Het was even schrikken toen we een paar jaar terug En Guerre Avec Amour van L’Effet C’est Moi te horen krijgen. Het project van Italiaan Emanuele Buresta dat zich in het verleden liet kenmerken door bombastische martial klanken en klassieke composities liet namelijk duidelijke hints van darkwave en synthpop doorschemeren op dit album.

We hadden er eerlijk gezegd wat tijd voor nodig, maar gaandeweg zijn we dit album steeds meer gaan waarderen. Bovendien was het aangenaam nog eens een teken van muzikaal leven te ontvangen van Valentina Castellani, in een ver verleden vocaliste bij het helaas ter ziele gegane Der Feuerkreiner.

Deze nieuwe wind waait echter niet verder doorheen Der Tod Nach Dem Tod, dat zoals vanouds weer meer uitgesproken de martial kaart trekt.

Let wel, oorlog mag ook bij L’Effet C’est Moi het hoofdthema zijn, oorlogssamples zal je hier niet terugvinden. L’Effet C’est Moi toont aan dat het martial genre meer te bieden heeft dan gesampelde oorlogsgeluiden over gesampelde klassieke muziek en koorzang. Is het immers niet deze wel zeer beperkende formule die uiteindelijk de doodsteek gevormd heeft voor het genre?

De synth is nog steeds alomtegenwoordig maar tapt uit een ander vaatje dan tijdens het vorige album. Verwacht je dus maar weer aan neoklassieke composities en martial tromgeroffel want het is hier waar de focus duidelijk op ligt.

Geen onbelangrijk detail om te weten is dat Der Tod Nach Dem Tod het laatste album van L’Effet C’est Moi zal zijn. Na 14 jaar is het mooi geweest, het klinkt een beetje als het verhaal van het martial genre an sich (al wacht ik stiekem (en waarschijnlijk tevergeefs) op een revival die me het tegendeel bewijst). Buresta liet weten dat hij wel nog muziek zal maken, al zal het vanaf nu dus onder een andere vlag gebeuren.

De titel geeft het dus reeds aan: de dood is onvermijdelijk. Maar na de dood volgt de wedergeboorte, en we zijn dan ook benieuwd met wat Buresta in de toekomst op de proppen zal komen.

Tot dan kunnen we nog even ons hart ophalen aan deze zwanenzang. ‘Der Anfang Vom Ende’, de opener op dit album, dienen we dus letterlijk te nemen. Wat we horen is stevige percussie met fluitklanken die ons bij momenten doet terugdenken aan Triarii’s ‘Viktoria’. Dit is allesbehalve een afscheid in mineur, zegevierend is een adjectief dat de waarheid meer eer aandoet.

Hierna volgen nog 8 instrumentale nummers (hier en daar duikt er wel een koorsample op) die bewijzen dat Der Tod Nach Dem Tod zonder blozen naast andere fijne L’Effet albums als Tomber En Héros (2007) en Genius Loci (2011) kan liggen. Hoewel dus weinig vernieuwend van aanpak, weet Buresta door de belangrijkste elementen te benadrukken, de beperktheden van het genre uiteindelijk in zijn voordeel om te draaien.

Terugdenkend aan En Guerre Avec Amour kan je het ontbreken van vocalen een jammere zaak vinden, maar door een elektrische gitaar aan tal van nummers toe te voegen zorgt Baresta alsnog voor een nieuwe invalshoek. Verrassend genoeg klinkt dit nergens geforceerd en past dit atypische instrument wonderwel in de bombastische composities (zoals tijdens ‘Der Tod Lebt’).

Reken hierbij verder nog hevige emoties die naast episch bij momenten ook tragisch en niet vies van de nodige pathos zijn (zoals ‘Die Einsamkeit’), wat het er niet makkelijker op maakt om met Der Tod Nach Dem Tod samen met L’Effet C’est Moi een muzikaal hoofdstuk af te sluiten. Stoppen op je hoogtepunt, de ervaring heeft ons geleerd dat velen dit voorbeeld beter hadden gevolgd.

L'Effet C'est Moi

Dimi Brands
30/03/2020