Maar liefst de helft van de toenmalige Dark Entries redactie was aanwezig op het Porta Nigra festival, in maart dit jaar, om aldaar Ordo Rosarius Equilibrio aan het werk te zien, die, vlak voor het verschijnen van deze langverwachte nieuwe release, het Belgische publiek al zou laten kennismaken met hun nieuw werk.

De plaat is met andere woorden al een hele poos uit, de vraag waarom ze nu pas de verdiende recensie krijgt op uw favoriete digitale webstek die u zich ongetwijfeld stelt, kan beantwoordt worden met een technische praatje uit de interne Dark Entries keuken, maar aangezien u daar waarschijnlijk niet veel aan heeft, laten we deze overbodige informatie ook liever achterwege, en mag u zich in de plaats gelukkig prijzen deze review alsnog te mogen lezen.

Een half jaar na het verschijnen kampeert [Vision:Libertine] -The Hangman's Triad immers nog steeds in de meest dichte nabijheid van de stereospeler. U hoort me al aankomen, niet alleen werden we omver geblazen door het sterke optreden van de Zweden in Aarschot, ook het nieuwe materiaal op plaat slaagt er keer op keer in ons te doen inzien dat, het ongelofelijk sterk muziekjaar 2016 ten spijt, Ordo Rosarius Equilibrio dit jaar zal tekenen voor de ultieme plaat van het jaar.

Vooruitgeschoven single en titelnummer ‘Vision Libertine (The Magnificence Of Nihilism)’, dat we dit jaar al meermaals mochten aanhoren op neofolk feestjes in Duitsland, deed al het beste vermoeden, en reken maar van yes dat de lijn van deze ijzersterke (absoluut hét nummer van 2016 voor ondergetekende) song over het ganse album doorgetrokken wordt.

Het was aanvankelijk de bedoeling dat deze plaat een EP zou worden, maar gezien de lange tijdspanne van 6 jaar tussen ORE’s laatste plaat Songs 4 Hate & Devotion en Vision:Libertine, het tussendoortje 4Play EP uit 2013 niet meegerekend, had Tomas Pettersson genoeg materiaal bij elkaar om van dat eerdere idee af te stappen, en zowaar te verblijden met een heus dubbelalbum. 14 songs, netjes verdeeld over 2 schijfjes (telkens met 7 songs), goed voor een totale speelduur van 70 minuten.

Vision:Libertine verenigt zowel het oude als het meer recente, we horen echo’s van vroeger Ordo werk, bijvoorbeeld meteen al in opener ‘Eschatos And Hedone -The Killing Of Ataraxia’ (de titels zijn inderdaad ook weer kenmerkend) horen we een stemsample die het veelgebruikte Bijbelcitaat over de Alfa en de Omega ten berde brengt, en dat Tomas eerder al gebruikte in ‘Hell Is Where The Heart Is’ (terug te vinden op het tien jaar oude Satyriasis -Somewhere Between Equilibrium And Nihilism, de samenwerking tussen ORE en Spiritual Front).

Verder vinden de Zweden op Vision:Libertine het perfecte evenwicht tussen de invloeden uit hun eigen verleden (meer dan eens hoorden we nummers die niet hadden misstaan op bijvoorbeeld Cocktails Carnage Crucifixion And Pornography of zelfs de beide Make Love, And War albums) en het meer toegankelijke, maar nog steeds onmiskenbare van Songs 4 Hate & Devotion. De post apocalyptische neofolk krijgt hier en daar zelfs een tribal injectie (zoals in de begindagen), toegediend door een landgenoot in de gedaante van Sal-Ocin, oftwel Nicolas Van Meirhaeghe, van Empusae, die we ook aan de zijde van Triarii zagen, geen onbekende voor Ordo, denk maar aan het TriORE project (alwaar ook nieuw werk van zou aankomen, werd men ons gezegd.)

Na de releases op Cold Meat Industry ging ORE sinds de vorige plaat onder contract bij het “grote” Out Of Line, zonder echter toegevingen te doen aan het eigen geluid, nog steeds wandelen Petterson en co op hoge hakken door nachten van gebroken glas en lijken ze op een natuurlijke manier geëvolueerd te zijn naar de topact zoals ze tegenwoordig geboekstaafd staan. Met hun unieke stijl slagen ze er immers in om muziekliefhebbers van over de grenzen van het eigen genre aan te spreken, wat op zich ook al een hele prestatie is, aangezien het dark folk genre, zeker in België, nooit echt helemaal doorgebroken is bij een breder publiek.

De zonde regeert zoals vanouds op Vision:Libertine, en waar zonde heerst, daar is de Bijbel nooit ver weg, het boek dat dit woord zowat uitgevonden heeft, passeert meer dan eens de revue op dit bacchanaal der libertijnen, hedonisten en nihilisten. Venus heeft haar bontmantel omgeruild voor nylons (nog steeds Tomas’ stokpaardje) en een luxueus parelsnoer, en een titel als ‘Snow-White Were The Stains And Paraphilia Was Her Name’, is behalve geniaal ook weer ontegensprekelijk ontsproten uit Petterson’s dirty mind. (In hetzelfde kader wijzen we ook op ‘The Tribalism Of Tribadism (Evil Men Have No Songs)’, moest je het niet weten, zoek dan maar eens op wat tribadisme betekent.)

Waar bij vele (om niet te zeggen 99%) bands een dubbelalbum garant staat voor een heleboel vullertjes, kunnen we over geen enkele song op Vision:Libertine een slecht woord zeggen, ik zou deze review eindeloos lang kunnen maken door bij elk nummer ruim stil te staan, maar in plaats daarvan kan ik me er veel gemakkelijker van af maken en gewoon besluiten met de woorden: koop deze plaat, het zal u niet spijten!

Ordo Rosarius Equilibrio

Dimi Brands
01/11/2016