Oud kunnen we Les Chiméres, het tweede album van Les Jumeaux Discordants dat uit kwam in 2015, niet bepaald noemen.

Maar recent kunnen we dit album niet noemen, waardoor een plaatsje op onze reguliere reviewpagina in het gedrang komt.

Gelukkig bestaat er voor zulke plaatjes deze rubriek, want met Les Chimères heb je wel degelijk muzikaal goud in je handen!

Oud Goud werd voornamelijk in het leven geroepen om uitgebreid op zogenaamde klassiekers binnen (en soms ook buiten) het genre in te gaan, maar ik zie het ook als een geschikt platform om plaatjes die tussen de mazen van het net durven te glippen de aandacht te geven die ze verdienen.

Is het immers na amper vier jaar tijd niet wat vroeg om reeds van een klassieker te spreken? Wij vinden van niet, want wat betreft gotische grandeur biedt Les Chimères een nostalgische terugblik naar een tijd dat dit standaard meegeleverd werd aan een album uit het ons geliefde genre (en wat we tegenwoordig eerlijk gezegd een beetje missen).

Het brengt ons terug naar een tijd dat sfeer een heel belangrijke rol speelde, niet alleen in de muziek maar ook tijdens concerten en feestjes die we bezochten. Ook dit lijkt verleden tijd in een genre waar enkel massa-evenementen nog wat volk op de been kunnen brengen, en muzikale fijnproevers niet ver naar de spreekwoordelijke paardenkop moeten zoeken.

Wanneer we de term gothic isoleren dan gaan onze gedachten spontaan uit naar gitzwarte liederen, het artistieke, een kerkorgel, spookachtige gezangen, oog voor het uiterlijke dat tot in de puntjes verzorgd is, en zo meer.

Gooi al deze componenten op een hoop en als een meedogenloze heks op wie zelfs de vlammen van de brandstapel geen vat hadden komt met een kwaadaardige grijns AidA geklommen.

Laat u echter niet afschrikken door deze grimas, die is er enkel om het plaatje te laten kloppen want de dame in kwestie is wel degelijk van het sympathieke soort.

Maar laat ons beginnen bij het begin, en u nader laten kennismaken met Les Jumeaux Discordans.

Wanneer u uw eerste stapjes zet in het (neoklassieke) dark folk genre (want naast het overkoepelende gothic begrip valt Les Jumeaux beslist ook onder deze noemer) zal u dit duo hoogstwaarschijnlijk niet automatisch tegenkomen.

Ook onze kennismaking met deze Italianen gebeurde toevallig en was te danken aan het laatste album van Allerseelen (Chairete Daimones) waarvoor AimA (de zangeres van Les Jumeaux Discordants) twee nummers mocht inzingen (‘Anthrazit’ en ‘Gläserne Kugel’). We hoorden een zeer wendbare stem die in staat was een op zich al zeer sterk album naar eenzame hoogten te trekken. Chairete Daimones behoort volgens ons tot het beste werk dat Allerseelen reeds maakte, en dat wil al wat zeggen. Over de passage van AimA schreven we toen: “Naast de herkenbare zang van Hallstatt zijn we enorm onder de indruk van de gastvocalistes die de nummers moeiteloos naar hun hand weten te zetten. Zo maakt Aima van ‘Anthrazit’ een heerlijk zweverig nummer waarbij Aima een kruising lijkt tussen Diamanda Galás en Anja Huwe (X-Mal Deutschland), wat ook geldt voor de nieuwe versie van ‘Gläserne Kugel’ (het origineel is terug te vinden op Neuschwabenland uit 2000) waar ze haar stempel op weet te drukken, een stempel die beduidend veel gelijkenissen vertoont met Nico.”

Toen onze review haar bereikte kregen we meteen een mail met een stortvloed aan lofwoorden over ons heen gestort (zoals u weet kijken onze Italiaanse vrienden niet op een zin meer of minder). Het toeval (daar heb je het weer) wou dat AimA zelve vroeger ook nog reviews schreef, en zowel zij als Gerhard Halstatt van mening waren dat ik een van de weinigen was die de essentie van dit album zo treffend wist te verwoorden.

(Eerder zong Aima al een nieuwe versie in van de Allerseelen klassieker Tanzt Die Orange, zoals u via onderstaande link kan horen.)

Na enige correspondentie kwam de vraag of ik bereid was haar solo project, Aimaproject, ook eens een kans te geven. Het antwoord laat zich raden.

Bijgevolg kreeg ik niet veel later Di Aimi Il Segno (2012) en Haiku Irregolari In Forma Di Musica (2018) toegestuurd.

