Na een vrij succesvolle start met The Southern Death Cult besloot Ian Astbury samen met Bill Duffy (toen nog bij Theatre of Hate) The Death Cult op te richten. Omdat ze vonden dat Death teveel een associatie met Gothic (en misschien ook met de eerstgenoemde band…) zou geven, besloten ze de band om te dopen in simpelweg The Cult.

Zo ontstond een succesvolle gothic rock band die daarna een hard rock band werd. Hun debuut ‘Dreamtime’ uit 1984 had enkele aardige singles voortgebracht: o.a. ‘Spiritwalker’ en ‘Go West’. Hier kwam de voorliefde en de sympathie voor de ‘Native American’ cultuur van Ian reeds naar voor.

Op ‘Love’ werd dit nog verder uitgespit. Tekstueel ging het vooral over de liefde en gebruikte hij metaforen uit de Indiaanse cultuur. Denk aan Brother Wolf/Sister Moon, Nirvana, The Phoenix… De outfits vertoonden ook veel kenmerken met die van de Indianen. Net als het artwork trouwens.

Wat maakt ‘Love’ nu zo speciaal? Volgens mij dat alles op zijn plaats viel op dit album. Het duo Astbury/Duffy raakte op elkaar ingespeeld. Ze werden nog niet gehinderd door succes, verslavingen ( o.a. alcohol, drugs…) en ego-issues. Jaren later en na enkele hiaten kwamen ze tot besef dat ze het best rendeerden samen (hun laatste album ‘Choice of Weapon’ kan ik iedereen aanbevelen) . Bovendien pasten de teksten, de muziek en het artwork op ‘Love’ perfect bij elkaar. Muzikaal was het niet het moeilijkste album. Neem nu ‘Rain’ bijvoorbeeld. Het begon met een simpele tokkel en een opeenvolging van drie basisakkoorden. Ieder beginnende gitarist kan dit mits een beetje oefening snel naspelen. Maar ondanks de simpele akkoordenreeks wist men hier dankzij de typische gitaarklank, de welgeplaatste drums en de hartstochtelijke zang van Astbury een catchy en sfeervol nummer neer te zetten. Dit geldt trouwens voor de meeste songs. ‘Brother Wolf/Sister Moon’ trok nog meer de kaart van de sfeer: het geluid van regen en donder, galmende gitaar…

We kunnen natuurlijk niet om ‘She Sells Santuary’ heen. De wereldhit (en eerste single van dit album) die in de jaren 80 op menig chiro fuif de jeugd op de dansvloer mocht opjutten. Een wereldse gitaarlijn waar Duffy een losse snaar combineerde met een melodielijn. Een procedé dat Duffy veelvuldig in zijn gitaarspel toepaste. Ook de gitaarklank werd nadien door menig gitarist nagebootst. ‘Rain’ en ‘Revolution’ waren daarna de volgende singles maar konden het succes van ‘She Sells Sanctuary’ niet overtreffen. Niettemin staan er nog pareltjes op. ‘Hollow Man’ had eveneens een single kunnen zijn, ‘Love’ drijft op een blues gerelateerde riff, ‘Black Angel’ had een mooie lyric en was heel gevoelig gezongen. Een meezing momentje als afsluiter.

Voor verzamelaars is er volop aanbod in het zoeken naar verschillende LP-versies. Bepaalde Europese en Amerikaanse releases bevatten ‘Little Face’ en ‘Judith’ als bonus. In sommige landen stonden ‘Big Neon Glitter’ en ‘Revolution’ niet op de tracklist. ‘Brother Wolf/Sister Moon’ werd in Azië in verkorte versie op de LP geplaatst. Jammer, want zo verdween een groot deel van de gitaarsolo’s uit het nummer.

Na een uitgebreide tournee trokken ze de studio in en uiteindelijk werd Rick Rubin aangetrokken als producer. ‘Electric’ kreeg een hard rock jasje mee (zo verdween de gothic rock uit hun muziek) en met het Amerikaans georiënteerde ‘Sonic Temple’ scoorde The Cult later terug wereldwijd. Voor mij blijft ‘Love’ toch het album waarmee ze hun naam op de kaart hebben gezet. Een album dat mij als 15-jarige aangreep vanwege de thematiek en sfeer. Maar die mij later ook nog veel uren luisterplezier heeft verschaft.

Wim Guillemyn
28/08/2015