Tim Scott McConnell (°1958) heet de man achter de artiestennaam Ledfoot. Hij groeide op in de USA (Florida) in de vrij armoedige omstandigheden van een trailerpark. Zijn grote liefde was al van jongsaf zijn gitaar en hiermee probeerde hij aan de bak te komen door vanaf zijn vijftiende te gaan spelen in biker bars. In de jaren 70 was dat.

Zijn eerste platen nam hij op met zijn rockabillyband The Rockats. Dan nam hij een paar new-wave-achtige solo-albums op voor Island Records (1983) en Sire Records (1985) als Tim Scott. In de late jaren 80, begin jaren 90 werd hij vrij bekend in Europa als de zanger van de folkrockband The Havalinas. Hij opende voor iedereen van The Cramps en The Clash tot Kiss en Bob Dylan. Vervolgens verhuisde hij naar Noorwegen en in recentere jaren werkte hij daar als singer-songwriter. In 2018 filmde hij zelfs een serie voor de Noorse tv waarvan het eerste seizoen eind 2019 werd uitgezonden.

Leuk weetje is ook dat niemand minder dan Bruce Springsteen ooit een song coverde van hem: "High Hopes" op de “Blood Brothers” EP (1996) en deze song gaf zelfs de titel aan Springsteens studio album uit 2014.

Het project Ledfoot werd opgericht in 2006 en bracht reeds vier albums uit: “The Devils Songbook” (2007), “Damned” (2010), “Gothic Blues Volume One” (2011) en “White Crow”, dat Dark Entries vorig jaar besprak en waarvoor hij zelfs een Noorse Grammy (de ‘Spellemann’) in de wacht sleepte in de blues categorie.

In Noorwegen leerde Ledfoot ook Ronni Le Tekrø kennen, gitarist bij de Noorse hardrockband TNT, waarvoor Ledfoot in het verleden een aantal songs schreef en met wie hij dus dit album opnam. Maar vergis je niet, op dit album zijn absoluut geen hardrock of metal riffs te horen. Ronni Le Tekrø houdt zich ferm in of hij is simpelweg blij om eens gewoon melodieus gitaarspel ten beste te kunnen geven. Ronni Le Tekrø is trouwens een erg bekende gitarist die al heel wat prijzen in de wacht sleepte en een van de oprichters van de legendarische hardrockband TNT. Naast TNT bracht hij ook meerdere solo-albums uit.

Twee gitaren zijn er dus te horen en toch zijn een aantal songs zoals “A Part Of Me” of “Open The Door” erg intimistisch van aard en eerder singer-songwriter getint dan dat we uitbundige (blues)rock kunnen verwachten. Andere songs rocken wat meer, maar metal of hardrock wordt het dus nooit. Hoogstens – zoals op het knappe “High Time” - kunnen we het gitaarspel vergelijken met folky Led Zeppelin songs zoals “Black Mountain Side”. Juist genoemde song is mijn tweede favoriet, na “A Death Divine”, niet voor niets de titelsong.

Nee dit is dus eerder donkere Americana of gothic blues (en zo noemt Ledfoot het zelf), de file waaronder je met wat goede wil ook Nick Cave kan categoriseren. Maar Johnny Cash, King Dude of Mark Lanegan zijn wellicht betere referentiepunten. Of bands als Heathen Apostles of The Devil’s Trade waarvan Dark Entries ook al eens iets besprak.

Ledfoot zingt zich met zijn ongepolijste stem (we stellen ons er sloten whiskey en ganse sloffen sigaretten bij voor) een weg door de acht songs op dit album. Valse bescheidenheid is de man volkomen vreemd want hij dicht zichzelf de titel ‘Master of Gothic Blues’ toe. De akoestische 12-string gitarist Ledfoot speelt hier weer duistere blues(rock) en countryfolkrock met donkere teksten, bijgestaan dus door een hardrockgitarist die eens andere muzikale terreinen verkent op zowel akoestische als elektrische gitaar. De songs zijn tamelijk sober met vaak een speciale slidegitaartechniek, luister maar eens naar “Shut Up”, wellicht de meest heftige song met de amplifier op 11.

“A Death Divine” (36 minuten speelduur) is een aanrader voor liefhebbers van donkere Americana en alt-country of dus van het zogenaamde gothic blues genre.

Facebook

Bandcamp

Henk Vereecken
27/01/2021