De twee nummers bij Allerseelen wekten hoge verwachtingen die met deze twee sublieme albums absoluut ingelost werden.

Op beide albums ging ze aan de slag met bevriende muzikanten waaruit nog maar eens de ongelofelijke wendbaarheid van haar stem bleek. Beide albums, en dan vooral Haiku... -dat naast een cd ook een boek bevat- bieden een totaalpakket, want AimA is meer dan een zangeres. Ook fotografie (want dat doet ze voor de kost) multimedia en poëzie vormen belangrijke onderdelen van Aimaproject.

Op Di Aimi Il Segno vonden we twee nummers (‘Stanze’ en ‘Horus’) terug van Les Jumeaux Discordants, een ander project van haar dat ze vormt met Roberto Del Vecchio (van The Last Hour en ex-Gothica).

Ook hier vinden we een sterke wisselwerking tussen poëzie, beeld en muziek. Er is zelfs de neiging voor de cinematografische transpositie van de visionaire gedichten, over verschillende menselijke gevoelens. Of om het met een beschrijving die we terugvonden te zeggen: Les Jumeaux Discordants is de wetenschap van het aardse, een wetenschap die zich richt op het overwinnen van de menselijke ellende, gemaakt door de enige instrumenten die nog vrij zijn: de gedachten en de geest.

In 2007 liet het duo voor zich eerst van zich horen middels een titelloze EP op het Misty Circles label van Ain Soph.

Een eerste volwaardig album getiteld Sang Pour Sang kwam er in 2010. We hopen deze spoedig ook in ons bezit te hebben, want wij rekenen AimA nu reeds tot de absolute top in Italië, wat veelzeggend is als je weet hoeveel kwaliteit zich daar bevindt.

Ook hun tweede album, Les Chimères, weet ons drie kwartier in opperste vervoering te brengen, en dit luisterbeurt na luisterbeurt na luisterbeurt...

Een album dat een nummer als ‘Stanze’ (wat dus ook terug te vinden was op Di Aimi Il Segno van Aimaproject) als opener heeft bevat een binnenkomer van jewelste. “’Stanze’ laat de trommels roffelen en doet erg denken aan wat de landgenoten van Camerata Mediolanense in het verleden zo goed deden. ‘Stanze’ kan dan ook zonder blozen naast klassiekers als ‘L’Homme Armé’ of ‘Il Trionfo Di Bacco E Arianna’ gaan staan, en ook een verwijzing naar The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud kunnen we bij dit nummer maken” schreven we toen, en daar staan we nog steeds achter.

Over Camerata gesproken, AimA zelve heeft (of beter gezegd had, want is tegenwoordig niet meer zo) een goede band met deze Italiaanse grootmacht.

In hetzelfde jaar als Les Chimères verscheen Chrysalide, het eerste full album van Rosa Rubea dat op zijn beurt weer het nieuwe project was van ex-Camerata zangeres Daniela Bedeski met wie AimA een goede vriendschap onderhoudt.

AimA liet Daniela reeds voor haar lens poseren, stiekem hopen we ooit op een duet tussen deze twee kunstenaressen.

We hadden het al over nostalgie, een gevoel dat zeker ook geldt voor ‘Myrtho’ dat ons erg doet denken aan Ataraxia (weer Italianen, het blijft met reden een van onze favoriete muzieklanden) zoals ze ergens in de jaren 90 klonken.

Haar dreigende stem die boosaardig de tekst declameert tijdens ‘Artémis’ en waarbij Evor Ameisie (Camerata Mediolanense) als gast het achtergrondkoortje mag vervoegen. Net zoals de andere gasten op dit album deed hij al eerder iets met AimA, zoals ook iNsCissorS, Angelo Tonelli reeds deden en Arthur Geffroy dat later nog zou doen.

Muzikaal kan je je bij alle nummers de sfeer voorstellen van eerder aangehaalde voorbeelden als Camerata Mediolanense, Ataraxia, The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud tot Diamanda Galás.

Of zoals u reeds over het nummer ‘Horus’ kon lezen in onze review van Di Aimi Il Segno: “Was ‘Stanze’ al heel erg straf, dan trekt ‘Horus’ die lijn mooi verder, ook hier een ritueel kantje met welluidende gongslagen, en een hogepriesteres die ook hier verdachte gelijkenissen met Diamanda Galás vertoont.” Vergelijkbaar is ‘Le Destin’, dat eigenlijk op geen enkele Halloween-soundtrack zou mogen ontbreken.

