|
|||||||||||||
De laatste dag van het jaar is altijd een beetje een nostalgische dag…een dag om terug te kijken. Maar vandaag ga ik maar liefst 30 jaar in de tijd terug kijken, het afgelopen jaar was voor mij toch niet zo memorabel. Geen eindejaarslijstje voor mij dus, maar terug naar de laatste dag van 1986, 14 jaar was ik, midden in de kerstvakantie, waar ik halsreikend naar uit had gekeken. Ik bracht mijn vrije tijd grotendeels door naast de platendraaier, liefst van al met de koptelefoon op, helemaal verzonken in de muziek. Black Celebration lag dat jaar onder de kerstboom en dat was de eerste lp die me diep geraakt heeft, die ik grijs en binnenstebuiten gedraaid heb! “Let’s have a black celebration. Black celebration. Tonight. To celebrate the fact. That we’ve seen the back. Of another black day. “ Ik was opeens niet meer alleen. Mister Martin L. Gore wist hoe ik me voelde, hoe de dagen vaak voor mij voelden. Zwart, gitzwart... Het jaar ervoor had ik van de ene dag op de andere geen vader meer. Hij werd uit mijn leven gerukt, zonder afscheid, zomaar… Deal with it! Life goes on… Maar het leven was voor mij nooit meer hetzelfde. Plotsklaps werd ik volwassen en besefte ik: “Death is everywhere. There are flies on the windscreen. For a start. Reminding us. We could be torn apart tonight.” Van het ene moment op het andere leefde ik met angst, verlatingsangst, angst om diegenen te verliezen, die me nabij stonden: “Come here. Kiss me. Now. Come here. Kiss me. Now. Death is everywhere. The more I look. The more I see. The more I feel. A sense of urgency. Tonight.” Martin wist het allemaal te verwoorden, waar ik zelf dicht klapte en mezelf dreigde te verliezen in verdriet . Deze lp rakelde mijn verdriet telkens terug op, maar dat had ik nodig, ik wou me wentelen in mijn verdriet, want ik moest het veel te vaak verbergen in het dagelijkse leven. Want voor verdriet was er daar geen plaats. Het leven van iedereen ging verder, maar dat van mij raakte maar niet terug op koers. Black Celebration werd een houvast, een troost in donkere dagen, waarbij mijn vader weer heel dicht bij me stond, want we deelden eenzelfde passie: muziek. “Sometimes. Only sometimes. I question everything . And I’m the first to admit. If you catch me in a mood like this. I can be tiring. Even embarassing…” 30 jaren zijn verstreken en regelmatig kan je me nog aantreffen “in a mood like this". Het hoort bij me, is een wezenlijk stuk van me geworden. Mijn donkere, zwarte kant. “But you must feel the same. When you look around. You can’t tell me honestly. You’re happy with what you see. Oh sometimes. Only sometimes. You must be… You must be… As embarassing as me. Sometimes” Black Celebration begeleidde me door mijn jeugd. Regelmatig hing ik opnieuw aan de lippen van Mr. Martin L. Gore, want het waren vooral zijn teksten die me toen fascineerden. Hij wist op een rauwe eerlijke, intelligente wijze mijn zieltje tekens opnieuw te raken. Pas later ontdekte ik hoe zalig dansen het was op nummers als A question of time, Stripped en ja zelfs op Black Celebration zelf. Ook tijdens concerten, jaren later, heb ik genoten van Dave Gahan die met de armen gespreid rond zijn as tolde tijdens A question of time! Zalige beelden die voor eeuwig op mijn netvlies gebrand staan. Wat een krachtig nummer! Black Celebration is naar mijn gevoel het donkerste album van Depeche Mode. Ook al bestaat het voor meer dan de helft uit lovesongs en ballades, ze zijn rauw en brutaal eerlijk en veel meer dan op andere albums door Martin zelf ingezongen. 'A Question Of Lust' zwelt op van gevoelens en geeft het donkere album toch nog een optimistisch kantje. “My weaknesses. You know each and every one (it frightens me). But I need to drink more than you seem to think before I’m anyone’s.” 'It Doesn't Matter Two' is dan weer erg avant-garde, een buitenbeetje op het album, maar zeker ook een hoogtepunt. “And oh what a feeling. Inside of me. It might last for an hour. Wounds aren’t healing inside of me. Though it feels good now. I know it’s only for now.” Stripped is de grootste hit uit het album en is een goed voorbeeld van hoe Depeche Mode tegelijk zowel deprimerend als opmonterend kan zijn. Black Celebration is een niet-commercieel, atmosferisch, diep en soms bitterzoet, sentimenteel album dat Depeche Mode mee op de kaart zette van de alternatieve scene in de 80s. Voor mij persoonlijk was het de ontdekking van mijn donkere, zwarte kant en het begin van een eeuwig durende, onvoorwaardelijke liefde voor donkere muziek. A lifelong Black Celebration. Martine Dirckx |
MuteVolgende besprekingen
Suicide - Suicide (1977)
Horace Walpole - The Castle of Otranto: A Gothic Story (boek)
Nick Cave - The boatman's call
Front 242 - Geography
Kraftwerk - Radio-Activity
The Cure - Pornography
The Cult - Love
Virgin Prunes - Volledig oeuvre
The United States Of America - The United States Of America
Public Image Ltd - First Issue
In 2016 volstonden 5 songs als eerste sublieme kennismaking met het Gentse Korinthians. Verzameld op de in eigen beheer uitgebrachte EP ‘Olympus’. Melodieus, toegankelijk, toegeeflijk aan eigen muzikale opvoeding. Maar volgens eigengereide geestdrift.
