|
|||||||||||||
Dertig jaar geleden verscheen daar plots het debuutalbum van Lacrimosa, Latijns voor ‘huilen’. Net als de bandnaam, is de titel van dit cultschijfje even iconisch. ‘Angst’. Angst voor wat of wie? Zes nummers, traag in tijd, lang in speelduur, allen in het Duits gezongen (uitgezonderd het instrumentale ‘Lacrima Mosa’). Niemand kende Lacrimosa, niemand had van bezieler Tilo Wolff (10 juli 1972) gehoord. Tenzij je al in bezit was van de cassette ‘Clamor’, die in een beperkte oplage van 100 stuks de cd ‘Angst’ voorafging. Dat dit gothic project zou uitgroeien tot één van de meest bekende acts binnen de gothic/gothic metal wereld, stond niet in de sterren geschreven. Of toch. Openingsnummer ‘Seele in Not’ neemt je na al die jaren nog steeds direct bij de keel. Na een bombastische orgelintro, start een dreigend ritme op de piano. En dan was het daar … die schreeuw. Uit de diepte hoor je Tilo schreeuwen. Een angstschreeuw die steeds dichterbij komt tot die een plaats in je hart heeft geboord om daar nooit meer weg te gaan. Als je er nog maar aan denkt, gaan de haren tot diep onder je rug rechtop staan. Ritmische figuren op slagwerk, piano en elektrische gitaarriffs gespijsd met orgelpartijen, het instrumentarium blijft op dit nummer beperkt. Dat tengere mannetje uit Zwitserland, toen nog geen twee decennia oud, wist hoe donkere Weltschmerz tot in de Belgische huiskamers te brengen. Tilo nam alles voor zijn rekening: zang en keyboard. Nog meer zelfs: hij richtte zijn eigen stal 'Hall of Sermon’ op. Zo kon en kan hij volledig onafhankelijk van wie dan ook de muziek maken die hij wou/wil. ‘Seele in Not’ vertelt over een schipbreuk, waarbij de protagonist beseft te zullen verdrinken. Zijn laatste gedachten gaan nog naar die (ge)liefde. Of is dat een illusie? ‘Requiem’ neemt je eveneens bij de hand op het levenseinde van de ik-persoon. De klaagzang op het einde wordt door een schot verstoord en gaat over in een vrolijk draaiorgelriedeltje. Na het al eerder aangehaalde ‘Lacrima Mosa’, een pianoballade, start ‘Der Ketzer’ waarop de opvolger van Petrus het eerste woord heeft. In dit nummer veroordeelt Tilo het gedrag van de pausen, iets waarover hij in latere interviews spijt betoonde. Het vijfde lied, ‘Der Letzte Hilfeschrei’ laat het ik-personage in alle eenzaamheid sterven in een ziekenhuisbed. Het tempo wordt bepaald door de beats van een hartslagmonitor. Op het einde kondigt de lange bieptoon de dood aan. Om helemaal met een vrolijke noot af te sluiten starten hierna de zware strijkers van ‘Tränen der Existenzlosigkeit’, met 10 minuten en 40 seconden tevens het langste nummer. Dit nummer klinkt als een doordrenkte spons vol melancholie, waarbij je het zelf moeilijk droog kunt houden. De laatste tonen van het ‘Tränen der Existenzlosigkeit’ zijn een kopie van het ‘Lacrimosa’, het achtste deel uit het ‘Requiem’ van W.A. Mozart. Dit werk uit 1791, geraakte niet voltooid door Mozart en is nog steeds in een mysterie gehuld. Toepasselijker kon Tilo zijn debuut niet afsluiten. De standaard werd gelegd. Opvolger ‘Einsamkeit’ (1992), even beresterk met o.a. ‘Reissende Blicke’ en ‘Bresso’ (mijn favoriete songs op dit schijfje) ging op hetzelfde elan verder. Vanaf ‘Satura’ (1993) en zeker vanaf ‘Inferno’ (1995) kwam koning gitaar meer op de voorgrond te staan. Tilo ontwikkelde zich doorheen de jaren tot een groot componist en arrangeur, zelfs voor complete symfonische orkesten en gemengde koren. Vanaf ‘Inferno’ hoor de je muzikale inbreng van levenspartner Ann Nurmi. Deze Finse zangeres en toetseniste had hij leren kennen tijdens een tour samen met Two Witches. We waren er die avond niet bij, we mogen wel vaststellen dat Ann voor de charmes van Tilo is gevallen en deur achter Two Witches toetrok. Aangevuld met een liveband veroverden ze jaar na jaar een stukje meer van de wereld: eerst Duitsland, dan België, dan wat andere Europese landen om te eindigen in volgestouwde stadia in Mexico, Rusland en China! Het voorlopig laatste studioalbum titelt ‘Testimonium’. Daarnaast verschenen ook nog enkele maxi’s, live-albums en een ‘Jubileumbox’ (2020). Corona heeft het 14de studioalbum al enkel jaren doen uitstellen. Tijdens het optreden in Castle Party Festival (11 juli 2021 in Polen) heeft Tilo echter aangekondigd dat in 2021 de opvolger van ‘Testimonium’ zou volgen. Dat zou pas een mooie 30ste verjaardag worden … Nog altijd doet ‘Angst’ de harten van gothics overal ter wereld beroeren. Het album inspireerde ook andere artiesten, zoals het ter ziele gegane Sanguis & Cinis met hun uitstekende debuut ‘Schiksal’ (1996). Ook Winterstilles ‘Und sie Tanzten’ is schatplichtig aan Lacrimosa en steekt dat zeker niet onder stoelen of banken. Zoals een kind geborgenheid zoekt op schoot van zijn vader, zo voelt ‘Angst’ als zetelen op de schoot van de Dood, terwijl die troostend door je haren strijkt. ‘Angst’ geeft niet het antwoord op de vraag of dit leven zin heeft. ‘Angst’ geeft wel de inspiratie en de kracht om elke dag verder te zoeken. Misschien dat je het op een dag toch vindt? Gerry Croon |
Volgende besprekingen
Stratosphere - Collaborations I
Eva3 - The Great Divide
Laibach - Laibach Revisited
Les Jumeaux Discordants - Les Chimères
(25 Jaar Dark Entries) Het Collectief - Black Book - De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen - Wave In België
Coph Nia - Shape Shifter / Noise Shaper
Sparks - Kimono My House
Caroline K - Now Wait For Last Year
The Fall - Live At The Witch Trials
Terminal Gods - Meridian