Voor mij werden de jaren 90 voornamelijk ingekleurd door gitaarrock. In een pre-internet tijdperk was het dan ook eerder een kwestie van wat je te pakken kon krijgen, en je hier eerder noodgedwongen verder in te verdiepen. Dit klinkt haast verontschuldigend, maar zo wil ik het geenszins bedoelen aangezien er toch heel wat van deze bands zijn blijven hangen. Zo halen we namen als Pixies, Belly, Dinosaur Jr, Magnapop, Soundgarden, Buffalo Tom, Shellac en Sonic Youth samen met de vele anderen nog graag uit de kast.

Wat deze muziek betreft hadden we in die periode wat nationaal talent betreft absoluut niet te klagen. De helden van bij ons die dit tijdperk muzikaal invulden luisterden naar de namen Evil Superstars, The Romans, Fence, De Bossen, Nemo, Metal Molly, Vandal X, Flowers For Breakfast,... Het lijstje is eindeloos eigenlijk, Vlaanderen was zodanig bruisend dat we nauwelijks weet hadden van wat er over de taalgrens speelde, laat staan dat we het nodig achtten over de nabije landsgrenzen heen te kijken.

Toch was er zo nu en dan een groep uit Nederland die door middel van torenhoge kwaliteit onze aandacht wist vast te grijpen. Het alom gekende Bettie Serveert is een voor de hand liggend voorbeeld, en ik voeg er graag het iets minder bekende, maar oh zo leuke Cords aan toe.

Mijn muzieksmaak mag door de jaren heen dan wel een andere richting ingeslagen zijn, het neemt niet weg dat er zo nu en dan binnen deze oude liefde een fijne ontdekking van zich laat spreken. Zo mochten we bij Dark Entries enkele jaren geleden het album Changing Lights van het Nederlandse Labasheeda in ontvangst nemen. Een plaatje dat meteen bleef plakken aangezien mijn gedachten bij het luisteren meteen terug mijmerden naar de door mij zeer hoog aangeschreven Cords. Reken daarbij ook nog eens een goede handvol sterke nummers, een strak spelende band en aangenaam klinkende zangeres die daarnaast ook nog haar viool laat zingen.

Vijf jaar na Changing Lights is het tijd voor het vijfde album van deze Amsterdamse indie/art-punk band en ik mag het muzikale gebeuren dan wel niet meer op de voet volgen, toch viel me meteen op dat ook dit weer meteen een ijzersterk album in zijn genre is.

Wiens muzikale hart ook hevig in de jaren 90 klopte zal zich vergenoegd in de handen wrijven bij nummers als ‘Clouds’ (en hierbij misschien denken aan PJ Harvey in haar beginperiode). Ook nummers als ‘Reunion’ en ‘No Guarantees’, twee venijnig onder de huid kruipende rockers kunnen ze aankruisen. Zeker zij die heimwee hebben naar de tijd dat Cat Power hevig loos ging op de elektrische gitaar.

Voorspelbaar wordt het echter nooit op Status Seeking, integendeel: waar bij andere groepen het gebruik van strijkers een melig liedje moeten inleiden, wordt het bij Labasheeda aangewend in een rechttoe-rechtaan rocker genaamd ‘False Flag’. Maar dat is niet de enige verrassing, de ondertoon die in het korte tijdsbestek van slechts drie minuten daarenboven nog eens wisselt van folky tot oriëntaals kan wat dat betreft ook meer dan tellen. Het gebruik van de eerder onconventioneel in dit genre zijnde viool, maakt de rammelende rock van Labasheeda nog een tikje chaotischer (of bij momenten net niet) en is dan ook een ijzersterke troef die de Amsterdammers in handen hebben.

Zeker ook het vermelden waard is dat de klank van Labasheeda niet plaatsgebonden is. Het is vaak bij niet-Angelsaksische bands zo dat je aan de zang al het land van herkomst kan raden, doch deze Nederlanders trappen niet in de val waarin veel van hun landgenoten reeds de vingers aan verbrandden.

Status Seeking is een op en top sterk indie album geworden, die alle liefhebbers van het betere gitaarwerk gehoord zouden moeten hebben. We horen een band die plaat na plaat steeds beter lijkt te worden, indien het hoogtepunt op dit album nog niet bereikt is, dan staat ons in de toekomst zowaar nog een tijdloze klassieker te wachten van deze Noorderburen.

Labasheeda

Dimi Brands
21/01/2021