Wat een slimme zet weeral van Miel Noir om vlak voor de feestdagen met een nieuw album te komen aanzetten.

De band (nuja, eigenlijk het duo Marcel P en Dimo Dimov, aangevuld met een hele batterij aan gastmuzikanten) is onmogelijk in één muzikaal hokje te stoppen, en zal zo onder de kerstboom niemand teleurstellen.

Hoewel beide leden vooral bekend staan in dark folk kringen (zo lever(d)en beide heren hand- en spandiensten bij Allerseelen, Fahl, Moon Orchard, Sagittarius, Sturmpercht, Svarrogh, Tyr-Kreis,...) bestrijken ze met Miel Noir een breed palet aan stijlen, gaande van electro tot gothic rock, van darkwave tot industrial.

Een mix die aanslaat, zeker toch bij Dark Entries, zoals u kan opmerken wanneer u even de tijd neemt om de vorige albums die we reeds bespraken op te zoeken.

Het begon allemaal met collega Henk Vereecken, die in 2012 een (welverdiende) 10/10 gaf aan het album Honey & Ash. Ook From The Ashes (2015), kreeg eenzelfde lauwerkrans op het hoofd. Toen ik een jaar later (2016) Honey-Beat voorgeschoteld kreeg, en een groep hoorde die steeds maar beter klonk, kon ik niet anders dan ook de maximumscore boven te halen.

Je denkt dan dat je de groep in kwestie op de top van zijn kunnen is, maar dan hadden we The Phoenix-Swarm nog niet gehoord!

Allereerst valt op dat Miel Noir vooruit wil, de erkenning binnen de vertrouwde kring is voor hen een zekerheid, maar velen binnen deze incrowd zullen er reeds op gewezen hebben dat er ook nog een wereld hierbuiten is. En geloof ons op ons woord, het wordt hoog tijd dat de oren van deze wereld geopend worden en Miel Noir de erkenning gunt die het absoluut toekomt.

De productie staat dan ook als een huis, er is veel zorg besteed aan het artwork, en het lijstje met gastmuzikanten is als kers op de taart eveneens indrukwekkend te noemen.

Wat immers te denken van Tommi Stumpff (gitaar op ‘Reclaim Your Story’ en ‘Primary Mission (Survive)’), Sathorys Elenorth (Der Blaue Reiter, Endless Asylum – piano op ‘Anymore’), Robert Taylor (Changes – zang op ‘Swelling Drone Of Bees’), Krys.Koseda (Extreme Chromo -gitaar tijdens ‘My Hate’) en een artiest waarmee Miel Noir in het verleden reeds samenwerkte: Gerhard Hallstatt (Allerseelen), Marcel P. is ondertussen verworden tot een vast lid van Hallstatts band (zie ook het dit jaar verschenen, eveneens zeer sterke, Chairete Daimones) en een wederdienst lag dan ook vrij voor de hand. Hallstatt verzorgt de zang tijdens ‘Im Traum Sind Wir Uns Nah’ en ‘Honig Aus Heliopolis’.

Verder nog twee remixen: Wagner en Falagas van Darkness On Demand (misschien kent u ze nog van Dance Or Die) nemen ‘My Hate’ onder handen, Insect Plasma doet dit met ‘Mother Kali’.

Nog een teken van de drang naar progressie kunnen we afleiden uit het feit dat twee oudere nummers een herwerking toebedeeld krijgen: ‘Der Himmel Fällt’ van het album Honey & Ash krijgt een nieuw, beter passend jasje aangemeten, maar de meest in het oor springende versie is toch wel de piano versie van ‘Anymore’ (de oorspronkelijke versie vind je terug op het vorige Miel Noir album Honey-Beat). Een versie die we enkele jaren geleden op het Nederlandse Dwaalspoor festival reeds live mochten horen. Sathorys (Der Blaue Reiter) trad er toen samen op met de Spanjaarden van Har Belex, en kroop tijdens het afsluitende concert van Miel Noir mee op het podium. De versie van ‘Anymore’ die ze toen brachten viel dus duidelijk niet alleen bij het publiek erg in de smaak.

