Het observeren van visuele en auditieve patronen van langzaam bewegende objecten wekt een geruststellend gevoel op. Of ze nu willekeurig of georganiseerd zijn, complex of simpel, opzettelijk of incidenteel, gezien, gevoeld of beluisterd, de meeste fysieke bewegingen dragen een geruststellende boodschap over; de ontvanger leeft, de aarde draait in een baan en oefent een zwaartekracht uit op alle materie en de tijd heeft een constante stroom die kan worden gemeten door de periodieke opeenvolging van fysische verschijnselen.

Het was op basis van deze fundamentele principes dat beeldend kunstenaar Roman Signer een groot aantal fascinerende werken bouwde die vanaf jonge leeftijd een grote impact op de Griekse componist Michalis Moschoutis hebben gehad. Signers artistieke output bevat een reeks gedocumenteerde handelingen en gebeurtenissen die op een quasi-wetenschappelijke manier en met veel gevoel voor humor zijn uitgevoerd.

Op het gebied van geluid maakte hij door orkestdirecteur en goede vriend Ilan Volkov kennis met het werk van Pierre Berthet en Tetsuya Umeda. In 2018 nodigde Moschoutis diezelfde Berthet uit om op te treden op Borderline Festival en het jaar daarop werd in de contect van Tectonics Athens (samen met Ilan Volkov) Umeda’s solotentoonstelling geprogrammeerd.

Op het podium verkenden beide artiesten verschillende fysieke verschijnselen waarvan de visuele en auditieve effecten even belangrijk waren. Hun schijnbaar zinloze acties droegen een ondefinieerbare emotionele kracht en onthulden een diepe gehechtheid van artiesten aan klinkende objecten. Als luisteraar werd Moschoutis volledig ondergedompeld in de intensiteit van het moment en vond betekenis in bedoelde en onbedoelde acties en gebeurtenissen. Het geluid van flip-flops, terwijl Tetsuya Umeda rond zijn constructies liep, voelde net zo substantieel als het geluid dat uit de luidsprekers kwam.

Kunst brengt vaak een zekere mate van misleiding met zich mee en veel kunstenaars streven ernaar de kijker, lezer of luisteraar naar een minder pragmatische sfeer van de werkelijkheid te brengen. Moschoutis noemt zichzelf een slecht leugenaar en ziet Classical Mechanics dan ook als niets meer dan een sonische afdruk van reeks acties en reacties, verzameld en gecomponeerd tot een vier nummers tellend album.

De aanraking van contactmicrofoons op verschillende oppervlakken, trillende snaren die zo ver zijn losgemaakt dat ze geen hoorbare tonen meer produceren, het geluid van zichzelf al zwemmende in de zee, het onderwater waargenomen gekraak van garnalen, trompetiste Thalia Ioannidou’s zware ademhaling, Ingi Gardðar Erlendssons solo-tranofoonoptreden in Reykjavík (2014), oscillerende voeten, roterende cimbalen, subtiele bewegingen van stemknoppen, het scrubben van pianosnaren, Sofia Labropoulou die speelt met de mandalen van haar qanûn (hakkebord), ingedrukte toetsen, kloppende snare, bewegende pedalen en kniehendels van een pedal steel gitaar, Ilan Manouach’s dicht bij de microfoon geposteerde sopraansaxofoon en zachte mondgeluiden: deze geluiden worden door Moschoutis waargenomen als bewegingen die de afgelopen jaren in hem resoneerden en die finaal hun uitweg vonden naar Classical Mechanics.

Met dit album nodigt hij de luisteraar uit in een intieme ruimte die hij net zo meeslepend vindt als een grote zaal die resoneert met de kloppende frequenties van een volledig uitgebouwde PA.

Een verrassend eindresultaat dat zich effectief als een consistent geheel weet te presenteren, wat gezien het achterliggende verhaal achter dit album niet direct onze verwachting was.

Michalis Moschoutis

Dimi Brands
02/05/2021