Deze Mille Feuille werd voor de verandering niet geproduceerd door de bakker om de hoek (de zoetekauwen onder ons weten dat een millefeuille aldaar bekend staat als een glacéke of een boekske, of denken aan de Nederlandse variant: de tompoes) maar in een voormalig schoolgebouw in het Noorse Hemnes dat nu dienst doet als een werkplaats voor artiesten van allerlei slag.

Het duo Owl (Signe Emmeluth en Karl Bjorå) werkte hier samen met geluidstechnicus Magnus Nergaard aan wat zou resulteren tot de debuutplaat van Owl.

Een debuut dat het resultaat is van een paar jaar werken met verschillende ideeën over improvisatie en compositie. Beide muzikanten legden hun meningen omtrent veel of weinig controle die in de muziek gebracht werd naast elkaar, en probeerden zo een gezamenlijke puzzel te leggen die van zowel gecontroleerde als ongecontroleerde impulsen gebruik maakt om diepte en gevoel van intense focus mee te geven. De keuze van de titel heeft dus minder te maken met een aanleg voor obesitas bij deze twee heren, dan wel met de letterlijke vertaling ervan: de “duizend lagen” die de rode draad vormden in het artistieke proces.

‘Upon Arrival You Forgot Why You Left’ is niet alleen een mooie, poëtische titel, bovenal is het een dik twintig minuten aanslepende oefening in traagheid waarbinnen een steeds terugkerende gitaarklank de schoorvoetend experimenterende saxofoongeluiden in toom tracht te houden.

Na een vijftal minuten mengt zich een andere kracht in het spel als noisy klanken zich trachten te mengen. Een strijker (?) piept angstvallig om de hoek alsof die reeds doorheeft dat hiertegen geen strijd opgewassen is. Zo speelt dit nummer voortdurend en over de ganse lengte een spel van aantrekking en afstoting. Gelukkig op een best boeiende manier, al kunnen we niet zeggen dat we iedere luisterbeurt even enthousiast hierop reageren. De constante variatie die vrij snel aan de oppervlakte komt is naast een sterkte contradictie ook net hetgeen wat dit nummer de das omdoet. Bepaalde patronen hadden gerust wat langer uitgewerkt mogen worden, omdat ze anders in het grote geheel van dit lange nummer een beetje in het niets verzeild geraken.

Het wordt pijnlijk duidelijk in de kortere nummers die volgen. Binnen de compactheid van deze nummers wordt er ook lustig op los geëxperimenteerd, maar krijgen de geluiden niet de kans om in het ijle te vervliegen. Keerzijde van de medaille is dan wel weer dat deze nummers net iets té kort zijn om ook maar iets van een indruk na te laten.

Zo valt er altijd wel iets aan te merken, bij ‘Let’s Crackle’ zijn we bijvoorbeeld erg te spreken over de dreigende ondertoon van het nummer, maar krijgen we het eveneens danig op de heupen van de nerveuze klanken die de saxofoon produceert.

Afsluiten doen we gelukkig wel met een positieve noot: ‘Dive Deeper’ slaat een verbindende brug tussen post rock en experimentele jazz met noisy stoorzendertjes. Zeven minuten lang nodigt dit nummer uit om de titel letterlijk te nemen, en ware het niet van de vorige vier nummers geweest dan konden we die mal uitziende zwembandjes eindelijk laten voor wat ze waren.

‘Consensus, Time To Leave’ waarvan we de titel helaas voor Owl ook graag letterlijk nemen, herhaalt nogmaals het patroon van het openingsnummer waardoor de cirkel dan wel rond mag lijken, maar wij hadden dit pateeke toch liever wat langer in de oven gezien. Maar snoepers op het vlak van (free)/experimentele jazz zijn we nimmer geweest.

De zes nummers op Mille Feuille blijven niet aan onze vingers kleven zoals het glazuur van de inspiratiebron. Wat dan weer wel heel wat opkuiswerk uitspaart.

Dimi Brands
03/09/2020