Nu, 3 jaren later, is het tijd voor het allereerste full-album : Chaos/Control. ...
Het is al sedert 2004 een feit dat een kleiner festival ook groots kan zijn. Het bewijs wordt eens te meer geleverd door de Downhill-organisatie dat er telkens in slaagt om bands te programmeren die je zelden of nooit tegenkomt op een podium waar dan ook in de Lage Landen. Voor de inmiddels veertiende editie van Downhill werd geopteerd ...
Bodo Staiger is dood. De zanger-gitarist van de Neue Deutsche Welle (NDW) band Rheingold is dinsdag (4 december 2019) overleden, de doodsoorzaak is nog niet bekend. Rheingold schrijft over een plotselinge en onverwachte dood.
Met "Dreiklangsdimensionen" had het Duitse new wave trio, naast zanger en gitarist Bodo Staiger nog bestaande ...
Qua sound ergens halverwege de kosmische krautrock van Tangerine Dream (‘Berlin School’) en het minimalisme van Philip Glass (die van onder meer “Koyaanisqatsi”) of Steve Reich vinden we Craven Faults, een Brits project gevestigd in een oude textielfabriek in Yorkshire.
Na drie EP’s in de periode 2017-2019, ...
New wave uit Noeveren (Boom)! Hun korte self titled debuut “De Delvers” (onze review leest u hier), vol korte, gebalde, flitsende Nederlandstalige new wave en postpunk songs verscheen vorig jaar (2018). Op 13 december spelen De Delvers hun laatste concert van dit jaar (2019) in de Kleine Hedonist, Sint-Jacobsmarkt 34, 2000 in Antwerpen! ...
We hebben het er al uitgebreid over gehad: onze vrienden van Consouling Sounds kwamen dit jaar met een zeer prestigieus project aanzetten, waarbij men actief in vraag wil stellen hoe een platenlabel anno 2019 weerstand kan bieden aan het snel veranderende muzikale landschap.
Men riep Consouling in Residence in het leven, en voor de eerste ...
Eerder, vorig jaar, besprak ik reeds “Dark One”, waarbij enig speurwerk mij en u leerde dat deze Stigmata reeds tussen 1989 en 1993 een eerste leven kende en nu vooral het solo project van David Aboucaya betreft.
Met deze “Dust, Nothingness And Light” wordt nu een vervolg gepresenteerd, opnieuw in eigen beheer en ...
This CD review was translated to English by the author. You can read the translation here.
2019 is een goed jaar geweest voor de fans van old-school electro. Enkele maanden geleden besprak ik de nieuwe albums van Amnistia en Fïx8:Sëd8, 2 Duitse artiesten die mij nauw aan het hart liggen en een welverdiend plekje op de affiche ...
Als u al enige tijd mee gaat in de scene (lees een eeuwigheid) en dus niet zomaar een hipstertje of meelopertje bent dan zegt u deze naam vast nog iets. Dit duo rond Laurent en de feërieke verschijning Alastrelle is, zoals het goeie goths betaamt, weer onder de levenden. Hier bij ons was dit duo live een graag geziene gast, en hun albums ...
Deze groep was ooit relatief populair, een off shoot van Madre Del Vizio, veel meer dark wave en zelfs folk invloeden, licht tribaal en zelfs een beetje heidens. De groep werd vooral populair met de albums “Malleus Mallficarum”(1993) en “Ignis Fatus;Irrlichter”(1994). Nadien waren er nog wel tekenen van leven, zo was ...
Keith Brewer, de man achter het geliefde power electronics project Taint is vorige week overleden ten gevolge van een zeer agressieve darmkanker. Door de uitzaaiingen werd zijn doodsvonnis reeds na enkele maanden getekend.
Taint was al een tijdje niet meer actief, maar de man uit Texas bracht onder de naam Mania nog muziek uit.
Taint ...
Toegegeven, onze Dark Entries Nights hebben in 2019 nogal een elektronische draai gekregen. We willen andere donkere genres uiteraard niet verwaarlozen, maar we herinneren er graag aan dat België zijn naam gemaakt heeft in de electro, en wie er laatst bij was op het optreden van IC 434 zal ons niet tegenspreken.
De laatste Dark Entries ...
Het is een feit dat we niet veel Belgische groepen hebben die actief zijn in het neofolk genre. Dit jaar werd ik dan ook zeer aangenaam verrast door de nieuwkomers van La Merde (die we onmiddellijk ook in onze interviewruimte duwden) en zie, het einde van het jaar heeft nog een verrassing in petto: onze nationale trots in het genre, Weihan, ...