Mark Reeder is een belangrijke figuur in de muziekindustrie. Als producer nam hij onder andere Malaria en Die Toten Hosen onder handen. Het is ook de man die door sommigen verantwoordelijk wordt geacht voor de commerciële weg die New order insloeg met Blue monday en voor het lanceren van Paul Van Dyk. Zelf maakte hij deel uit van Die Unbekannten en het daaropvolgende Shark Vegas. Bernard Sumner, stichtend lid van Joy Division, blijkt een goede vriend en vult dan ook een groot deel van deze cd met zijn kunnen. Ook grote namen als Anne Clark en Pet shop boys verschijnen op dit schijfje. We vinden hier vooral remixen van reeds bestaande nummers terug waardoor de titel Collaborator een beetje naast de kwestie is.

We starten met de Rettungsring Radio Remix van Sink or Swim, de poprockplaat van New order-derivaat Bad Lieutenant. Ik moet toegeven dat ik de originele single heel moeilijk te verteren vond toen die uitkwam. Mark Reeder vormt het om van britpoprommel naar een vorm van verlepte eurodance. Jammer genoeg blijft het rommel. De So close Remix die hij maakte voor Marsheaux klinkt gelukkig pakken leuker en maakt de valse start goed. Het origineel is dan ook zeer leuk en Reeder maakt het nog net iets dansbaarder en minder elektroclash.

Crystal van Corvin Dalek en Bernard Sumner vindt geen genade in de jaren '90 dance-interpretatie die deze Original demo mix in essentie is. (Denk aan Missing van Everything but the girl, maar minder goed.) Het is een sound die ik absoluut niet genegen ben, maar ik vrees dat ik daar niet alleen in sta. Weer beter is C'est tout est noir van Koishii & Hush met vocalen van John Taylor. De Black night remix geeft een bijzondere ingetogen melancholische atmosfeer aan het origineel en voorziet ook in een mooie synthetische opbouw. Dit nummer staat als een huis, mede door de mooie stem van John Taylor.

Blank & Jones zijn de volgenden die aan zet zijn en ze mogen meteen copuleren met Bernard Sumner en Anne Clark. 'Genussmittel remix' heet de herwerking, maar de vlag dekt de lading niet helemaal. Alweer krijgen we vrij platte eurodance voorgeschoteld, al dient gezegd dat het refrein best blijft plakken en de break heel mooi is uitgewerkt. Wanneer Blank & Jones het opnieuw proberen met Anne Clark in The hardest heart (Hardest soul remix), lukt het beter. De minimalistische aanpak is op het lijf geschreven van deze rasartieste. De muziek is zeker niet slecht en geniet van een mooie melodie. Bovendien is het effect op haar stem lekker kil. De gitaarlijn die na een tijd komt piepen, lijkt dan weer zo van een jaren '80 pophit gestolen en ligt me heel wat minder. Dit doet echter geen afbreuk van het gehele nummer. Lekker retro gaan we met de Sweet & Sticky remix van Sugarland (Marnie). Het origineel ken ik niet, maar dit is alleszins mooie elektropop. Ook het fantastische Neon van Queen of hearts doet het niet slecht in de Electrically Excited remix. Deze mix geeft het nummer een sterke Jean Michel Jarre-achtige intro om af te sluiten met sterke synthpop. Het moet gezegd dat de oorspronkelijke track ook vrij sterk is.

Sam Taylor-Wood werkt samen met Reeder en The Pet Shop Boys voor een remix, zeg maar nieuwe versie, van I'm in love with a German filmstar van The Passions. De smaken zullen hierover verschillen. Vermoedelijk werkt dit efficiëntvoor de dansvloer, maar persoonlijk vind ik het een aanfluiting van het origineel. Nodeloos synthetisch en ontdaan van elke ziel. Wel geslaagd is de Old school remix van She wants van Westbam featuring Bernard Summer. Dit is meteen het tweede echt goede nummer op de cd. De compositie is ijzersterk en het gevoel is erg eighties, maar dan van de juiste sfeer. Ook Radio war (Retuned) van Reeders eigen groep Die Unbekannten is een bijzonder goede new waveplaat. Ik kende het origineel niet voor ik deze cd in handen kreeg en moet zeggen dat dit een behoorlijk gat in mijn cultuur bleek. Al is de versie op de deze cd zeker niet slecht, toch leert YouTube ons dat de oorspronkelijke single uit 1982 een pak vuiler en snediger is. Mooie ontdekking. Bad Lieutenant doet het dan weer niet onaardig met de Synth of Fate remix van Twist of Fate. Dit nummer is alleszins een pak minder enerverend dan Sink or Swim waarmee de cd moest openen. Het doet enigszins denken aan latere New order, wat ook niet geheel onlogisch is als je het personeel bekijkt. De remix duurt wel meer dan 8 minuten en zoveel tijd van je leven is hij echt niet waard/ We sluiten af met nog een plaat uit Reeders eigen discografie. You hurt me van Shark Vegas verscheen oorspronkelijk in 1986 en bracht ons toen een typische synthpop die nu zo mogelijk gedateerder klinkt dan vele nummers uit begin jaren '80. De rare kronkels der chronologie... De Radio edit verandert niet zoveel aan het origineel. Behoorlijk nummertje maar niks wereldschokkends.

Deze cd laat toch behoorlijk wat steken vallen om in het geheel te plezieren. Vaak zijn de basisnummers niet goed genoeg of hebben ze de tand des tijds niet doorstaan, op andere momenten zijn het de remixen die gedateerd of te typisch klinken. Enkele tracks zijn simpelweg draken. Als totaalwerk is deze schijf voor mij persoonlijk quasi onbeluisterbaar. Maar... nummers als So far, C'est tout est noir, Neon, The hardest heart, She wants en vooral Radio war spelen wel mee op muzikaal topniveau en demonstreren zowel het talent van Mark Reeder als van de collaborerende artiesten. Voor één keer zou ik aanraden de goede nummers apart te kopen als digitale downloads of te onderhandelen met uw lokale platenboer over de prijs. Niet middelmatig als geheel, maar zowel heel goed als heel slecht op één schijf.

Meer info en reviews vindt u hier.

Peter De Koning
10/07/2014