De artiest achter Le Moderniste houdt wel van een kleine dosis geheimzinnigheid. Zéér summier is de info op de digipack en veel meer dan dat de muziek opgenomen is in de ‘Peyotl Studio Belgium’ komen we niet te weten. Via de facebook page achterhalen we dat er ene Laurent achter zit (‘all machines’), live bijgestaan door ene Marie. Als invloeden geeft hij Dirk Ivens aan, Esplendor Geometrico, SPK en Nocturnal Emissions. Le Moderniste bestaat sinds 2006 en bracht na een reeks cdr’s in 2011 het debuutalbum “Tohuwabohu” uit op het DYI noiselabel Le Petit Machiniste. Opvolger “Too Rough Is Never Enough” (17 tracks, 76 minuten) verscheen bij Hands.

Op de digipack staat een citaat van de Roemeense nihilistische schrijver-filosoof Emil Cioran: ‘I believe in the salvation of humanity, the future of cyanide’. Nihilisme en misantropie zijn Le Moderniste blijkbaar niet vreemd en dit weerspiegelt zich ook feilloos in de muziek met songtitels als “Manic Depression”, “Paranoid Delirium” of “Nausea & Anxiety”. In Le Moderniste cultiveert de artiest zijn gevoelens van vervreemding in de postmoderne samenleving. De muziek is monotoon, hypnotisch en koud, met harde, machinale, industriële ritmes. De albumtitel “Too Rough Is Never Enough” verraadt het al: dit is compromisloze muziek, ritmische industrial en powernoise met veel distortion in het verlengde van acts als Sonar en Geistform.

Af en toe duikt een stemsample op of een enkele keer, in “Dysmorphobia”, een flard religieus gezang. In “They Said To Do It” zitten onder de lagen noise dan weer panisch geschreeuw en angstkreten verborgen. “Ischemic Accident”, het creepy "Thalamus Influx" en slottrack "The Rite - salvation paid in blood" zijn iets subtieler en dynamischer dan de rest en misschien net daarom mijn favoriete tracks. Ook “Nausea & Anxiety” met zijn intrigerende tempowisselingen behoort tot de betere tracks en mag zeker niet onvermeld blijven.

Nummers als “At The Edge Of The End” en “Limbic System Desintegration” zijn meeslepend in hun monotonie en nodigen uit tot een reisje richting dansvloer van de industriële tempel. Maar 76 minuten lang de industriële rhythm'n'noise van Le Moderniste uitzitten is niet voor iedereen weggelegd. De muziek ligt zwaar op de maag en zal voor velen haast onverteerbaar zijn. Maar wie in is voor een fikse portie compromisloze ritmische powernoise en niet wordt afgeschrikt door een hoge dosis negativiteit en agressiviteit, die kan “Too Rough Is Never Enough” van Le Moderniste met een gerust hart aanschaffen.

Facebook

Soundcloud

Henk Vereecken
30/10/2013