|
|||||||||||||
Al bij voorbaat gehavend door hun groepsnaam, One Arm. Tenzij je wat geluk hebt met de jackpot. Een belemmering mag het nochtans niet zijn, deze band weet zich als geen ander uit de slag te trekken door vanuit de Franse grootstad ergens via een groezelig steegje hun eigen weg te plaveien. Waar hier en daar wat vuil uit losse kasseien vrij komt. En een niets ontziende geluidsbrij als cement werd gebruikt. Ooit, in een ver verleden, was het een trio met enkel vrouwvolk. Zonder schroom de uitlaatklep openend om de wetmatige regeltjes aan beide laarzen te lappen. Dat leverde in 1994 een singletje op : Treat/Brilliant. Om daarna de richting van de Parijse ondergrond weer op te zoeken en er niet meer direct een uitweg in weten te vinden. Tot sinds kort. One Arm kreeg er wat ledematen bij. En denkt daarbij aan genderneutraliteit. Waarbij niet enkel aan een nieuw samengesteld geslacht werd gedacht maar eerder ook aan de begrippen organisch en elektronisch. Het resultaat daarvan werd gebundeld in een eerste album Mysore pak. Een leuk snoepje want de titel van het album is tevens een vooral in India fel gesmaakte versnapering. Iets om je tanden in te zetten dus, deze One Arm. Want niet alleen de bezetting werd gewijzigd, met 2 drums (waarvan eentje analoog en een andere vanuit een stopcontact) en 2 bassen en wat elektronica leverde het ook een nieuw geluid op. Waar de geluidsbrij van destijds werd vervangen door een leuk allegaartje van diverse muzikale stijlen. De noise is nog aanwezig maar kent eerder zijn ingetogenheid zonder veel scherpe kantjes af te vijlen. Net zoals de samenstelling van een mysore pak kent ook dit album verschillende ingrediënten die er wel in slagen om het geheel gevarieerd en samenhangend te maken. Rauw en aldus ook zo te nuttigen met de elementen van de psychedelica, de krautrock, no wave en natuurlijke experimenteerdrift. Oosterse invloeden ook wel, klinkend als een PJ Harvey die sedert verschillende maanden geleden al vergeten was heur haar nog eens te wassen en veelbelovend als in de titeltrack. Ritmisch hypnotiserend, met de bas als leidraad en de fraaie stembanden van een zangeres die wat honing vermengt met suiker en grammeel. Dat alles weet te resulteren in een niet-alledaags pakketje waarbij het atonale net datgene is wat het zo aantrekkelijk maakt. One Arm is zo het type band dat graag wat vuil onder de vingernagels heeft. Met mysore pak leveren ze, na jarenlange stilte, een debuutplaat af die lijkt te ontstaan vanuit het repetitiekot en zijn uitweg weet te vinden vanuit de ongereinigde Parijse binnenstraatjes. Met beide handen vast te grijpen.
Danny Quetin |
Atypeek music
Het is nu echt aftellen geblazen. Over exact een week start in Leipzig het Wave-Gotik-Treffen, het grootste zwarte festival ter wereld. Na twee jaar afwezigheid om redenen die u intussen wel kent, is de 29ste editie een feit. Er worden niet minder dan 184 artiesten aangekondigd. Dat zijn er wat minder dan gewoonlijk, maar als je weet dat je ...
In 2019 waren we laaiend enthousiast over 'Veel te lang beleefd geweest', het officiële debuut van de Leuvense anarchowavers Donder, Hel & Hagel. Het heeft even geduurd vooraleer er een opvolger aangekondigd werd, want in tussentijd is er uiteraard veel gebeurd. Een wereldwijde pandemie waarbij mensen opgesloten werden en ...
U zal het nog vaak horen: Gert brengt in augustus een nieuwe plaat uit getiteld 'Alles is nog niet verloren'. Wat u kan verwachten? 18 protestliedjes waarin onderwerpen als ongelijkheid, oorlog, corona, migratie en mentaal welzijn de revue passeren. Om u alvast te doen uitkijken naar die plaat, die volgens ingewijdenen de beste Gert-plaat ...
Het voelt aan alsof het terug 2016 is > The Rapture all over again...
Deze keer was het de beurt aan Andrew Fletcher, die de legendarische band Depeche Mode als bass- en keyboardspeler mee in de steigers zette.
Samen met schoolkameraad Vince Clarke (later Yazoo en Erasure) was er eerst No Romance In China en na latere kennismaking ...
België is sedert de jaren 80 altijd al een notoire leverancier geweest van alternatieve muziek. Muziek die vaak wereldwijd op erkenning kon rekenen maar nooit echt sant in eigen land was. Enige erkenning volgt in het beste geval pas jaren of decennia later als de feiten het inzicht van de zeldzame professionele muziek journalist wel tot ...
Indien de naam Feralia Planitia, soloproject van Simona Dellamorte, u nog niks zegt dan verwijs ik u graag door naar de recensie van diens debuut EP (uitgebracht in 2021 door Desert Island Music) op deze site. Na dit dubbelinterview met Das Auge, soloproject van Hans Plasma, zal ze voor u nadien alvast geen onbekende meer zijn. Samen met de ...
Pussy Riot is vandaag weer razend relevant. Sinds hun ontstaan voert Pussy Riot een kruistocht tegen Poetin, waardoor ze ook op de harde wijze konden kennismaken met het Russische repressieapparaat. Nu Rusland een ‘speciale militaire operatie’ begonnen is in Oekraïne, is de repressie tegenover andersdenkenden nog toegenomen. ...
Pussy Riot haalt weer het wereldnieuws. Maria Oljochina - een van de leden van Pussy Riot die in 2012 tot twee jaar werkkamp veroordeeld werd na een subversief optreden in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou - is samen met haar vriendin in het geniep uit Rusland gevlucht. Dit betekent ook dat ze kan deelnemen aan de huidige tournee, ...
Het was geleden van in 2005 dat ondergetekende Dead Can Dance nog in levende lijve had gezien. De doortocht in 2013, in Vorst ‘Galmpaleis’ Nationaal -prima livealbum, dat wel- had ik immers gemist, evenals het concert in Cirque Royal in 2019... Ook deze keer scheelde het niet veel, doordat DCD wegens de Covid-pandemie zich genoodzaakt ...