|
|||||||||||||
Allereerst willen we u een blik gunnen op de tracklist op dit tweede deel uit de "Neo Electroacoustic Ambient Series"*: ‘No.21’, ‘No.21 No.21’, ‘No.7 No.8’, ‘No.7’, ‘No.21 No.21 No.21’, ‘No.12 No.13 No.14’, ‘No.21 No.12 No.13 No.16 No.17’ en ‘No.21 No.7’ die lijkt op een bladzijde uit een wiskundeboek voor gevorderden. Tijdens mijn middelbare schooljaren stond het vak wiskunde voor een volledige desinteresse en het angstzweet voor overhoringen. Het is dan ook haast een wonder te noemen dat deze algebraïsche benadering van het gegeven geluid door onze Japanse vriend Kayu Nakada hier wel in uiterst goede aarde valt. Meer nog, ik ben zowaar verslaafd geraakt aan dit album vol enorm experimentele noise! Opener ‘No.21’ valt meteen met de deur in huis: stotterende storing, hoge onderbroken pieptonen en een combinatie van de twee. Voor u bij het lezen van deze combinatie reeds met de wenkbrauwen begint te fronsen, willen we er snel aan toevoegen dat vooral van deze krakende storing geluidjes een bepaalde knusheid afstraalt, die we moeilijk onder woorden kunnen brengen. Het geluid als van een GSM die te dicht bij een speaker ligt, het verdringen van geluid naar de achtergrond waardoor je even denkt dat je boxen schade hebben opgelopen, om dan weer op te schrikken als het gekraak naar de voorgrond gemixt wordt (‘No.7 No.8’), we krijgen er geen genoeg van. In de persbio lezen we hoe Nakada te werk gaat, we lezen iets over een methode van ‘circuitbuiging’ (iets met synths, ritmeboxen, kortsluiting, circuits en lijnuitgangen). Het klinkt voor ons als Chinees (al dienen we hier Japans te zeggen) in de oren, maar interessant is de werkwijze van Nakada absoluut. Door elektronische muziekinstrumenten te demonteren creëerde hij de ‘Bug Synth’ die de geluiden van A Circuit Not Turning genereert. De lange (13 minuten) track ‘No.12 No.13 No.14’ die zonder noemenswaardige uitschieters maar wat aanmoddert is slechts een kleine smet op een voor de rest vlekkeloos album. Lang niet slecht voor een solodebuut (Nakada bracht wel al twee albums uit met de band Metsu) van een artiest die nog maar sinds 2013 actief is in de experimentele muziekscene van Japan. Het nog langere (om en bij de 18 minuten) ‘No.21 No.12 No.13 No.16 No.17’ strijkt de plooien echter weer glad en Nakada tovert een complete kakofonische chaos uit zijn zogenaamde bug synth, waardoor we weer helemaal mee zijn met de rit. Voor velen zal dit klinken als zeer hinderlijke hoge tonen zonder enige structuur of doen vermoeden dat er iets aan hun stereo mankeert, noem het dus gerust een vreemde kronkel in mijn hoofd (ik troost me met de gedachte dat er nog mensen zijn die deze experimenteerdrang weten te smaken) als ik stel dat deze kennismaking met Kayu Nakada naar meer smaakt. Van de 8 verschenen delen uit de Neo Electroacoustic Ambient Series op het Kyou Records label raad ik deze het warmst aan. Niet alleen is dit soort experimentele muziek helemaal mijn meug, het is daarenboven ook de meest originele benadering van de bedoeling van deze reeks.
*over Neo Electroacoustic Ambient Series: Deze serie kwam tot stand en werd geselecteerd door Kazuya Ishigami. De artiesten en hun werken van deze serie benaderen en beoefenen nieuwe soorten van noise muziek op totaal verschillende niveaus. Uit de verschillende werken van de artiesten blijkt een vrije houding tegenover het geluid dat niet gevangen zit binnen de traditie van het verleden, het bewustzijn en de continuïteit van de geschiedenis of het vasthouden aan het hedendaagse maar eerder een delicaat, precies en spannend timbre. Zo is het mogelijk ernaar te luisteren en de gemeenschappelijke punten te herkennen, alsook het experiment er van te ontdekken.
