‘Gimme Indie Rock’ brulde Lou Barlow in 1991 op de gelijknamige Sebadoh single. De Dinosaur Jr. bassist zal dan ook waarschijnlijk blij geweest zijn toen in 2006 Los Campesinos! uit Wales op het muzikale toneel verschenen.

Los Campesinos! was dan ook een fijne aanvulling bij de Welshe bands waar we storm voor lopen zoals McLusky, Future Of The Left, Manic Street Preachers, Catatonia, Shooting At Unarmed Men, Super Furry Animals en The Alarm.

In de periode dat indie rock voor mij gelijkstond met veel moeilijkdoenerij (Arcade Fire, Panda Bear, Animal Collective en dergelijke) was ook ik aangenaam verrast door We Are Beautiful, We Are Doomed, de debuutplaat van Los Campesinos! uit 2008 die volop de kaart trok van de stevige, no nonsense, rechttoe-rechtaan rock zoals deze ten huize (db) nog steeds het liefst op tafel komt.

Ook het een jaar later uitgebrachte Romance Is Boring kon alhier op de nodige bijval rekenen, maar daarna verloor ik deze imposante (7 leden, die zich allemaal de familienaam Campesinos! aanmaten) groep een beetje uit het oog. De band kon echter wel op de nodige erkenning rekenen van de verzamelde muziekpers, en profiteerde gretig mee van de Britse muzikale explosie ergens halverwege de jaren 00 die menig Engels bandje geen windeieren legde.

Tijd dus om mijn schade in te halen, en dit met Sick Scenes, dat No Blues (2013) opvolgt.

Hoewel ik het hele indie gebeuren de laatste jaren meer en meer uit het oog aan het verliezen ben, was ik toch nog wel nieuwsgierig of we Los Campesinos! nog steeds bij het soort opwindende groepjes van het afgelopen decennium mogen rekenen, een plekje alwaar de lakens voor de rest voornamelijk door Yeah Yeah Yeahs uitgedeeld worden.

Sick Scenes heet een uitdrukking te zijn van de opgehoopte agressie die te wijten was aan het zo lang inactief zijn van de band, maar is tevens een viering van het gegeven in een band te spelen, om de mogelijkheid te hebben om samen met vrienden muziek te maken.

Thematisch draait Sick Scenes rond het rondlummelen uit eigenbelang onderwijl trachtend een goed mens te zijn.

De onderdrukking van angsten en de pogingen om te functioneren, het komt zo uit een hoofdstuk geslopen van een dagboek vol ‘teenage angst’.

Dit alles met de op de achtergrond voetbal, voorgeschreven medicatie en afbrokkelende thuissteden... die de waarlijk ziekste scènes vormen in de wereld van Los Campesinos! Of zoals op het (mooie) hoesje van de plaat alwaar we een bewusteloos kind zien naast een bus melk in de koelafdeling van een supermarkt. Om maar aan te tonen dat Los Campesinos! meer zijn dan enkel een springerig huppeldepup bandje.

Dankzij de spreekwoordelijke schop onder de kont die de band kreeg van Perfume Genius, met wie ze in 2015 op tour waren, en waarmee gitarist Tom ook optrad om terug aan het schrijven te gaan, was Sick Scenes al snel een feit.

Dat de gretigheid er was, konden we al afleiden uit de perstekst, maar dit vertaalt zich ook in het opgewekte koortje waarmee ‘Renato Dall’Ara’ (een nummer dat reeds stamt uit 2008) de plaat aftrapt. De man-vrouw samenzang, nog steeds het ingrediënt dat de Campesino-cocktail zo lekker maakt, is gelukkig behouden. Het is al snel duidelijk dat de band op hun zesde album nog maar weinig (niets zouden we nu ook weer niet zeggen) aan bitsigheid heeft moeten inboeten, en nog steeds klinkt als een stel jonge wilde honden die ferm van zich afbijten.

‘Sad Suppers’ met een stevig in het rond meppende drummer, gaat de meer exotische kant uit, zoals we ook kennen van bij Vampire Weekend. Het punky ‘I Broke Up In Amarante’ werd uitgekozen als eerste single voor Sick Scenes, en is dan ook een mooie blauwdruk van het geluid dat je van Los Campesinos! mag verwachten. Deze single handelt over het vechten tegen een slechte geestelijke gezondheid, jezelf trachtend gerust te stellen ongeacht je er zelf weinig controle over hebt. Specifiek gaat het over hoe Gareth‘s belangrijkste coping mechanisme eruit bestond om constant dronken te worden in de zinderende hitte van Amarante met in het kielzog een gedeeltelijk mislukt internationaal voetbaltoernooi (Wales strandde in de halve finales van het Europees kampioenschap in de halve finale tegen Portugal). Boys will be boys zullen we maar denken bij dit soort ongein?

Globaal gezien horen we op Sick Scenes een enorm vol geluid, zo is het aanvankelijk rustigere ‘A Slow, Slow Death’ zodanig volgestouwd met geluiden (voornamelijk het arsenaal aan blaasinstrumenten dat Kelly Pratt van Beirut erbij sleurt is hiervoor verantwoordelijk), dat het te druk wordt, een schoonheidsfoutje dat men de band al verweet op het vorige album No Blues, terwijl net de demo-achtige klanken van de eerste platen net zo charmant waren, zo lijken de Schotten een beetje zichzelf voorbij te lopen. Een echt sober nummers zoals ‘The Fall Of Home’ is daarentegen net iets te gewoontjes (ondanks de viool van Jherek Bischoff, die in het verleden ook al samenwerkte met Dresden Doll Amanda Palmer). Laat ons stellen dat deze boeren (Los Campesinos is namelijk Spaans hiervoor) nog een beetje zoekende zijn, maar al bij al wel een degelijk album afleveren voor de liefhebbers van indierock. Aan enthousiasme, een van die andere typische kenmerken van de Los Campesinos! sound, ook op dit zesde album geen gebrek, en laat dat net datgene zijn wat we zo weten te appreciëren in muziek. Voor de rest is onze ontvangst van Sick Scenes eerder aan de lauwe kant, de plaat kabbelt rustig verder zonder noemenswaardige pieken of dalen. Lou Barlow mag tevreden zijn wat betreft zijn portie indie rock, onze verwachtingen lagen toch ietsje hoger.

Maar wij blijven dan ook zweren bij de Surfer Rosa’s (Pixies), You’re Living All Over Me’s (Dinosaur Jr.) en Daydream Nation’s (Sonic Youth) dezer wereld, noem ons gerust conservatief in dit geval, we bekennen schuld. Indien indie rock echter helemaal je ding is, dan zal ook deze zesde van dit eigenzinnige zevental je niet teleurgesteld achterlaten.

Los Campesinos!

Dimi Brands
28/02/2017