|
|||||||||||||
De laatste dag van het jaar is altijd een beetje een nostalgische dag…een dag om terug te kijken. Maar vandaag ga ik maar liefst 30 jaar in de tijd terug kijken, het afgelopen jaar was voor mij toch niet zo memorabel. Geen eindejaarslijstje voor mij dus, maar terug naar de laatste dag van 1986, 14 jaar was ik, midden in de kerstvakantie, waar ik halsreikend naar uit had gekeken. Ik bracht mijn vrije tijd grotendeels door naast de platendraaier, liefst van al met de koptelefoon op, helemaal verzonken in de muziek. Black Celebration lag dat jaar onder de kerstboom en dat was de eerste lp die me diep geraakt heeft, die ik grijs en binnenstebuiten gedraaid heb! “Let’s have a black celebration. Black celebration. Tonight. To celebrate the fact. That we’ve seen the back. Of another black day. “ Ik was opeens niet meer alleen. Mister Martin L. Gore wist hoe ik me voelde, hoe de dagen vaak voor mij voelden. Zwart, gitzwart... Het jaar ervoor had ik van de ene dag op de andere geen vader meer. Hij werd uit mijn leven gerukt, zonder afscheid, zomaar… Deal with it! Life goes on… Maar het leven was voor mij nooit meer hetzelfde. Plotsklaps werd ik volwassen en besefte ik: “Death is everywhere. There are flies on the windscreen. For a start. Reminding us. We could be torn apart tonight.” Van het ene moment op het andere leefde ik met angst, verlatingsangst, angst om diegenen te verliezen, die me nabij stonden: “Come here. Kiss me. Now. Come here. Kiss me. Now. Death is everywhere. The more I look. The more I see. The more I feel. A sense of urgency. Tonight.” Martin wist het allemaal te verwoorden, waar ik zelf dicht klapte en mezelf dreigde te verliezen in verdriet . Deze lp rakelde mijn verdriet telkens terug op, maar dat had ik nodig, ik wou me wentelen in mijn verdriet, want ik moest het veel te vaak verbergen in het dagelijkse leven. Want voor verdriet was er daar geen plaats. Het leven van iedereen ging verder, maar dat van mij raakte maar niet terug op koers. Black Celebration werd een houvast, een troost in donkere dagen, waarbij mijn vader weer heel dicht bij me stond, want we deelden eenzelfde passie: muziek. “Sometimes. Only sometimes. I question everything . And I’m the first to admit. If you catch me in a mood like this. I can be tiring. Even embarassing…” 30 jaren zijn verstreken en regelmatig kan je me nog aantreffen “in a mood like this". Het hoort bij me, is een wezenlijk stuk van me geworden. Mijn donkere, zwarte kant. “But you must feel the same. When you look around. You can’t tell me honestly. You’re happy with what you see. Oh sometimes. Only sometimes. You must be… You must be… As embarassing as me. Sometimes” Black Celebration begeleidde me door mijn jeugd. Regelmatig hing ik opnieuw aan de lippen van Mr. Martin L. Gore, want het waren vooral zijn teksten die me toen fascineerden. Hij wist op een rauwe eerlijke, intelligente wijze mijn zieltje tekens opnieuw te raken. Pas later ontdekte ik hoe zalig dansen het was op nummers als A question of time, Stripped en ja zelfs op Black Celebration zelf. Ook tijdens concerten, jaren later, heb ik genoten van Dave Gahan die met de armen gespreid rond zijn as tolde tijdens A question of time! Zalige beelden die voor eeuwig op mijn netvlies gebrand staan. Wat een krachtig nummer! Black Celebration is naar mijn gevoel het donkerste album van Depeche Mode. Ook al bestaat het voor meer dan de helft uit lovesongs en ballades, ze zijn rauw en brutaal eerlijk en veel meer dan op andere albums door Martin zelf ingezongen. 'A Question Of Lust' zwelt op van gevoelens en geeft het donkere album toch nog een optimistisch kantje. “My weaknesses. You know each and every one (it frightens me). But I need to drink more than you seem to think before I’m anyone’s.” 'It Doesn't Matter Two' is dan weer erg avant-garde, een buitenbeetje op het album, maar zeker ook een hoogtepunt. “And oh what a feeling. Inside of me. It might last for an hour. Wounds aren’t healing inside of me. Though it feels good now. I know it’s only for now.” Stripped is de grootste hit uit het album en is een goed voorbeeld van hoe Depeche Mode tegelijk zowel deprimerend als opmonterend kan zijn. Black Celebration is een niet-commercieel, atmosferisch, diep en soms bitterzoet, sentimenteel album dat Depeche Mode mee op de kaart zette van de alternatieve scene in de 80s. Voor mij persoonlijk was het de ontdekking van mijn donkere, zwarte kant en het begin van een eeuwig durende, onvoorwaardelijke liefde voor donkere muziek. A lifelong Black Celebration. Martine Dirckx |
MuteVolgende besprekingen
Suicide - Suicide (1977)
Horace Walpole - The Castle of Otranto: A Gothic Story (boek)
Nick Cave - The boatman's call
Front 242 - Geography
Kraftwerk - Radio-Activity
The Cure - Pornography
The Cult - Love
Virgin Prunes - Volledig oeuvre
The United States Of America - The United States Of America
Public Image Ltd - First Issue
Het zal op 11 en 12 augustus weer een heuse volksverhuizing zijn als M’era Luna voor zijn 2018-editie zijn poorten der duisternis zal openen. Het is nog even wachten op een exact tijdsschema, maar de organisatie heeft netjes zijn bands weten te verdelen over de twee dagen.
