Wanneer we praten over retro-elektronica en analoge synths, denken we al snel aan de typische minimale exploten uit de new wave traditie. Daarbij wordt al eens vergeten dat er ook binnen genres zo uiteenlopend als hip hop en psychedelische muziek serieuze regressieve tendensen zijn. Wat betreft psychedelische muziek kun je je zelfs afvragen of er sinds de jaren 60 ook maar iets van technische vooruitgang is geboekt. Ik voel de banbliksems al komen, maar dat laatste is niet denigrerend bedoeld. De stroming was altijd al voor op zijn tijd en dit verklaart deels het vreemde retrofuturistische geluid van deze band.

Midday Veil is niet aan zijn proefstuk toe. Reeds in 2009 verscheen de eerste CDR, in de daaropvolgende jaren verschenen nog verschillende cassettes en cd’s en verschenen ze onder andere op een compilatie van het toonaangevende magazine The Wire.

Wat hoor je als stereotype Dark Entrieslezer of -redacteur? Eerst en vooral valt op dat de geluiden heel herkenbaar zijn uit de genres die ons zo nauw aan het hart liggen. Sommige synthgeluiden lijken wel rechtstreeks gemaakt in de Kling Klangstudio’s van Kraftwerk, andere leunen dan weer aan bij de traditie van Klaus Schulze en zijn aanhang. Ook is er een duidelijke krautrockinvloed te horen, en dan vooral in bepaalde drijvende, licht funky drums. En nu het woord ‘funky’ toch gevallen is… Niemand meer dan Bernie Worrell (Parliament / Funkadelic) speelt mee op deze release. Aan gastmuzikanten geen gebrek overigens. Ook Eyvind Kang is geen onbekende. Deze violist mocht meestrijken op Monoliths & Dimensions van Sunn O))) , op verschillende releases van Blonde Redhead en op het befaamde Mike Patton-project Mister Bungle. Ook Skerik, Steve Moore en Tor Dietrichson doen misschien enkele belletjes rinkelen. Alles bij elkaar werkten er zomaar even 11 muzikanten mee aan deze schijf. Dit resulteert in eclectische en bijzonder rijke muziek. De synth bepaalt voor mij de sfeer, maar ook de gitaren, bas, percussie, blazers en orgels zijn onmisbaar.

Het meest opvallende en tevens het element dat hen het meest doet afwijken van de typische groepen in dit genre is de stem. Emily Pothast heeft een ingetogen warme stem die we ook vaak terughoren bij bepaalde etherische groepen of bij heavenly voices-bands. Emily zingt alsof ze sprookjes aan het vertellen is aan het kind in ons en komt daar verdacht goed mee weg. We moeten meermaals denken de prachtige stem van Karin Sherret die meermaals zong voor Sleeping dogs wake en ook haar eigen project Fairies Fortune had. Een nummer als The Water had trouwens ook op de enige cd van laatstgenoemde band kunnen prijken.

Slechte nummers staan er feitelijk niet op dit cd’tje. Het geheel klinkt erg jaren 70 maar tegelijkertijd ook tijdloos en oeverloos modern. Ik heb persoonlijk lang moeten wennen aan het totaalgeluid, maar eens de gestalt-mechanismes in mijn hersenen de patronen begrepen, werd ik echt doordrongen van de kosmische kwaliteiten die deze muziek te bieden heeft. Midday Veil klinkt anno 2015 erg uniek en slaagt erin je echt mee te slepen in zijn eigenzinnige wereld.

Het is voor mij lang geleden dat ik nog eens een groep hoorde met een eigen geluid. Ik ben Midday Veil dan ook erg dankbaar dat ze dit schijfje op de redactie lieten belanden.

Peter De Koning
14/11/2015