Er ontsnapte een subtiele vreugdekreet toen deze promo de vinylen schijven, magnetische banden en compacte discussen op de redactietafel vervoegde. Mono heeft namelijk een belangrijke rol gespeeld in het leven van deze recensent. Het was de eerste van een eindeloze reeks donkere slow motion -rock groepen die ik zo'n 15 jaar geleden leerde kennen en het is nog steeds mijn favoriet. De Japanse groep brengt de meest traditionele post-rock die je je kunt indenken maar dan wel met zo'n gevoel voor timing en sfeer dat je onmiddellijk in andere sferen vertoeft. Ditmaal delen ze een split met de Berliners van The Ocean. De progressieve muziek die deze heren maken leent elementen uit doom metal en psychedelica en orkestreert deze op een klassieke manier. Deze lp bevat slechts twee tracks, maar zoals dat hoort in het genre overschrijdt elk van deze nummers de 10 minuten ruimschoots.

Pelagial, de vorige cd van The Ocean werd enorm goed onthaald en ging ook vlotjes over de toonbank. Sedert dat album heeft de groep echter wel Zowel drummer en gitarist werden vervangen. We horen ook cello en piano. De track The Quiet Observer is geïnspireerd in de film Enter the Void waarbij een neergeknalde dealer in het hiernamaals belandt zoals dat beschreven is in het Tibetaanse dodenboek, de Bardo Thödol. De dode moet eerst één tot drie tussenfases 'ondergaan' tijdens dewelke hij de confrontatie moet aangaan met zijn eigen waanbeelden. Pas wanneer hij of zij deze illusies kan plaatsen als producten van zijn/haar eigen verbeelding, kan de wedergeboorte plaatsvinden. Ook het boek The psychedelic experience van Timothy Leary is losjes gebaseerd op het boek en het is deze psychedelische ervaring die The Ocean heeft proberen omzetten. Persoonlijk horen we echter niet meteen een link in de muziek. Wat we wel horen is een mooi gecomponeerde rockplaat die uit heel wat verschillende delen bestaat. De Lofi-drums en de piano en cello in het begin laten nog niks vermoeden van het geweld dat zal volgen. Vooral drummer Luc Hess gooit hoge ogen. The Ocean gaat er stevig tegenaan maar keert gedurende de dertien minuten die het nummer duurt geregeld terug naar rustigere sferen. Dit doen ze telkens op zeer naturelle wijze waardoor je nooit de draad kwijtraakt. Enkele melodielijnen gebruiken licht exotische toonsprongen. De zanger van The Ocean heeft een dijk van een stem en kan heel wat klankkleuren en emoties aan. Persoonlijk zijn we niet gek van stevige rockstemmen maar we vermoeden dat de meeste van onze lezers zijn vocalen wel zullen kunnen smaken. Ook wordt er enkele malen subtiel gebruik gemaakt van samenzang. Dit is een bijna perfecte rockplaat, maar niet compleet vrij van clichématige riffs, al volgen deze elkaar in zo'n snel tempo op dat het nooit echt stoort.

Mono behandelt ook de thematiek van de cirkel van het leven met het nummer Death in Reverse. Song writer en gitarist Takaakira Goto omschrijft het zelf als volgt: "Zelfs wanneer onze lichamen ontbinden, zullen onze zielen intact blijven. Onze lichamen zullen de zaden vormen voor de volgende generatie terwijl onze zielen zullen verder reizen naar ons nieuwe eeuwige leven. Dat is het verhaal dat we willen onderzoeken met ons volgende album (waarvan dit een voorsmaakje is)." Mono stelt muzikaal absoluut niet teleur. Hun instrumentale track duurt exact 11 minuten maar verveelt nooit dankzij de minitieuze opbouw en het mooie tweede deel waarin veel ruimte is voor stilte. Mono belooft telkens weer een trip in de diepste roerselen van je ziel en slaagt daar ook nu weer in, maar als we even afstand nemen van ons eigen fan zijn moeten we wel toegeven dat we net iets meer progressie hadden verwacht in hun muziek. Uiteindelijk begint deze groep echt wel formulematig te klinken. Ik hoop oprecht dat de volledige cd genoeg gevarieerd zal worden om te kunnen blijven boeien. Voor nieuwe mono-fans is dit wel een goede kennismaking.

We willen ook nog even het knappe artwork vermelden van Florian Bertner. Posterwaardig.

Peter De Koning
09/01/2016