Dit album is briljant! Koop het!
Lucrecia Dalt veroverde al een zilveren medaille in mijn eindejaarslijstje, en ik vermoed dat ik er over twintig jaar nog naar luister. Feitelijk had zij de eerste plaats mogen delen met Igorrr. Ik vond deze cdr (tja, promo - weet u wel) al goed bij eerste beluistering maar hij wordt elke keer beter. Deze muziek verdient een eerlijke kans: De nummers beluisteren door uw laptopspeakers biedt alvast geen meerwaarde en ook zonlicht raden we af.

Dalts eerste release is alweer een dikke tien jaar oud. Toen maakte ze nog redelijk goede synthpop die af en toe getooid werd met een afwijkend geluid, een onconventionele mix of een glitchy onderbreking. De kiemen voor de experimentele richting die ze zou uitgaan, waren toen al gezaaid, maar we hadden niet verwacht dat ze ging eindigen bij deze avant-gardistische topper. Ze zong een decennium terug ook nog echt 'liedjes', iets wat we op deze schijf absoluut niet meer horen.

Lucrecia Dalt vormde tijdens de opnames haar studio om tot een minibioscoop waarin ze Duitse films uit de periode van de Neue Deutscher Film screende. Neue Deutscher Film is toch vooral een niet-commerciële stroming en wie al enkele films gezien heeft van bv. Werner Schroeder (net als Lucrecia Dalt overigens een ingenieur), zal meteen begrijpen dat ze zich in vreemde, licht surrealistische en vooral afstandelijke atmosferen begeeft. Kil en warm tegelijkertijd.

Elk van de vier composities bestaat uit verschillende delen maar als luisteraar merk je daar op zich niet zoveel van. De delen vloeien mooi in elkaar over en sluiten perfect aan. Ondanks het feit dat er heel wat verschillende motieven worden gebruikt, voelt deze release op geen enkel moment als knip- en plakwerk.

Het is niet makkelijk om nog op te vallen in de zondvloed aan experimentele releases maar Lucrecia Dalt heeft drie grote troeven in handen. De geluiden die ze gebruikt lijken gewoon niet van deze planeet. Zelfs de gemiddelde synthfreak zal zich af en toe afvragen 'hoe ze dat nu weer geflikt heeft'. Ook de combinatie van haar klanken is zeer bizar maar telkens enorm efficiënt.
Een veel groter pluspunt is echter dat Lucrecia niet te beroerd is om een geïnspireerde melodie te gebruiken: het dadaïstische dansje in Over Unity met compleet nihilistische bliepgeluidjes, de steeds opklimmende toonladder tot het 'gechopte' fluitje in Lot of de dramatische en zeer filmische theremin (of alleszins zwevende sinustoon) op een bedje van accordeonmanipulatie in Floto. Het kunnen ook een klarinet en een sax zijn, maar we zouden het niet weten. Lucrecia laat geen spaander heel van de bronklanken. Dit werkt bulkt van de creativiteit, inspiratie en verrassingen.

De laatste track Eleanore is mogelijk de minste, maar enkel in het aanschijn van de genialiteit van de rest van de lp/cdr/whatever. Lucrecia zet in dit iets typischere nummer, tenminste voor liefhebbers van drone en dergelijke, een extreem desolate sfeer neer die ronduit verontrustend is. Welke film ze gezien heeft tijdens het componeren van deze track, weten we niet, maar we willen hem alleszins ook in onze collectie. De track duurt echter iets te lang en biedt niet de variatie van de andere nummers.

U had nog een derde troef tegoed maar de oplettende lezer heeft die zelf al lang afgeleid. Lucrecia Dalt wentelt zich niet in de repetitiviteit die eigen is aan heel wat abstracte muziek maar slaagt er in om met tracks die bruisen van de variatie toch een extreem hypnotische sfeer neer te poten. Deze cd vergezelde me reeds meermaals in de auto, maar feitelijk is dat een ronduit slecht idee. Voor je het weet, verdrink je helemaal in haar eigenzinnige filmische wereld. Het is zelfs geen keuze, de muziek dwingt je.

Deze lp is een parel. Het is één van die releases die vele andere gewoon vermorzelt. Avant-gardistische muziek is niet iedereen gegeven, maar ik denk dat dit een ideale start is voor mensen die niet vertrouwd zijn met het genre. Ook fans van ontheemde ouderwetse industrial zoals Zoviet France en bij uitbreiding Rapoon, Bourbonese Qualk, Factrix of SPK of eender wat op Galaktohorö (Haus Arafna en dergelijke) mogen dit absoluut niet links laten liggen; al kunnen we niet zeggen dat de muziek op 'die' manier duister is.

Dit album is briljant! Koop het!

Peter De Koning
13/01/2016