We zijn altijd een beetje op onze hoede wanneer we te maken hebben met artiesten die zeer productief te noemen zijn. Heel vaak is het namelijk zo dat ideeën wel degelijk baat hebben aan een iets verdergaand rijpingsproces. De uitzondering bevestigt ook in deze wederom de regel, en die uitzondering is het, een ware contradictie op de groepsnaam zijnde, bijzonder frisse Gentse duo La Merde.

Amper een goed jaar geleden mochten we hun eerste cassette in ontvangst nemen, enkele dagen geleden werd hun derde reeds op de wereld losgelaten.

Waar bij de eerste twee cassettes (Dood En De Merde en L’Amour Et La Merde) door gebruik van bijvoorbeeld samples uit typisch Vlaamse boerenfilms en korte, zwierige intermezzo’s de humoristische ondertoon nog vrij duidelijk op te merken viel, is het bij het krachtig getitelde Zweet Spaart Bloed plots precies bittere ernst.

Opener ‘Tanz Totalitär’ zet meteen de toon, en dit met een intro waar het duo mee mag uitpakken. Wat ze tijdens live-optredens ook doen. Om onnozele discussies te vermijden dekt La Merde zich in door zowel stemsamples van Hitler, Mussolini als van Churchill, Lenin en zelfs Charlie Chaplin doorheen de soundscapes te mengen. We moeten onvrijwillig denken aan wat Death In June deed met de samples uit de Britse televisieserie The Prisoner in de klassieker ‘She Said Destroy’. “People who hide are afraid”, wie Douglas P. net als ons meerdere malen aan het werk zag, weet dat deze sample mee bijdraagt aan de live-ervaring. Dat spelen met samples sprak ons ook bij La Merde live erg aan, en zou gerust niet enkel beperkt hoeven te worden tot enkel de intro.

Om maar te zeggen dat er van bij aanvang een bepaald sfeertje gecreëerd wordt, wat men netjes doortrekt op ‘Kerkhof Van Europa’ (van een über-neofolk titel gesproken!).

Hoewel de tekst druipt van zwartgalligheid, is dit een van de zeldzame momenten dat het humoristische aspect nog een keer zijn staart roert, en dit door de stem die Jonah opzet bij deze zwaarbeladen voordracht.

Droeg La Merde ons ten tijde van de eerste cassette nog op om “onze klompen boven te haelen (sic) en te dansen of het de zomer van 1569 was”, de Middeleeuwen en bijhorende klompen hebben op Zweet Spaart Bloed plaats gemaakt voor de eerste helft van de twintigste eeuw en een modderig paar combats om door de loopgraven te waden.

De geest van Blood Axis en ook wel een beetje van Allerseelen (met wie La Merde in juni op Trouwfest zal spelen) zweeft door ‘Wie Eine Hummel Brummt Mein Geist’. De dierlijke kreten die uitgeperst worden tijdens ‘Wahnsinn Wächst’ doen ons dan weer terugkeren naar de wolvengeluidjes die Douglas P. live graag placht te slaken.

‘Waidmannsheil’ is met zijn negen en een halve minuut een uitzonderlijk lang nummer in de La Merde catalogus. Tevens het bewijs dat ook over een langere tijdspanne de jongens kunnen rekenen op onze volledige aandacht. Behalve ‘Kerk En Staat’ en ‘De Eindzege’ (die beiden afklokken op een minuutje) zijn er minder interludia dan op de vorige twee cassettes. Een goede zaak, want we vonden deze korte stukjes zodanig leuk dat we het jammer vonden dat er niet nog wat meer aan gesleuteld was. Een puntje van kritiek dat niet in dovemansoren is gevallen, want soortgelijke deuntjes zijn gebleven, alleen kunnen we nu meer spreken over echte songs.

La Merde maakt het mij verdomd moeilijk, kaapten de eerste twee cassettes ei zo na de totaalscore in de wacht (een combinatie van zeer goede muziek, het verrassingseffect plus het monopolie op dit soort muziek in België), dan zijn we gewoonweg verplicht om Zweet Spaart Bloed met een welverdiende 10 sterren te overladen. Dit is neofolk van de bovenste plank! Zowaar een van de betere albums die we in jaren in dit genre nog mochten horen. En dan nog wel van Belgische makelij, wie had dat ooit durven dromen!

La Merde

Dimi Brands
18/02/2020