Vrijdag 10 augustus kan je er op het vliegveld van Hildesheim ...
The Cravats begon in 1977 punk op de wereld af te vuren, maar hield het in de jaren 80 voor bekeken. In 2009 hielden ze een reünie voor het Rebellion Festival in Engeland - het grootste punkfestival ter wereld - en sindsdien zijn ze gewoon verder blijven optreden. Op 9 november staan ze op de planken van Het Depot in Leuven voor het Breaking ...
Tijdreizigers uit de jaren 80, zo wordt Ground Nero voorgesteld in het nieuwe promotiefilmpje van Danse Macabre, het platenlabel waar onze Limburgse vrienden onderdak gevonden hebben voor de uitgave van de nieuwe ep 'Scales'. Ze spelen de gothic rock uit de jaren 80, maar dan nu, zo leggen Nomad, Peter en Gwijde de Eerste uit in het ...
Met 'Lightflare' kwam Psy'Aviah terug met een conceptalbum rond burn out en depressie. Onze huidige maatschappij is zo hectisch en de informatie waarmee we geconfronteerd worden zo overvloedig dat velen er onder door gaan. Op de recente ep 'Looking For The Sun' gaat Yves Schelpe op het thema door. De ep bevat drie nieuwe ...
Stefaan Vantyghem kent u misschien als gitarist bij Powerstone, Your Life On Hold of Psychogeneration, of als geluidsman bij de B52 in Eernegem, maar hij heeft ook zijn soloproject PSYCHOstef waarmee hij een mix maakt van black, doom, gothic en andere soorten van metal. Zijn laatste worp heet 'The Other Side' en gaat over de andere ...
Dirk Serries is een man die in onze reviewsectie erg vaak de revue passeert. We leerden de man uiteraard kennen via het legendarische Vidna Obmana, waarvan onlangs bij Zoharum het terugblikkende ‘The Trilogy’ heruitgegeven werd.
Maar laat ons beginnen bij het begin...
De eerste releases onder de Vidna Obmana moniker verschenen ...
Trouwfe(e)st 2 is het vervolg op Trouwfe(e)st, het minifestival voor het huwelijk van Dimi en Sigrid, verleden jaar. Een jaar later vonden ze het de moeite om opnieuw een aantal groepen uit te nodigen in Jeugdhuis Wommel, en opnieuw bevonden deze groepen zich eerder in het bereik van dark ambient en neofolk….
UrZon is het Noise-project ...
Hoewel ik vertrouwd ben met het werk van zowel Cadaverous Condition als van Herr Lounge Corps, bleek dit een bijzonder moeilijke cd om te bespreken.
Het was Miro Snejdr (Herr Lounge Corps) zelve die me aansprak met de vraag of ik deze wou bespreken. We kennen de man vooral als de huispianist van Douglas P bij Death In June, maar tevens ...
Als er één ding is waar ik als recensent de wubbes van krijg, is het wel een gebrek aan transparantie. Echozone zou een samenwerking zijn aangegaan met het Duitse RMP Records om een aantal (toekomstige) releases van de electropop-band Analogue-X uit te brengen, maar ik vind niks terug over dit label. Op Discogs zijn er verschillende ...
We lieten u al eerder kennis maken met de Oekraïense artieste protoU, middels haar uitstekende samenwerking met Hilyard.
Inderdaad, artiestE, het blijft het vermelden waard, aangezien het vrouwelijk geslacht in het anonieme dark ambient milieu nog steeds zwaar in de minderheid is.
Maar dat deze protoU, oftewel Sasha Cats, meer ...
Het van oorsprong Israëlische Sophya (niet te verwarren met de Sophia van Peter Bjärgö) resideert al een tijdje in Nederland. Wanneer we de puntjes Nederland en dark wave (want in deze muzikale vijver vist Sophya) met elkaar verbinden komen we als vanzelf bij Clan Of Xymox terecht. Niet verwonderlijk dan ook dat het via Ronny ...
Welke groep zette België op de wereldpunkkaart. The Kids natuurlijk! Op zaterdag 10 november spelen ze op Breaking Barriers, het Leuvense festival dat hoopt te bewijzen dat punk nog steeds niet dood is. Malcolm Nix had een gesprek met frontman Ludo Mariman.
Eigenlijk hebben we geen behoefte aan een inleiding, want elke Belgische muziekliefhebber ...
Trouwfeesten... Ons advies als Dark Entries luidt dat u ze moet vermijden als de pest. Maar nu en dan maken we wel eens een uitzondering. Als iemand voor zijn trouwfeest - in dit geval gaat het zelfs om de verjaardag van een trouwfeest - gratis optredens organiseert met donkere groepen, bijvoorbeeld. Dimi en Sigrid - het mannelijk deel van ...
Ja, wij horen bij de mensen die vol vreugde uitkijken naar De dag des oordeels. En als De dag des oordeels een feestje houdt, Judgement Fest, dan willen we er graag bij zijn. De dag des oordeels, dat is natuurlijk het radioprogramma van Danny Quetin op Radio VRD, het donkerste programma op Limburgs leukste, elke maandagavond om 22u rechtstreeks ...