Moesten er dit jaar Olympische Winterspelen plaatsvinden, dan tipten wij Amerika voor de gouden medaille.

Sport mag ons dan wel geen barst interesseren, toch zijn we clever genoeg om in te zien dat het Amerikaanse Nihiti moeiteloos zich een weg slalomt langs menig hindernissenparcours.

Met twee full albums op hun actief (Other People’s Memories (2010) en For Ostland (2012) omschreef Resident Advisor hen als “afwisselend ongemakkelijk, bloeddorstig en pijnlijk mooi”, dit door songs met oorlog, moord en romantische catastrofes als thema’s, maakt dat Nihiti een naam is die het zou kunnen maken bij hen die aan de donkere kant van het muzikale spectrum staan.

New York City, de thuisbasis van Nihiti, werd tijdens de pandemie van 2020 een van de zwaarst getroffen gebieden ter wereld, en dat schemert onvermijdelijk door op deze nieuwe lp.

Alsof deze globale catastrofe nog niet genoeg was, wachtte niet veel later ook een persoonlijk drama toen de broer van Nihiti’s songschrijver zelfmoord pleegde.

En dit alles op het moment dat het Lo Bit Landscapes label weer voet aan de grond kreeg na illegaal buitengesloten te zijn geweest uit het huis dat ze vier jaar deelden met een aantal andere muzikanten uit New York City, waardoor ze geen toegang meer hadden tot heel hun stock waaronder ook een aantal voltooide nieuwe opnames die gepland stonden voor uit te brengen.

Dat 2020 voor iedereen een rampjaar was, zal ondertussen al wel duidelijk zijn.

Wat meteen opvalt bij het openende titelnummer is het zeer aanwezige drumwerk van Greg Fox (Liturgy, Ex Eye), je kan de vergelijking met een meer psychedelische Leonard Cohen of een duistere versie van Tame Impala maken, maar net zozeer kan je wijzen op de heerlijke gelaagdheid van dit nummer die stukjes postrock, IDM, electrorock en postpunk naadloos in elkaar laat vloeien. Op het einde van het jaar zoekt men op een niet nader genoemde radiozender naar wat men noemt ‘tijdloze’ nummers. Als ze daar ballen aan hun lijf hadden en dus verrassend uit de hoek zouden durven komen, kozen ze voor ‘A New Kind Of Weather’, want de term tijdloos durven we hier gerust opplakken: van de intro (het geluid van sirenes in de verte) tot in de slow motion tornado die volgt en je zonder moeite meetrekt, zes minuten vakwerk.

Om terug te keren op dat slalommen: daar waar het titelnummer nog een ijzersterke song in de klassieke zin van het woord is, gooit ‘Shudder Into Silence’ het over een compleet andere boeg. Deze instrumental van 12 minuten schopt ons recht de jaren 70 in. Een welgemikte trap aangezien we het aardse voor de volledige duur van het nummer verlaten en het gaan zoeken in kosmische sferen. Inderdaad, dit nummer klinkt als de krautrock van een Cluster en de ambient van een Brian Eno. Gelukkig is men ook hierin erg inventief: de sirene die gebruikt werd voor de intro van het titelnummer krijgt hier een glansrol toebedeeld. De twee bewegingen in het stuk laten de treurige puls van het geluid van de sirene tegen het tikken van de atoomklok contrasteren. De tijd gaat verder, zelfs als de ervaring ervan wordt vervormd door de emotionele toestand van het bewustzijn.

Wie dus een beetje verder luistert dan die kosmische 70s sound (wat niet veel moeite kost) zal ontdekken hoe ingenieus dit alles in elkaar steekt, en zal het met ons eens zijn als wij in een adem de naam van geluidskunstenaar William Basinski noemen.

‘In The Sands’ op zijn beurt is dan weer hedendaagse postpunk van een goed jaar. Alhoewel, we waren het er toch over eens dat 2020 niet onder deze categorie thuis te brengen viel?

Als er gecoverd moet worden, en het nummer in kwestie over liefde en verlies dient te gaan, dan kom je al vrij snel bij Roy Orbison uit. ‘I Drove All Night’ is een van de latere nummers van deze zanger die vooral in de jaren 60 hits scoorde, en werd mede erg bekend dankzij de versie die Cyndi Lauper uitbracht. In de stem van Nihiti horen we soms dezelfde knik als bij Daan, gelukkig laten de Amerikanen de beats en het opgezwollen ego achterwege.

Het is niet zo dat we rechtstreeks aan Morrissey moeten denken bij deze cover, maar toch lijkt het alsof de door Mozzer bezongen bus “that kills the both of us” ieder moment frontaal op de bestuurder kan inbotsen. Om het met nog een rampje uit 2020 te illustreren: ondergetekende had dit jaar ook een botsing, en de muziek van deze ‘I Drove All Night’-versie klinkt als de uitgerekte seconden tussen het moment van de crash en de bewustwoording van het voorval. Als je je daar niets bij kan voorstellen, houden zou ik zo zeggen! In plaats van zelf met de wagen aan het rammen te slaan, kan je dus net zo goed even dit nummertje opleggen. Dat scheelt in ieder geval een pak geld.

David Lynch leerde ons reeds dat de weemoedige liedjes van Roy Orbison zich uitstekend leenden voor zijn karakteristieke films (denk maar aan de onvergetelijke scene uit Blue Velvet alwaar Ben (Dean Stockwell) het nummer neuriet, waarop psychopaat Frank Booth (Dennis Hopper), die geobsedeerd is door het nummer, hem in elkaar slaat. Ook in de film Mulholland Drive hoorden we een Orbison nummer terug: ‘Crying’, in het Spaans (‘Llorando’) gezongen door Rebekah Del Rio.)

Net zoals de films van Lynch bevreemdend zijn is de muziek van Nihiti dat dus ook. Maar moesten we hun versie van ‘I Drove All Night’ in verband brengen met een film dan denken we in de eerste plaats aan Under The Skin (2013) van regisseur Jonathan Glazer waarin Scarlett Johansson een vrouwelijke alien speelt die mannen verleidt en ze vervolgens in een zwarte duisternis laat verdrinken.

Sommige van onze lezers zullen bij het denken aan ScarJo terug beginnen wegdromen, slotnummer ‘The Practice Of Injury’ leent zich hier alvast uitstekend toe. Ook hier weer een eerder kosmisch aandoend nummer dat aanvankelijk geschreven werd als ode aan de Estse componist Arvo Pärt, maar gaandeweg net zoveel hulde brengt aan het werk van Philip Glass en de ‘selected ambient works’ van Aphex Twin.

Uitermate gevarieerd en zeer Dark Entries-proof, deze A New Kind Of Weather!

Nihiti

Dimi Brands
14/12/2020