Dimi Brands |
Kyou RecordsVolgende besprekingen
The Raudive - Future Transmissions
Kazuya Ishigami - Canceller X (Neo Electroacoustic Ambient Series No.1)
Totengeflüster - Im Nebel der Vergänglichkeit
Atrium Carceri - Archives I-II
Secret Sight - Shared Loneliness
Echoes Of Yul - The Healing Sessions
Damien Dubrovnik - Great Many Arrows
Phurpa - Ya Tog Rid Pa'i Gyer
Somatic Responses - Folding Space
Deathtiny - Come to Life
Het verhaal van hoe een eenmansband zich weet te integreren in de hedendaagse wereld van de postpunk. En daarbij vooral weet samen te werken met goeie vrienden. Antipole kwam voor het eerst in ons vizier door het album Northern Flux dat werd uitgebracht via het Franse Unknown Pleasures-label. Een album dat donkerheid met lichtheid wist ...
Yep, het W-festival is thans nog maar een maand van ons verwijderd. Van 15 tot 19 augustus is het zo ver: het feestje voor liefhebbers van zwarte en eightiesmuziek gaat van start in Amougies. We geven nog een allerlaatste keer twee vrijkaarten voor het festival weg. Daarvoor moet u wel een prijsvraag oplossen. Over één van de ...
Autumn Tears stond in hun prille beginjaren - ze bestaan sinds 1995 - garant voor zuiver misantropische neoklassieke duisternis. Alles evolueert evenwel, en gaandeweg sloop er heel wat schoonheid in de neoklassieke composities van de Amerikanen. Met als hoogtepunt het prachtige 'The Hallowing' uit 2007. Het was bedoeld als de laatste ...
Liefhebbers van goede oude deathrock zijn ongetwijfeld vertrouwd met Virgin in Veil, de groep van Jacques Saph en Suzy Sabotage. Met 'Twisted Thrills' hebben ze intussen al hun derde plaat uit. Die kwam in feite reeds in 2017 uit, maar we zetten ze nog eens in de kijker omdat er een nieuwe video is voor het nummer 'Night Time'... ...
Theatre of Hate heeft met 'Westworld' muziekgeschiedenis geschreven. Ze maakten postpunk met grauwe, rauwe nummers die niet bepaald overvloeiden van optimisme. De groep leefde een kort maar krachtig bestaan tot de groep overging in Spear of Destiny in 1982. Vandaag is het evenwel Theatre of Hate dat terug van zich laat horen. In 2016 ...
Het kon niet lang uitblijven. Begin dit jaar bracht A Slice Of Life een demo uit met 6 nummers waar we ten huize Dark Entries erg over te spreken waren. Je had bijna kunnen zeggen dat dit een volwaardige plaat was, maar A Slice Of Life zijn perfectionisten en wilden nog wat verder schaven aan hun nummers.
Voor de mensen die A Slice Of ...
The Cure bestaat 40 jaar, en dat werd verleden zaterdag met veel poeha gevierd in Londen. Fans van over de hele wereld hebben zich verzameld in Hyde Park om optredens te zien Editors, Goldfrapp, Interpol en nog wat andere namen, maar toch vooral om het twee uur durende concert mee te maken van het feestvarken zelf.
Robert Smith had aangekondigd ...
België heeft een traditie hoog te houden wat EBM betreft. Front 242, à;GRUMH, Absolute Body Control, Vomito Negro, The Klinik en anderen vormden een gouden generatie in de jaren 80. Het is fijn om te zien dat er steeds weer mensen opstaan om de traditie verder te zetten. Bent u al vertrouwd met Wülf7? Dan bent u goed mee, ...
Het meest exclusieve concert waarover u op onze pagina’s lezen kunt, zal hoogstwaarschijnlijk de review zijn waar uw ogen momenteel over glijden.
Een tijdje terug ontving ondergetekende namelijk op Facebook een privé bericht van Michael Tellbach, beter gekend als Art Abscons. Hij nodigde me uit voor een privé evenement ...
