|
|||||||||||||
Ik kan er niet aan doen, maar bij het beluisteren van dit plaatje overviel me het gevreesde ‘Spotify-syndroom’. Wie vertrouwd is met dit muziekmedium, althans de gratis versie ervan, weet dat je om de zoveel nummers reclame krijgt voor nummers, veelal van het soort waarvoor je vriendelijk bedankt, of om reclame te maken voor een playlist van, in het geval van Maïa Vidal, vrouwelijke singer-songwriters, bijvoorbeeld. Vidal heeft gemengd bloed door de aderen lopen, als kind van ouders met Frans-Duits-Spaanse en Japanse ouders, wat wel eens een heerlijke eclectische melting pot zou kunnen opleveren. Als blijkt dat Maïa Vidal heel erg lijkt op de Florence + (alle soortgelijke)The Machine’s van tegenwoordig, zijn we wat dat betreft toch wel een beetje teleurgesteld. De hipheid druipt van het hoesje af en bij de redactievergadering voelde niemand zich geroepen dit plaatje te bespreken. Het feit dat dit op het fijne Crammed Discs label uitkomt, maakte uiteindelijk dat het in mijn handen belandde. Crammed, toch vooral bekent om zijn toch wel experimentele karakter, heeft met deze Maïa Vidal dus ook een zeer toegankelijk elfje in de catalogus. De sprookjesachtige popliedjes zijn grotendeels elektronisch, laat het ons voor het gemak onder de noemer folktronica plaatsen. Geen enkele keer had ik echter het gevoel mocht ik iets gemist hebben, moest iemand ander uiteindelijk deze cd weggekaapt hebben. Dit elfje heeft echt wel een mooie stem, maar soms is het gewoon allemaal een beetje te veel, en we kunnen ons niet van het gevoel ontdoen dat er in het huidige muzieklandschap al zo veel soortgelijke artiesten rondhuppelen. Hoofdthema is de liefde, of wat had u gedacht? In die mate zelfs dat openingstrack ‘Bones’ deel 1 is van een uit drie nummers mini-serie over de liefde, met de opvolgende nummers ‘Islands Of You And Me’ en ‘The Tide’ als sequels. Overdaad, ik heb het inderdaad al eerder vermeld. Op het einde van de plaat komen de wortels van Vidal toch even boven de grond, middels drie in het Spaans gezongen nummers. Ze lijkt de pedalen hierin een beetje te verliezen en te verdrinken in een (weeral) overdaad aan pathos, maar raar maar waar weet dit beter te bekoren dan de overige nummers, wellicht doordat de we al voldoende van dit soort nummers in het Engels gehoord hebben en deze Spaanse songs een warmer briesje tijdens deze gure herfstdagen door de vensters blaast. Fans van het eerder genoemde Florence + The Machine, waar ik mezelf dus duidelijk niet bij reken, kunnen hier waarschijnlijk meer mee. Na beluistering van deze twaalf nummers bleef er bij mij niet echt iets hangen, behalve het gevoel dat ik blij was dat deze rit niet veel langer dan een half uurtje duurde.
Dimi Brands |
De Delvers hebben een nieuwe clip uit. Met “Robotman” delen De Delvers een Nederlandstalige postpunk-uppercut uit aan een maatschappij waar ‘robots’ regeren die alle menselijkheid en realiteitszin zijn verloren. Recht op de kin.
Robotman is een oproep voor meer ongehoorzaamheid met een warm en groot hart!
In ...
Vóór het afnemen van een interview ga ik gewoonlijk zoeken op het wereldwijde net naar informatie en al reeds gepubliceerde gesprekken met de betrokken artiest, kwestie van wat beslagen op het ijs te komen. In het geval van Amgala Temple was de info schaars. Meer dan een twee minuten durend interview op de site van gitarist ...
Vrijdag liet Lee Howard weten dat zijn project Iron Fist Of The Sun het voor bekeken houdt.
Verantwoordelijk hiervoor is een dramatische verschuiving in zijn persoonlijk leven, een alleenstaande vader zijn en de plotselinge groei van zijn bedrijf waardoor het creëren van muziek praktisch onmogelijk geworden is. Het is beter de arena ...
Wie geregeld onze reviewpagina uitpluist is ongetwijfeld al op het Deense experimentele label Posh Isolation gebotst.
Het label, dat in Copenhagen ook zijn eigen winkel heeft, werd opgericht door Christian Stadsgaard en Loke Rahbek met als doelstelling werk van Scandinavische artiesten en speciale samenwerkingen een platform te geven.
Buiten ...
Het doek valt over Militia. Van 1988 tot 2018 heeft de anarchistische industrialgroep zijn stempel gedrukt, wat zeg ik: geslagen, met zware metalen percussie, op de Belgische scene. Het eind 2018 verschenen ‘Ambiorix’ zal voor de rest van de eeuwigheid de laatste plaat zijn van de groep. Een buitengewone plaat, die de strijd van ...
Het is best verwonderlijk hoe snel Kælan Mikla groot geworden is. Natuurlijk had hun titelloze debuut uit 2016 al voor wat sensatie gezorgd in minimal wave-middens, maar het IJslandse trio – dat overigens in zijn eigen moedertaal zingt – bleef toch vooral een tip voor ingewijden. Succesvolle tournees met King Dude en Drab ...
Zopas bereikte ons het droevige nieuws dat Willy Willy overleden is. In de zomer van 2018 werd bekend dat de Scabs gitarist leed aan kanker en het was al even bekend dat hij zwaar ziek was. Desondanks nam hij tot zeer onlangs nog deel aan de afscheidstournee van The Scabs. Hij speelde gitaar voor ongeveer de helft van het optreden, gezeten ...
Het is absoluut niet zo dat we alles wat Robert Smith goed vindt zelf ook goed vinden, maar in het geval van het IJslandse Kælan Mikla doen we dat wel. Het meisjestrio maakt een frisse mix van punk, wave en poëzie en heeft op Cure-voorman zoveel indruk gemaakt dat deze hen uitnodigde op het Meltdown festival dat hij mocht cureren, ...
Zopas bereikte ons het droevige nieuws dat Willy Willy overleden is. In de zomer van 2018 werd bekend dat de Scabs gitarist leed aan kanker en het was al even bekend dat hij zwaar ziek was. Desondanks nam hij tot zeer onlangs nog deel aan de afscheidstournee van The Scabs. Hij speelde gitaar voor ongeveer de helft van het optreden, gezeten ...