Een zwarte kat is voor geen gat te vangen... Brengt onheil voor de dwazen en stemt de vrolijke gekken gelukkig. Ik was behoorlijk onder de indruk van voorganger “Weltuntergangsstimmung”, een album dat zich qua klankkleur moeiteloos naast “Pornography” van The Cure kan zetten en laat dat nu net een wereldalbum zijn. Het album bracht Stef Heeren en zijn zwarte katten in het hol van de ‘zwarte scene’ die, ook al zou je het niet meer afleiden uit het grijze straatbleed, in beperkte kringen nog altijd zeer levend is. Al meent de reguliere media nog altijd dat ze ergens in een verdomhoekje aan een infuus ligt weg te kwijnen. De reguliere media had nooit echt de vinger aan de pols.

“To Live Vicariously” klinkt weerom anders, elektronischer en lijkt op geheel eigenzinnige manier in te spelen op de hernieuwde belangstelling in minimale elektronische benadering van muziek. In de jaren 80 kleefde men daar ongetwijfeld het label new wave op, al was het maar omdat toentertijd het label op alles kleefde wat buiten de kleffe en saaie mainstream viel. Het doet me een beetje denken aan Agent Side Grinder, nog een project dat uitblinkt in veelzijdigheid, op sommige momenten.

Persoonlijk vind ik het jammer dat klankkleur van “Weltuntergangsstimmung” voor het overgrote deel is verdwenen, ontdaan is van het existentialistisch en wanhopig bombast en verstikkende gitaarpartijtjes. Anderzdijs tovert de groep rond Stef Heeren hier weerom een zwarte konijn (of was het kat) uit de, euhm, anus. Pop wordt hier ontbeend tot zijn naakte essentie, schrale ritmes en ijle melodieën zijn wat overblijft. Maar, ook die werken en katapulteren de luisteraar van sacraal bedriegelijke rust in “Reminiscence” of “Lying” tot de valse vrolijkheid van opener “Semantics”,passieve rebelie in de titelsong, naar onheil in "Evening Of Light" .

Kiss The Anus Of A Black Cat is een unikum in de actuele Belgische alternatieve pop (ik krijg altijd een kleffe bek als ik dit uitspreek / neerschrijf) waarbij gids Stef Heeren vol overgave en met diepgang z’n eigenzinnige ding blijft doen. In de Canvasconnectie, u vindt hieronder de link naar de reportage, haalt hij aan dat, indien het alleen van hem afhing, de muziek best wel donkerder zou klinken, minder actueel. Wel, ook daar zou ik niets op tegen hebben. Nu doe ik het met de, geritmeerde, minimale, donkere pop op deze “To Live Vicarously’ en dat lukt ook meer dan aardig...

Bekijk via deze link de reportage over Stef Heeren (de Canvasconnectie)

Kiss The Anus Of A black Cat

Kurt Ingels
08/11/2015