De laatste dag van het jaar is altijd een beetje een nostalgische dag…een dag om terug te kijken. Maar vandaag ga ik maar liefst 30 jaar in de tijd terug kijken, het afgelopen jaar was voor mij toch niet zo memorabel. Geen eindejaarslijstje voor mij dus, maar terug naar de laatste dag van 1986, 14 jaar was ik, midden in de kerstvakantie, waar ik halsreikend naar uit had gekeken. Ik bracht mijn vrije tijd grotendeels door naast de platendraaier, liefst van al met de koptelefoon op, helemaal verzonken in de muziek. Black Celebration lag dat jaar onder de kerstboom en dat was de eerste lp die me diep geraakt heeft, die ik grijs en binnenstebuiten gedraaid heb!

“Let’s have a black celebration. Black celebration. Tonight. To celebrate the fact. That we’ve seen the back. Of another black day. “

Ik was opeens niet meer alleen. Mister Martin L. Gore wist hoe ik me voelde, hoe de dagen vaak voor mij voelden. Zwart, gitzwart... Het jaar ervoor had ik van de ene dag op de andere geen vader meer. Hij werd uit mijn leven gerukt, zonder afscheid, zomaar… Deal with it! Life goes on… Maar het leven was voor mij nooit meer hetzelfde. Plotsklaps werd ik volwassen en besefte ik:

“Death is everywhere. There are flies on the windscreen. For a start. Reminding us. We could be torn apart tonight.”

Van het ene moment op het andere leefde ik met angst, verlatingsangst, angst om diegenen te verliezen, die me nabij stonden:

“Come here. Kiss me. Now. Come here. Kiss me. Now. Death is everywhere. The more I look. The more I see. The more I feel. A sense of urgency. Tonight.”

Martin wist het allemaal te verwoorden, waar ik zelf dicht klapte en mezelf dreigde te verliezen in verdriet . Deze lp rakelde mijn verdriet telkens terug op, maar dat had ik nodig, ik wou me wentelen in mijn verdriet, want ik moest het veel te vaak verbergen in het dagelijkse leven. Want voor verdriet was er daar geen plaats. Het leven van iedereen ging verder, maar dat van mij raakte maar niet terug op koers. Black Celebration werd een houvast, een troost in donkere dagen, waarbij mijn vader weer heel dicht bij me stond, want we deelden eenzelfde passie: muziek.

“Sometimes. Only sometimes. I question everything . And I’m the first to admit. If you catch me in a mood like this. I can be tiring. Even embarassing…”

30 jaren zijn verstreken en regelmatig kan je me nog aantreffen “in a mood like this". Het hoort bij me, is een wezenlijk stuk van me geworden. Mijn donkere, zwarte kant.

“But you must feel the same. When you look around. You can’t tell me honestly. You’re happy with what you see. Oh sometimes. Only sometimes. You must be… You must be… As embarassing as me. Sometimes”

Black Celebration begeleidde me door mijn jeugd. Regelmatig hing ik opnieuw aan de lippen van Mr. Martin L. Gore, want het waren vooral zijn teksten die me toen fascineerden. Hij wist op een rauwe eerlijke, intelligente wijze mijn zieltje tekens opnieuw te raken. Pas later ontdekte ik hoe zalig dansen het was op nummers als A question of time, Stripped en ja zelfs op Black Celebration zelf.

Ook tijdens concerten, jaren later, heb ik genoten van Dave Gahan die met de armen gespreid rond zijn as tolde tijdens A question of time! Zalige beelden die voor eeuwig op mijn netvlies gebrand staan. Wat een krachtig nummer!

Black Celebration is naar mijn gevoel het donkerste album van Depeche Mode. Ook al bestaat het voor meer dan de helft uit lovesongs en ballades, ze zijn rauw en brutaal eerlijk en veel meer dan op andere albums door Martin zelf ingezongen. 'A Question Of Lust' zwelt op van gevoelens en geeft het donkere album toch nog een optimistisch kantje.

“My weaknesses. You know each and every one (it frightens me). But I need to drink more than you seem to think before I’m anyone’s.”

'It Doesn't Matter Two' is dan weer erg avant-garde, een buitenbeetje op het album, maar zeker ook een hoogtepunt.

“And oh what a feeling. Inside of me. It might last for an hour. Wounds aren’t healing inside of me. Though it feels good now. I know it’s only for now.”

Stripped is de grootste hit uit het album en is een goed voorbeeld van hoe Depeche Mode tegelijk zowel deprimerend als opmonterend kan zijn.

Black Celebration is een niet-commercieel, atmosferisch, diep en soms bitterzoet, sentimenteel album dat Depeche Mode mee op de kaart zette van de alternatieve scene in de 80s. Voor mij persoonlijk was het de ontdekking van mijn donkere, zwarte kant en het begin van een eeuwig durende, onvoorwaardelijke liefde voor donkere muziek. A lifelong Black Celebration.

Martine Dirckx
31/12/2016