Ik kan er niet aan doen, maar bij het beluisteren van dit plaatje overviel me het gevreesde ‘Spotify-syndroom’.

Wie vertrouwd is met dit muziekmedium, althans de gratis versie ervan, weet dat je om de zoveel nummers reclame krijgt voor nummers, veelal van het soort waarvoor je vriendelijk bedankt, of om reclame te maken voor een playlist van, in het geval van Maïa Vidal, vrouwelijke singer-songwriters, bijvoorbeeld.

Vidal heeft gemengd bloed door de aderen lopen, als kind van ouders met Frans-Duits-Spaanse en Japanse ouders, wat wel eens een heerlijke eclectische melting pot zou kunnen opleveren. Als blijkt dat Maïa Vidal heel erg lijkt op de Florence + (alle soortgelijke)The Machine’s van tegenwoordig, zijn we wat dat betreft toch wel een beetje teleurgesteld.

De hipheid druipt van het hoesje af en bij de redactievergadering voelde niemand zich geroepen dit plaatje te bespreken.

Het feit dat dit op het fijne Crammed Discs label uitkomt, maakte uiteindelijk dat het in mijn handen belandde.

Crammed, toch vooral bekent om zijn toch wel experimentele karakter, heeft met deze Maïa Vidal dus ook een zeer toegankelijk elfje in de catalogus.

De sprookjesachtige popliedjes zijn grotendeels elektronisch, laat het ons voor het gemak onder de noemer folktronica plaatsen.

Geen enkele keer had ik echter het gevoel mocht ik iets gemist hebben, moest iemand ander uiteindelijk deze cd weggekaapt hebben.

Dit elfje heeft echt wel een mooie stem, maar soms is het gewoon allemaal een beetje te veel, en we kunnen ons niet van het gevoel ontdoen dat er in het huidige muzieklandschap al zo veel soortgelijke artiesten rondhuppelen.

Hoofdthema is de liefde, of wat had u gedacht? In die mate zelfs dat openingstrack ‘Bones’ deel 1 is van een uit drie nummers mini-serie over de liefde, met de opvolgende nummers ‘Islands Of You And Me’ en ‘The Tide’ als sequels.

Overdaad, ik heb het inderdaad al eerder vermeld.

Op het einde van de plaat komen de wortels van Vidal toch even boven de grond, middels drie in het Spaans gezongen nummers.

Ze lijkt de pedalen hierin een beetje te verliezen en te verdrinken in een (weeral) overdaad aan pathos, maar raar maar waar weet dit beter te bekoren dan de overige nummers, wellicht doordat de we al voldoende van dit soort nummers in het Engels gehoord hebben en deze Spaanse songs een warmer briesje tijdens deze gure herfstdagen door de vensters blaast.

Fans van het eerder genoemde Florence + The Machine, waar ik mezelf dus duidelijk niet bij reken, kunnen hier waarschijnlijk meer mee.

Na beluistering van deze twaalf nummers bleef er bij mij niet echt iets hangen, behalve het gevoel dat ik blij was dat deze rit niet veel langer dan een half uurtje duurde.

Maïa Vidal

Dimi Brands
31/10/2015