Bij dit lijstje dat even gevarieerd oogt als de Miel Noir stijl zelve, zou je haast uit het oog verliezen dat ook de twee vaste zangeressen Estella en Lisa zich eveneens in de debatten roeren.

Aan hun prestaties zal het evenwel niet liggen, want met hun achtergrondzang maken ze verschillende nummers helemaal af. Estella heeft in het verleden al meermaals bewezen over een buitengewoon aangenaam stemgeluid te beschikken (we wijzen even naar het onweerstaanbare ‘Duldungsstarre’ van op Honey-Beat, dat keer op keer aanslaat wanneer ik het integreer in een dj-set). Zo kroop ze op de laatste Allerseelen plaat op wonderlijke wijze in de huid van Anaïs Nin; op The Phoenix-Swarm mag ze eveneens haar poëtische zelve zijn, deze keer in de gedaante van Emily Brontë middels haar gedicht ‘Death’. Het resultaat is wederom verbluffend en legt meteen het enige minpunt van het album bloot: zonder afbreuk te doen op de eveneens puike stem van Marcel, had ze gerust een paar nummers meer mogen krijgen waarvoor ze de lead vocals mocht verzorgen. Een punt dat versterkt wordt bij het horen van het eveneens door haar gedragen ‘Mother Kali’, dat een eerbetoon is aan de in 2016 overleden Shava Sadhana. Het was aanvankelijk de bedoeling om dit nummer met hem op te nemen, als wederdienst voor het nummer ‘Unity’ dat Marcel met zijn naam project Tyr-Kreis coverde, helaas besliste het lot hier anders over. Estella klaart de klus zoals dat hoort, en dat is met heel veel waardigheid.

Zoals gezegd zijn vele fans en vrienden van Miel Noir voornamelijk te situeren in neofolk kringen, deze zullen absoluut tevreden zijn met de opzwepende percussie in het titelnummer, de dreigende spoken word passage van Robert Tayler tijdens ‘Swelling Drone Of Bees’ en de zeer kenmerkende stempel van Gerhard Hallstatt.

Maar zoals reeds gezegd: Miel Noir wil een breder publiek aanboren. Of dit gebeurt kunnen we natuurlijk niet voorspellen, al zouden we het absoluut gerechtvaardigd vinden.

Niet alleen is er muzikaal voor elk wat wils, tevens lukt het Miel Noir om deze wirwar aan stijlen naadloos in elkaar te laten overvloeien zonder dat dit ook maar één seconde als geforceerd overkomt. We kunnen hieruit opmaken dat Marcel in Gerhard Hallstatt een goede leermeester heeft gevonden, want ook hij verstaat bij Allerseelen dit kunstje om variatie als een knap geheel te presenteren, wat absoluut geen sinecure is, als geen ander.

Het ideale kerstgeschenk maar uiteraard veel meer dan dat. The Phoenix-Swarm is het resultaat van een topgroep die steeds beter wordt, en een plaatje dat hier nog heel vaak uit de kast getrokken zal worden.

We raden u aan net als ons te kiezen voor de speciale editie, dan krijgt u er verder nog de bonus cd Fiery Wings bovenop. Hierop enkele remixen (Crvor Martyrivm doet ‘From The Ashes’ en Phobos Reactor passeert tweemaal de revue: ‘Duldungsstarre’ en ‘Honig Aus Heliopolis’), maar ook enkele nieuwe nummers zoals ‘Reject’ en ‘(In)tolerance’, alsook nieuwe versies van Miel Noir oudjes als ‘See You On The Other Side’ en een piano versie (door Dimo Dimov) van ‘Sonnenmann’. Tommi Stumpff gaat aan de slag met het gedicht ‘Élévation’ van Charles Baudelaire, en ook belezen man Gerhard Hallstatt brengt werk van August Strindberg. Als klap op de vuurpijl nog een passage van Estella die met haar uiterst aangename zangstem ook van ‘Birds Of Eden’ een van de vele hoogtepunten maakt. Een bonus cd die een absolute meerwaarde biedt, het is vaak anders. Dit alles is samen verpakt met een zwart gekleurd stuk honingraat van bijenwas.

Absolute topklasse!

Miel Noir

Dimi Brands
17/12/2019