Het vierde album voor deze driekoppige experimentele black/death metal band met leden uit Lyon (Frankrijk) en Göteburg (Zweden). Het self titled debuut van de band verscheen in 2010 en de eerste albums zouden wat meer black metal hebben geklonken, terwijl bij de latere de sound wat meer naar death metal verschoof. Neige Morte klinken ijzig, beklemmend en compromisloos en de sound gaat van gestructureerd repetitief minimalistisch tot chaotisch en dissonant.
Neige Morte blijft een black/death metal band maar er zitten ook meer sfeervolle en vaak ook meer experimentele passages in hun composities die zich in het bereik van postmetal en zelfs industrial noise bewegen en dan bewegen ze zich zo avontuurlijk en vrij buiten de genregrenzen dat we dit wel een bespreking bij Dark Entries waard achten. Deze ‘post black/death metal’ is ook dark as hell met bovendien knap gitaarwerk, ingenieuze tempowisselingen en een zich de ziel uit het lijf rochelende gruntstem.
Het album opent met een weirde intro die klinkt als een reader die tilt slaat omdat hij de hem aangeboden dataschijf niet kan lezen. Maar bij controle is dit wel degelijk het geluid van de korte introtrack “The Call” en met de tweede track “Hlcst” krijgen we het eerste black/death metal monster in de maag gesplit. De track begint als vrij klassieke death metal maar er zit een rustig en sfeervol naar post-metal neigend middenstuk in. Ook “Svart Hål” begint als ziedende en ijskoude metal maar eindigt in een lang, log en slepend, percussief stuk. Het korte, minimaal repetitieve “And Beyond” is dan weer meer een sfeerschepping dan een song.
Het bevreemdende droney “Lamna Inga Spår” is mijn favoriete track. De voorlaatste compositie “Ice Age” klinkt als een bizarre passage van atmosferisch krakend geluid en lijkt nog het meest op een industrial drone track. Slottrack en tevens titeltrack “IIII” switcht ook al van black/death metal naar noise toestanden en een einde dat bestaat uit gekraak en ruis.
Dit schijfje telt zeven tracks en duurt maar 28 minuten, maar dat is meer dan genoeg want het bevat zulk een zware en duistere brok energie dat het je na de laatste track murw achterlaat. Wie een band als Aluk Todolo niet weird en avontuurlijk genoeg in de oren klinkt, die moet zeker eens proeven van deze dode sneeuw.
Facebook
Bandcamp
Henk Vereecken 16/11/2020 |