Na zes jaar presenteren ze hun lang verwachte tweede cd op het gerenommeerde Tesco label. Het tweede album van Objekt/Urian houdt het midden tussen ritmische noise en powerelectronics. Hun inspiratie halen ze uit het muzikale erfgoed van bands als Throbbing Gristle en SPK, al moeten we in de praktijk eerder aan een Whitehouse en vooral een Haus Arafna denken. Objekt/Urian werd opgericht in 1998 in het Duitse Darmstadt en bestaat uit het duo Carsten Krebs en Thorsten Maier. Met een voorliefde voor zelfgebouwde instrumenten en analoge synthesizers maakten Objekt/Urian met “Agitation” (11 tracks, 43 minuten) een fenomenaal industrial noise album met een combinatie van vocale en instrumentale tracks dat van begin tot eind kriept en piept dat het een lieve lust is.

De dreigende opener “Warning” is niet veel meer dan het geluid van luchtalarmsirenes met een stemsample en een gierend synthesizergeluid. De tweede track “The Price We Have To Pay” is ineens goed raak met een soort ritmisch schrapend gepiep en het steeds herhaalde ‘this is the price we have to pay’. Met titeltrack “Agitation” krijgen we vervolgens een meedogenloze ritmische noise track in de maag gesplitst. “Anneliese M.” is nog zo’n geniale ritmische noise track en evenals de titeltrack zelfs heel dansbaar, zoals ook een Sonar, Esplendor Geometrico, Winterkälte of Haus Arafna dansbaar kunnen zijn. Nog meer dansbaars met “Chamber Music” (qua misleidende titel kan dit tellen) een ritmisch kriepende noisetrack met een industriële beat en onderkoelde, gedeprimeerde zang.

“Jesus”, “Purpose” en “Liberty” zijn dan weer powerelectronics songs met agressieve en zwaar vervormde vocals die vol haat maatschappij en politiek aan de schandpaal nagelen. “Gulag” en “Despair” (met enigszins aan Die Form herinnerende zang) nemen een beetje gas terug met een trage industriële beat, maar kraken en kriepen doen ze evenzeer. Slottrack “Lebenswille” is zowaar een rustige en toegankelijke dark electro/industrial track met intrigerende ritmisch krakende geluiden op duistere, ambiente en minimale analoge synthtonen waarop in het Duits gezongen wordt.

Het schijfje zit in een digipack met op de achterkant de slogan ‘He who attacks first dies second’. Als we dit een ware topper in het genre noemen is dat niks overdreven. Het maximum der punten is dus zeker gerechtvaardigd. Horen is geloven!

http://www.objekturian.de

http://www.myspace.com/objekturian

Henk Vereecken
26/03/2011