Dat men ook in Rusland vlijtig neofolk bedrijft is, in tegenstelling tot snode plannen van ‘s lands president, geen publiek geheim. Net zomin als het feit dat de klanken die ons vanuit deze hoek (en met uitbreiding vele nabijgelegen landen) vaak van een zeer hoog niveau zijn. We laten u graag kennismaken met Majdanek Waltz, een kwartet dat al sinds 2002 garant staat voor hoogstaande intimistische neofolk.

Het project werd geboren in het hart van Rusland, meer bepaald de stad Ryazan. Aanvankelijk koos men voor een strikte martial stijl: de toon van de spirituele aristocratie, de ijzeren smaak van het nationaal-gnosticisme en hermetische symboliek werden overtuigend en naadloos verweven met lo-fi noisepatronen, relaxte recitatie en als vanuit catacomben klinkende geluiden van altviool, bas en gitaar.

Toen de groep in 2006 de EP Cold uitbracht, opgedragen aan Boris Poplavsky (1903-1935) wiens vergeten poëzie een van de meest briljante fragmenten van de Russische decadentie van de Zilveren Eeuw (misschien wel een van de meest raadselachtige episodes van de afgelopen eeuw) lijkt te zijn, werd een verandering in de esthetische lijn binnen het werk van Majdanek Waltz gemarkeerd: in plaats van de erg Duits aandoende voorliefde voor het noodlottige en noise patronen introduceert men wat men “eeuwige vrouwelijkheid” noemt naast de verzadigde eenvoud van een akoestisch geluid. Een trend die verder ontwikkeld werd en die heden ten dage nog steeds aan de orde is.

Naast de vier vaste leden (Pavel Blyumkin (zang), Ilya Matzevich (akoestische gitaar), Daniil Vinogradov (viool) en Petr Starov (bas)) werd zowat een integraal klassiek orkest opgetrommeld om mee te doen voor de opnames van Она.

Staar je echter niet blind op deze omvangrijke groep muzikanten want de orkestratie doet bij Majadanek Waltz erg minimaal aan. Contradictorisch straalt er echter van al de op Oha gepresenteerde nummers, 13 in totaal, een enorme rijkheid af. Naast intieme zang en rustig getokkel op gitaarsnaren zorgen ijle fluitklanken en zeer sfeervolle strijkers ervoor dat het melancholische aspect flink aangedikt wordt.

Een geluid waar ze in Rusland een patent op lijken te hebben, denk bijvoorbeeld ook maar aan het lichtjes fantastische Sunset Wings, aan wiens geluid we meermaals moesten denken bij het beluisteren van Она. Majdanek Waltz beheerst duidelijk de kneepjes van het vak. Het soort kneepjes zoals uitgeschreven door Current 93 op klassieke albums als Thunder Perfect Mind en All The Pretty Little Horses (The Inmost Light). Ook bijna 30 jaar na datum nog steeds een mooie bron om mee vergeleken te worden.

De half fluisterende, half mijmerende stem van Blyumkin mag dan wel niet zo charismatisch klinken als deze van David Tibet, toch vormt zij een mooi samengaan met de rustgevende klanken.

Tevens straalt van ieder nummer en dus van het gehele album een enorme tristesse af. Mooie bewijzen die dit illustreren vinden wij ‘Огни’ en ‘Белая Ночь’, waarin de zang vrouwelijk (“eeuwige vrouwelijkheid”) is. Geen idee wie Лapиca Apxипeцкaя, de zangeres van dienst, is, maar dat ze meer dan een steentje bijdraagt in het mee scheppen van een sfeer, laat dat duidelijk zijn.

Na verloop van tijd kan deze sobere aanpak een beetje afvlakkend beginnen werken, en kan het zijn dat sommige nummers wat op elkaar beginnen te lijken. Geen struikelblok voor de echte neofolk fans, die Она met een meer dan gerust geweten in hun harten kunnen sluiten.

De herfst is in aantocht en dat zullen we geweten hebben. Met het vallen van de bladeren kunnen ook je gedachten, en dan liefst de somberste eerst, de vrije loop gelaten worden. Uithuilen doe je dan best bij Majdanek Waltz als zijnde de leveranciers van de hierbij best denkbare soundtrack.

Majdanek Waltz

Dimi Brands
04/09/2020