Wie kent ze niet? Je mag Mephisto Walz ondertussen als één van de ‘80 cult acts beschouwen die na hun Christian Death secessie death rock met een meer Europees aandoend gothic rock geluid wisten te vermengen. Dat leverde in hun beginjaren (we moesten wel tot de jaren ’90 wachten) een aantal fantastische albums op als “Crocosmia” en “Terra Regina” (vooral de eerste is een must voor de death rock / gothic rock fan).

Nadien werd, mede door het inlijven van zangeres Christianna, voor een meer sferische en etherische benadering gekozen (“The Eternal Deep”, “Thalia”,…) waarvan de laatste stuiptrekking, het in 1994 verschenen album “Insidious”, niet meer op al te veel belangstelling kon rekenen. Wellicht ook om dat de goth rock scene in die tijd werd overvleugeld door opkomende genres als dark electro, electro indus en meer van dat fraais.

Met deze “IIIrd Incarnation” waagt lijf en leden van de groep Bari Bari zich nog een keer op het voorplan. Christianna is ondertussen vervangen door ene Sara Reid maar ook Bari Bari zelf neemt op meerdere nummers opnieuw de vocalen voor zijn rekening. Het resultaat zijn 15 relatief korte nummers die de etherische klanksculpturen van de laatste albums vervangen door meer recht toe recht aan goth rock zonder evenwel te klinken als in de eerste Mephisto Walz levensfase.

Opener “Alexandria” of “Voices” doen mij zelfs enigszins denken aan het geluid van de Amerikaanse goth rockers Screams For Tina (waarvan we sedert de release van “2003 A.D.” op Strobelight ook niks meer vernamen). Het is even wennen aan dit nieuwe Mephisto Walz geluid en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik na een eerste luisterbeurt eerder teleurgesteld naar de boxen zat te staren.Was dit nou de “IIIrd Incarnation”?

Maar zoals het een goed reviewer betaamt moet je alle albums een tweede, zelfs een derde kans geven. En wat blijkt? Dit album groeit na elke luisterbeurt, zeker als je je weet verzoenen met het nieuwe Mephisto Walz geluid. “The Storm” is een tragisch duet waarin ook de synth een prominente rol krijgen, “Damaged Art Hippy” nodigt uit tot een pogo, “The End Is Near” en “Going Underground” herinneren aan oudere Mephisto Walz tijden (die snerpende gitaren), “Betrayal By Light” is dan weer valse lieflijke noot die aansluit bij albums als “Thalia”, … en zo valt wel over elk nummer iets te zeggen.

Na de aanvankelijke ontgoocheling weet deze “IIIrd incarnation” me toch te overtuigen met een nieuw meer bij (goth) rock aanleunend geluid (om nog een voorbeeld te geven op “One” hoor ik zelfs Frank The Baptist) dat toch nog genoeg referenties kent naar het roemrijke Mephisto Walz verleden. Ik zou de nieuwe band rond Bari Bari dan ook een kans geven, al is deze “IIIrd Incarnation” geen hoogvlieger toch geeft het album blijk van vliegkunst veeleer dan van vliegangst als u begrijpt wat ik bedoel. Ik ben mild met de ‘8’ maar een 7,5 behoort niet tot de mogelijkheden dus…

Mephisto Walz

Kurt Ingels
03/05/2011