krijgen we in Searching, maar ditmaal krijgen we er vocalen bovenop. We horen een geslaagde grafstem in combinatie met de Julie London-achtige vrouwenstem van Antonia Steiner. Ideale louche barmuziek nadat u een hele dag gepretendeerd hebt een braaf staatsburger te zijn.

A Knife for Every Heart is een ander paar mouwen. Diepe gitaardrone gaat over in een duistere trage doommelodie met een minimum aan percussie. De grunts van Markus Dolp doen ons huiveren.

Favoriet op de lp is de dark ambient track In Sarah's Dream. Owl rave poot hier een perfect evenwicht neer tussen etherische schoonheid en duisternis en weet je echt mee te nemen in een andere wereld. Het geluidsdesign is van een zeer hoog niveau. Fright car opent de B-kant en deze compositie laat meteen zeer luguber geluid horen. Een drone met zeer trage drums, brush sounds en vocalen die bijna aan Black metal ontleend lijken dompelen je onder in het muzikale equivalent van een onverlicht ondergronds doolhof waarin je hopeloos bent verdwaald terwijl je voelt dat de laatste zuurstof wegglibt. Het nummer herbergt ook heel wat auditieve geheimen die pas na enkele luisterbeurten echt opvallen: plotse schrikeffectjes, een verholen melodie, enz.

Amy sluit meer aan bij de jazzy sfeer van de eerste platen en doet ons spontaan met weemoed terugdenken aan de gothic jazzband Darkside Cowboys, maar ook aan The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Ditmaal ergeren we ons wel wat aan de grunt en hadden we graag enkel de bevreemdende stem van Antonia gehoord.

Find me is een opvallende afsluiter. We horen een expliciet elektronische basdrum die een pak luider in de mix zit dan in de voorgaande nummers en een aanzet tot breakbeats. Dit zorgt ervoor dat we ons plots in erg boeiende triphopsferen bevinden. Het nummer is anders genoeg om te boeien maar past bizar genoeg toch in het geheel.

Deze plaat is een echte aanrader. De sfeer zal geen enkel gothicliefhebber onbekend zijn, maar componist Gregor Huber en zijn vocalisten zetten ze neer op een totaal andere manier dan we gewoon zijn. Cliché- en kitschloos is deze muziek niet, maar tegelijkertijd klinkt ze zeer verfrissend in een wereld waarin iedereen dezelfde klanken lijkt te gebruiken. Het zou jammer zijn mocht dit onder de radar blijven.

Peter De Koning
01/07/2016