|
|||||||||||||
Roadside Picnic is het soloproject van Justin Wiggan uit Birmingham, de man is een visuele/conceptuele/installatie artiest, wiens muziek bestaat uit field recordings, samples, bewerkte loops en drones. Op deze release slaat hij de handen in elkaar met de Italiaanse grootmeester Maurizio Bianchi, de knasse knar van 60 voegt aan al dit auditieve geweld een haast rustgevende toets middels haast ambient aandoende soundscapes. Een perfect huwelijk, want de twee tracks op deze cd behoren tot het betere werk wat we de laatste jaren van Bianchi mochten horen. Radiofrequenties die klinken als een superkrachtige Vaponastrip die een hele zwerm vliegen naar het hiernamaals jaagt, minimale lagen van white noise en field recordings vormen de basis van het 24 minuten durende ‘Dictatorship Of Dead Labour’. Een track die de tijd neemt, en gaandeweg opbouwt, om minuut na minuut steeds meer nuances vrij te geven. Wie dit al een hele hap vindt, neemt best nog maar een extra diepe ademhaling voor de tweede track op deze cd: ‘The Clearing’, dat netjes afklokt op 40 minuten. Bianchi en Wiggan zijn geen beulen, want na de sonische blitzkrieg die het openingsnummer was, ligt de nadruk op dit tweede nummer meer op de ambient klanken. Maar het duo lacht stiekem in het vuistje, want nog voor je helemaal weg kan drijven op deze zweverige ambientklanken, pompen ze een dosis ruis door je oren die zo mogelijk nog steviger uit de hoek komt dan op ‘Dictatorship Of Dead Labour’. Het is telkens weer even schrikken, maar verdorie, dit soort hartverscheurende white noise is echt wel goed! Gaandeweg komen er nog industriële geluiden bij kijken, radio frequenties, gelaagde loops... Alles haalt men uit de kast om de schijnbare rust van in het begin om te toveren tot een industrieel pandemonium. Opzet van dit alles is dat men de luisteraar een hopeloos gevoel van verlatenheid te midden van complexe sonische chaos wil doen ervaren. Een treffende omschrijving, en de nagel op de kop, wat ons betreft. De hysterische aanval stopt na een klein kwartier, om terug te vallen naar de ambient van in het begin. Angstvallig houden we de hand op de hartstreek want het zou ons niet verbazen moesten we plots weer een bombardement uit het niets mogen meemaken. De hartpatiënten kunnen alvast opgelucht ademhalen want het staakt het vuren is ingelast. Wat niet wegneemt dat ook de ambient klanken een bepaald unheimlich gevoel met zich meedragen, en blijft het dreigingsniveau gelukkig nazinderen, met op het einde nog een laatste twijfelende ademstoot. Al had er voor ons part nog eens in overdrive gegaan mogen worden, want ondanks de nodige afwisseling, is het afsluitende ambient stuk net iets te lang. Doch dit is muggenziften, aangezien ik hier voor de rest niets op aan te merken heb, dus laat het u niet weerhouden om deze cd een kans te geven.
Dimi Brands |
Volgende besprekingen
Les Panties - Cold Science
RARA - W//\TR
Fantoompijn - Leegte
The Walk - Wrong Enemy
Semistereo - Re-Ignite
Leighton Craig - Green Coronet
Verzamelaar - Close To The Noise Floor (box)
Verzamelaar - 4 in 1 - vol. 4
Karl Hefner & Hugh Lagerfeld - Orion Express (EP)
Electric Beans - Sans modération