Moeten we rechtvaardigen dat Coph Nia in het rijtje staat tussen Kraftwerk, The Velvet Underground, The Fall en Sparks?

Nee! Wij bepalen zelf wel wat we u opdringen als zijnde een klassieker in het genre! Los van wat de reguliere media hiervan denkt, want daarvoor leest u Dark Entries, nietwaar?

Coph Nia is een naam die u de komende maanden veelvuldig zal horen vallen op onze website. Onlangs was er de aankondiging dat Coph Nia in november het Nederlandse Dwaalspoor festival met een bezoek zal vereren. Zeer opmerkelijk nieuws, want de vliegangst van Mikaél Alden is er letterlijk een van mythische proportie.

Verder verscheen onlangs op Old Captain een 3CD box (The Tree Of Life And Death) met daarop in het verleden enkel in eigen beheer uitgegeven materiaal dat meer dan 20 jaar geleden opgenomen werd (review spoedig online) en daarenboven bracht Raubbau voor het eerst (we vergeten even de beperkte periode ten tijde van verschijnen dat je via deze weg ook beide albums kon bekomen) de vroegere albums Shape Shifter en Noise Shaper ook beschikbaar op de digitale markt.

Meteen de reden waarom we voor deze albums kozen voor een Oud Goud behandeling.

Als fan van het eerste uur van deze Zweedse Cold Meat act zou ik als persoonlijke favoriet debuutplaat That Which Remains naar voren schuiven, want als mijn mij vraagt een lijst te maken met de naar mijns inziens topplaten uit het dark ambient genre, is er voor deze plaat absoluut een plaatsje gereserveerd.

Cold Meat klassieker That Which Remains kreeg eerder dit jaar dankzij Raubbau ook een digitale geboorte, maar omdat we toen niet wisten dat het de bedoeling was dat er nog Coph Nia materiaal dit voorrecht geschonken zou worden, lieten we dit nieuws stilletjes aan ons voorbij gaan.

Nood breekt echter steeds wet, daarom gaan we vandaag niet voor het voor de hand liggende en laten we ons licht schijnen op Coph Nia album nummer 2: Shape Shifter uit 2003.

‘The Hall Of Truth’ opent meteen het album in dezelfde grandeur die we reeds kenden van op That Which Remains. Alden (die op Coph Nia albums ook wel eens het pseudoniem Aldenon Satorial bezigt) klinkt als een man die zijn zonden opbiecht (we hebben ze nageteld, en het zijn er maar liefst 40 in totaal), we geloven haast dat hij waarlijk berouw toont, tot een demonische lach aan het einde van zijn litanie de twee tegenpolen die steevast in Coph Nia’s werk opduiken (zijnde God en de Duivel) terug bij elkaar weet te brengen.

Je kan bij de duivel te biecht gaan, maar hier lijkt het dat de Duivel in hoogsteigen persoon heeft plaatsgenomen in de biechtstoel (“I have cursed God”-was Lucifer inderdaad niet een afvallige engel?). Let hier vooral ook op het hoorngeschal dat haast een vrijgeleide lijkt op onze tocht doorheen de poorten van het Inferno.

In ‘To Fix The Shadow’ klinkt de stem van Alden op zijn zuiverst, we zouden het haast mooi durven noemen. Wat nog mooier is zijn de gesampelde Gregoriaanse gezangen die, samen met het obligatoire klokgelui, het overheersende religieuze sfeertje nog maar eens in de verf zetten.

Tijdens ‘Lord Of The Air’ wanen we ons getuige van een occult ritueel. Zeer apocalyptisch en gekruid met stevig trommelwerk mag het niet verbazen dat ondergetekende als een blok voor de bijl gaat voor dit nummer.

De toekomst zou ons leren dat Coph Nia niet vies is van een cover op tijd en stond. Zo brachten latere releases ons interpretaties van Black Sabbath (‘Black Sabbath’) en diens Ozzy Osbourne (‘Mr. Crowley’), Alice Cooper (‘Sick Thing’), Hawkwind (‘Levitation’) tot Pete Shelley (‘Homo Sapien’). Ook op Shape Shifter is er plaats voor 2 covers.

Allereerst ‘Prime Mover’, oorspronkelijk in 1983 uitgebracht door de Zweedse garage/gothic/industrial band The Leather Nun. Deze band wist het te schoppen tot cult helden in hun thuisland, en zorgden in de vroege jaren 80 voor de nodige controverse door tijdens optredens pornofilms af te spelen, of zich te laten omringen door strippers. De Coph Nia versie is verdienstelijk, maar vinden we persoonlijk net een van de mindere nummers op Shape Shifter.

Voor wie niet genoeg kan krijgen van het occulte: ‘Gnostic Anthem’ bevat stukken tekst uit de Liber XV-The Gnostic Mass zoals gelezen wordt tijdens ‘The Last Ritual’.

