Moeten we Maurizio Bianchi nog voorstellen?

Geen enkele industrial/noise collectie is compleet zonder werk uit het omvangrijke oeuvre (de inmiddels 60 jarige Bianchi heeft immers al een discografie bij elkaar geschreven die met gemak de 200 releases overschrijdt) van deze Italiaanse industrial pionier.

Als we de zwarte scene even in de breedte bekijken (het noise en industrial genre is immers een van de zijtakken), kunnen we zonder te veralgemenen toch wel stellen dat mensen met een wereld- en toekomstvisie die doorgaans donkerder is dan de gemiddelde buitenstaander zich hier makkelijker tot aangetrokken voelen. Het is een huizenhoog cliché, maar zoals in ieder cliché schuilt er een kern van waarheid in.

Laat ons even focussen op deze zwarte gedachten, het gegeven lijden of eender welk verdriet. Issues die in deze tijd van de “vind-ik-leuk-Facebook-generatie” liever verborgen worden gehouden dan ze onder ogen te zien.

Bianchi moet voor het maken van deze Elegietroniche met dezelfde gedachte gespeeld hebben, want hij toont hiermee aan dat hij tot meer in staat is dan enkel het teisteren der oren middels snoeiharde noise.

Hij draagt Elegietroniche op aan alle treurende mensen die wachten op verlossing uit hun lijden. Tracktitels als ‘Malinconia’, ‘Dolore’, ‘Afflizione’, ‘Mestizia’ en ‘Tristezza’ liegen er niet om, en je moet er niets eens je Italiaans woordenboek bijnemen om af te kunnen leiden dat weemoed, pijn en verdriet hier een klein uur lang de scepter zwaaien.

Net zoals in het hoofd van een geteisterd persoon weten de vijf nummers een neerwaartse spiraal te creëren, gebaseerd op 1 steeds wederkerende soundscape, zodoende zijn de nummers eigenlijk te beluisteren als één groot geheel, en is de indeling in afzonderlijke tracks eerder een kwestie van overzichtelijkheid. (Het thema is al zwaarmoedig genoeg, één lange track van 55 minuten zou het tot een wel heel zware dobber maken). De meditatieve soundscape zorgt tevens als hint van troost voor een kalmerend sfeertje, en kan je in de verte (bewerkte) kerkklokken en koorgezangen ontwaren, maar de zwaar gelaagdheid en de niets ontziende dreun van melancholie en verlatenheid verdwijnen nooit of te nimmer naar de achtergrond. De neerwaartse spiraal die Bianchi uit de mouw schudt duwt je gewoonweg nog verder de dieperik in. (Wat ook weer het geval is in de werkelijkheid betreffende negatieve gedachten, aangezien deze negativiteit verder kanaliseren, let's face it).

Brengt Elegietroniche dus troost, hoor ik u al afvragen? Een vraag waar we niet positief op kunnen antwoorden, want bepaald vrolijk word je hier alvast niet van. Maar wel schuift Bianchi een spiegel voor, en kom je oog in oog te staan met het lijden. Is het immers niet belangrijker de waarheid onder ogen te zien, in plaats van er voor weg te vluchten?

Maurizio Bianchi

Dimi Brands
19/06/2016