Ik leerde Lycia kennen halverwege de jaren 90 toen ik hun derde album “A Day In The Stark Corner” uit de koopjesbak viste van de reeds lang gesloten Antwerpse platenwinkel Brabo. Ik kende de act vaag van naam en het zag er allemaal heel erg gothic uit: het artwork, de songtitels… Ik zal die eerste luisterbeurt nooit vergeten. Ik was er echt niet goed van. Zelden was ik zo onder de indruk van een album en van de sound van een band. Ik vond het toen ook een van de meest duistere en depressieve albums die ik ooit had gehoord. Als ik er nu op terugkijk zijn de albums uit het zwarte genre die in mijn leven de grootste impact hadden op mij in volgorde van belangrijkheid (en tevens chronologisch): “First And Last And Always” van The Sisters Of Mercy (1985), “The Nephilim” van Fields Of The Nephilim (1988), “The Obvious Darkness” van The Tors Of Dartmoor (1991) en als vierde dus “A Day In The Stark Corner” van Lycia (1993).

Lycia onderscheidde zich door de unieke, desolate, koude, inktzwarte door en door depressieve atmosferische darkwave gothic sound met als belangrijkste kenmerk de wanhopige suïcidale fluisterzang in troosteloze treursongs met veelzeggende songtitels als “The Morning Breaks So Cold And Grey” en “Everything Is Cold” (tevens mijn twee favoriete songs van het album). Zoals gezegd: ik was er echt niet goed van. Dit album van Lycia was teven mijn kennismaking met Projekt, in de jaren 90 hét toonaangevende dark wave label in de VS.

Lycia werd opgericht in mei 1988, in Tempe, Arizona, initieel als het soloproject van bezieler Mike Van Portfleet maar groeide alras uit tot een heuse band. Grote aanwinst in 1994 was Tara Vanflower. Zij reisde in oktober van dat jaar van Ohio naar Arizona om twee nieuwe songs in te zingen en werd gevraagd als vast bandlid. Van het een kwam het ander en de twee zijn al decennia lang een koppel en intussen ook al jaren getrouwd. “The Burning Circle And Then Dust” uit 1995 wordt beschouwd als hoogtepunt in de rijke Lycia discografie. Na een aantal jaren van inactiviteit was Lycia terug aan het dark wave front in 2010.

Wat kunnen we nu zeggen over het nieuwe album “In Flickers” (10 songs, 43 minuten)? Wel, vanaf de opener en titelnummer wordt duidelijk dat aan die legendarische sound van op “A Day In The Stark Corner” nu 25 jaar later eigenlijk niets veranderd is, op één ding na: de wanhopige depri fluisterzang van Mike Van Portfleet wordt nu dus aangevuld met de vocalen van Tara Vanflower en veel vrolijker klinken die absoluut niet, wel meer etherisch. Ook integraal bewaard bleef de 'grellige' sinistere dark wave gothic sound met een perfect harmonisch huwelijk tussen inktzwarte postpunk gitaarklanken en al even zwartgallige synhesizergeluiden. De muziek klinkt nog steeds enorm gloomy en donker psychedelisch en ook de invloeden van morbide dark ambient en stikdonkere ethereal wave bleven bewaard in nog even sterke songs als “A Failure”, “She”, “Mist", "Autumn Into Winter” en mijn favoriete song, het machtige “Rewrite”. De tien tracks klinken als intrigerende meditaties over vergeten of verkeerd ingeslagen paden, in de kiem gesmoorde hoop, de vergankelijkheid van alle leven en quasi vervlogen herinneringen in melancholieke schoonheid.

“In Flickers” is na 30 jaar Lycia een dikke aanrader voor de liefhebber van rijke atmosferische dark wave en ethereal wave soundscapes met dikke lagen echoënde gitaren, stikdonkere etherische keyboardklanken en koude doomy drummachinebeats. Als u Lycia nog niet mocht kennen – en we kunnen ons dit gapende gat in uw cultuur amper voorstellen – is het nu de moment!

Website

Facebook

Bandcamp

Henk Vereecken
05/12/2018