|
|||||||||||||
We overdrijven niet als we Maurizio Bianchi de toepasselijke titel godfather van de Italiaanse industrial opspelden. De man is op zijn 65ste nog immer actief en mag door de jaren heen zijn muzikale parcours inmiddels al wat uitgebreid hebben. Bij sommige van die trajecten mocht hij dan al wel eens het spoor bijster geraken (of alleszins ons als bewonderaars), vaak genoeg is hij er in geslaagd om ons te overtuigen van zijn kunde. The Sacral Inhabitat verschijnt 4 decennia na zijn eerste muzikale teken van leven en hoewel minder baanbrekend als in die beginperiode bevat het nog voldoende overtuigingskracht om ook veeleisende luisteraars als ons tevreden te stellen. De titel werd voor de twee nummers in evenveel gelijke delen geknipt. ‘The Sacral’ doet, zoals de titel alvast op een presenteerblaadje geeft, zeer ritueel aan. Een dark ambient drone nummer brengen van een half uur en te weten boeien het is niet iedere artiest gegeven. Bianchi bewijst dat het kan, want hij werkt in de eerste plaats niet op de slaapspieren en trapt niet in de val om in torenhoge clichés te vervallen. Wat ervaring betreft moet je deze oude rot immers geen lesje bijbrengen. Het album is opgedragen aan “het onvergetelijke verleden” en de binnenkant van de digipack toont ons een foto van een kerncentrale. De geluiden die van de twee nummers weerklinken lijken ook als van een verlaten gewaand machinepark afkomstig te zijn. Schijn bedriegt, want het gebouw mag dan al wel een hele tijd niet meer betreden zijn, de machinerie heeft de laatste adem nog niet uitgeblazen. Het mag na al die jaren dan wel wat meer met horten en stoten zijn, eens deze diesels op gang zijn is er als vanouds geen houden meer aan. Een metafoor voor de ondertussen een pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebbende artiest? We zouden het beginnen denken want aan de andere kant van het hoesje lacht een communicantje (we nemen aan Bianchi zelve) nogal geforceerd met de blik van de camera afgewend. Dat de man ook in zijn eigen verleden durft graven leert ons ‘Inhabitat’, dat ook onder dezelfde muzikale noemer valt als ‘The Sacred’, maar hier meer uitgesproken noise elementen laat doorsijpelen. Rust roest, het geldt zowel voor industriële machines in verlaten fabrieken maar ook voor artiesten met ruim veertig dienstjaren op de teller. Bianchi is echter gewapend met een flinke jerrycan smeerolie die zowel de toestellen als de eigen krakende gewrichten terug doet roteren als weleer.
Dimi Brands |
Volgende besprekingen
Bomis Prendin - Clear Memory
Aidan Baker - There/Not There
Placebo Effect - Shattered Souls
Automatism - Immersion
Fooks Nihil - Fooks Nihil
Kentin Jivek - El Circo Cubierto
Chris Watson / Georgia Rodgers - Notes From The Forest Floor / Line Of Parts (vinyl)
Feu Follet - La Forêt Oubliée
Neige Morte - IIII
Nox - Opus Unending
Andere besprekingen van M.B.
M.B. - Oirt Emo-Dne