Het meerendeel van de 13 nummers teert nog netjes op het nostalgische gotische sfeertje (met dus een duidelijke voorkeur voor neoklassieke schoonheid en bombast die het in neofolk/martial middens zeer goed doen), maar sporadisch, zoals bijvoorbeeld tijdens het instrumentale (elektronische) ‘La Traversée De L’Acheron’ of ‘Alla Musa. All ‘Iniziato’, een bloedmooie pianoballade met even rustgevende als dreigende zeegeluiden, toont men een ander gezicht.

Een masker dat Les Jumeaux Discordants heus niet misstaat. Zoals gezegd gaat dit duo voor een totaalspektakel en welke stijl ze ook uit de mouw schudden, steeds lijkt het hen te lukken.

Het muzikale aspect is duidelijk voor de goede verstaanders, laat het ons dus nog even over de rest hebben. De teksten bijvoorbeeld, want AimA is een zeer belezen dame met een voorliefde voor poëzie.

De meeste teksten van Les Chimères komen uit het gelijknamige gedichtenboek van Gerard de Nerval dat hij schreef in 1853.

de Nerval (1808-1855) was een Frans dichter en schrijver die zowat heel de wereld rondreisde en zijn hele werk is sterk gekleurd door esoterie en symboliek, met name alchemie. De laatste jaren van zijn leven brengt Nerval door in armoede en gewetensnood. Dat is de periode waarin hij zijn belangrijkste werken schrijft, die hij tot stand brengt op advies van zijn dokter, om met zichzelf in het reine te komen. Op 26 januari 1855 werd hij hangend aangetroffen aan de spijlen van een hek, dat de afsluiting van een riool vormde in de Rue de la Vieille-Lanterne, in de “meest smerige uithoek die hij had kunnen vinden”, zo stelde Baudelaire later. Zijn vrienden brachten de veronderstelling in omloop van een moordaanslag door zwervers, tijdens een van zijn gebruikelijke wandelingen door ongunstig bekendstaande buurten, maar er is zonder twijfel sprake geweest van zelfmoord. Maar er blijft twijfel bestaan, want hij werd aangetroffen met zijn hoed op zijn hoofd, terwijl het aannemelijk is dat die afgevallen zou zijn door de worsteling die door de verstikking teweeg zou zijn gebracht.

De nadruk die Nerval had gelegd op het belang van dromen, had invloed op de surrealistische beweging, waarvan André Breton een van de initiatiefnemers was. In zijn opdracht aan Alexandre Dumas van Les Filles du Feu, vermeldt Nerval “de supernaturalistische droomtoestand” als de toestand waarin hij had verkeerd sinds hij de sonnetten uit Les Chimères schreef.

Ook Marcel Proust en René Daumal zijn sterk beïnvloed door dit belangrijke werk.

‘Les Paradis Artificiels’ geeft ons een stuk uit het gelijknamige boek van Charles Baudelaire uit 1860, ‘Alla Musa.All’Iniziato’ haalt dan weer zijn inspiratie bij de Siciliaanse ziener, staatsman, dichter, arts en presocratische filosoof Empedocles.

Doch AimA zoekt het niet alleen in het verleden: ‘Stanze’ en ‘Wisdom’ zijn twee gedichten van de hand van Angelo Tonelli (die ook de zang tijdens ‘Alla Musa.All’Iniziato’ verzorgt) die in 2008 verschenen in het boek Canti d’Apocalisse e d’Estasi.

Het boekje en de digipack worden opgefleurd door inkttekeningen van Diego Cinquegrana en tonen mooie miniatuurtjes die in al hun eenvoud toch de juiste sfeer bij de nummers weten op te roepen.

Een hele boterham waarvan de boodschap duidelijk is: wij zijn onvoorwaardelijk fan van alles wat AimA doet. En wij niet alleen, want toen mijn bespreking van Di Aimi Il Segno verscheen, kreeg ik een bericht van Peek-A-Boo’s Tom Plovie die naar eigen zeggen zeer nieuwsgierig was geworden door mijn woorden.

Hij bestelde ondertussen ook de albums en moest me gelijk geven wat betreft de kunde van deze artieste. In die mate zelfs dat hij er door aangespoord werd zelf nog eens een review te schrijven. Kunst, want dat is de muziek van AimA, brengt zoals u kan zien duidelijk wat teweeg.

De enige detailkritiek die we op Les Chimères kunnen geven is dat sommige nummers wel wat langer mochten duren. Wat op zijn beurt dan weer vooral veel zegt over de torenhoge kwaliteit. Maar daarom bestaat de repeat knop, want dit is een album dat we niet beu zullen worden.

Les Jumeaux Discordants

Dimi Brands
29/08/2019