Van een echte cover kunnen we niet spreken wat betreft ‘Hymn To Pan’, hoewel de tekst volledig van de hand komt van Aleister Crowley. Geheel volgens de verwachtingen is deze occultist dan ook een inspiratiebron alwaar Alden maar wat graag leentjebuur bij gaat spelen. (ook de naam Coph Nia werd aan de grootmeester ontleend, en wel uit het derde hoofdstuk uit diens boek Liber Al vel Legis (The Book Of The Law): "I am the Lord of the Double Wand of Power; the wand of the Force of Coph Nia -but my left hand is empty, for I have crushed an Universe & nought remains.")Alden neemt de rol van The Master Therion over boven het geluid van disharmonische pianolijnen. Het resultaat mag er wezen!

Na deze krachtige chant(s) is het tijd voor wat zelfreflectie, zo lijkt het toepasselijk getitelde ‘The Mirror’ ons te willen duidelijk maken.

De rust is echter van korte duur, want ook dit nummer barst van de onderhuidse spanning.

De kreet die ons op het einde terug wakker schudt, trekt ons in één weg richting een spiraal die ons terug tot diep richting hellepoorten katapulteert. Een perfect opstapje naar de tweede cover op deze plaat. Dat is een uiterst opwindende versie van ‘Stigmata Martyr’ dat u natuurlijk kent van Bauhaus. Zelfs de meest doorwinterde vleermuis zal bij de Coph Nia versie met knikkende knietjes bibberend in een hoekje gaan schuilen. De gekende kreet “In nomine patri et filii et spiriti sanctum” zijn op het lijf van Aldenon Satorial geschreven en de manier waarop hij ze uitspuwt doet zefs Peter Murphy zelve verbleken als een nog groen achter de oren ziend koorknaapje. Wanneer Satorial tijdens het refrein de woorden rekt valt er over de toonvastheid van zijn stem wel wat te zeggen, doch storen doet dit niet. Een van de zeldzame keren dat we de cover duizend maal beter vinden dan het origineel.

‘Call Of The Jackal’ sluit af zoals een goede plaat dat behoort te doen: dat de lust je bekruipt om terug die duivelse play-knop in te drukken!

Een jaar na Shape Shifer (we schrijven dus het jaar 2004) werd aan Shape Shifter nog een vervolg gebreid: Noise Shaper.

Net zoals That Which Remains navolging kreeg middels That Which Is Remade, zijnde een volledige herwerking door verschillende artiesten van het moederalbum, zo mochten ook 9 artiesten aan de slag met Shape Shifter.

Misschien bent u net als mij niet zo’n remix/cover fan, maar laat dat u alstublieft niet weerhouden verder te lezen (en deze eveneens digitaal via Raubbau te verkrijgen release aan te schaffen)!

Moest u immers niet weten dat het hier een remix/cover plaat betreft, u zou er misschien niet zelf achtergekomen zijn. Waarmee we maar willen zeggen dat deze herwerkingen in de meeste gevallen in de verste verte niet eens in de buurt komen van hoe ze op het oorspronkelijke album aan ons gepresenteerd werden.

De titel Noise Shaper mag je hier dan ook letterlijk nemen, want hetzelfde genre als waarvan sprake is hier de grootst gemene deler.

Slechts enkele titels van Shape Shifter werden behouden (‘The Hall Of Truth’, ‘Lord Of The Air’ en ‘Stigmata Martyr’). De andere herwerkers namen hun taak zo serieus dat ze in een weg ook de titel aanpasten: ‘Public Sun’ (‘To Fix The Shadow’), ‘Say, Can You Feel It?’ (‘Prime Mover’), ‘Vengeance’ (‘Gnostic Anthem’), ‘Pan; Beast And Brother’ (‘Hymn To Pan’), ‘Ceci N’est Pas Un Mirroir’ (‘The Mirror’) en ‘Awakening The Divine Meat Grinder’ (‘Call Of The Jackal’).

Het werk van Coph Nia wordt zodanig door de mangel gedraaid dat de bewerkers van dienst het tot hun plaat gemaakt hebben.

Bekendste namen die present tekenen zijn power electronic acts Survival Unit (‘The Hall Of Truth’) en IRM (‘Public Sun’), en ook het Nederlandse The [Law-Rah] Collective (‘Ceci N’est Pas Un Mirroir’) is al lang geen onbekende meer bij de liefhebbers van tegendraadse electronica.

Minder gekende namen als Cordell Klier, ZON4002, Barrikad, Kemikaze Electronics, Lithivm en Navicon Torture Technologies kwijten hun taak eveneens met verve.

Het meest benieuwd waren we naar de cover van een cover: ‘Stigmata Martyr’ (Bauhaus -> Coph Nia -> Lithivm). Zeer beklijvend, als u het ons vraagt. Overtuig uzelf er maar van!

Ook onder deze categorie: ‘Vengeance’ door Barrikad, waarbij we even dachten dat we een meedogenloze ‘rant’ van Whitehouse door de strot geramd kregen.

Shape Shifter en Noise Shaper: twee keer hetzelfde album maar twee keer compleet verschillend. Ondergetekende werd gevraagd om tijdens de afterparty van het Dwaalspoor festival alwaar Coph Nia ten dans speelt plaatjes te draaien. De kans dat er een van de hier aan u voorgestelde nummers de revue zal passeren schatten we zeer hoog in.

Coph Nia

Dimi Brands
09/08/2018