|
|||||||||||||
Allereerst willen we u een blik gunnen op de tracklist op dit tweede deel uit de "Neo Electroacoustic Ambient Series"*: ‘No.21’, ‘No.21 No.21’, ‘No.7 No.8’, ‘No.7’, ‘No.21 No.21 No.21’, ‘No.12 No.13 No.14’, ‘No.21 No.12 No.13 No.16 No.17’ en ‘No.21 No.7’ die lijkt op een bladzijde uit een wiskundeboek voor gevorderden. Tijdens mijn middelbare schooljaren stond het vak wiskunde voor een volledige desinteresse en het angstzweet voor overhoringen. Het is dan ook haast een wonder te noemen dat deze algebraïsche benadering van het gegeven geluid door onze Japanse vriend Kayu Nakada hier wel in uiterst goede aarde valt. Meer nog, ik ben zowaar verslaafd geraakt aan dit album vol enorm experimentele noise! Opener ‘No.21’ valt meteen met de deur in huis: stotterende storing, hoge onderbroken pieptonen en een combinatie van de twee. Voor u bij het lezen van deze combinatie reeds met de wenkbrauwen begint te fronsen, willen we er snel aan toevoegen dat vooral van deze krakende storing geluidjes een bepaalde knusheid afstraalt, die we moeilijk onder woorden kunnen brengen. Het geluid als van een GSM die te dicht bij een speaker ligt, het verdringen van geluid naar de achtergrond waardoor je even denkt dat je boxen schade hebben opgelopen, om dan weer op te schrikken als het gekraak naar de voorgrond gemixt wordt (‘No.7 No.8’), we krijgen er geen genoeg van. In de persbio lezen we hoe Nakada te werk gaat, we lezen iets over een methode van ‘circuitbuiging’ (iets met synths, ritmeboxen, kortsluiting, circuits en lijnuitgangen). Het klinkt voor ons als Chinees (al dienen we hier Japans te zeggen) in de oren, maar interessant is de werkwijze van Nakada absoluut. Door elektronische muziekinstrumenten te demonteren creëerde hij de ‘Bug Synth’ die de geluiden van A Circuit Not Turning genereert. De lange (13 minuten) track ‘No.12 No.13 No.14’ die zonder noemenswaardige uitschieters maar wat aanmoddert is slechts een kleine smet op een voor de rest vlekkeloos album. Lang niet slecht voor een solodebuut (Nakada bracht wel al twee albums uit met de band Metsu) van een artiest die nog maar sinds 2013 actief is in de experimentele muziekscene van Japan. Het nog langere (om en bij de 18 minuten) ‘No.21 No.12 No.13 No.16 No.17’ strijkt de plooien echter weer glad en Nakada tovert een complete kakofonische chaos uit zijn zogenaamde bug synth, waardoor we weer helemaal mee zijn met de rit. Voor velen zal dit klinken als zeer hinderlijke hoge tonen zonder enige structuur of doen vermoeden dat er iets aan hun stereo mankeert, noem het dus gerust een vreemde kronkel in mijn hoofd (ik troost me met de gedachte dat er nog mensen zijn die deze experimenteerdrang weten te smaken) als ik stel dat deze kennismaking met Kayu Nakada naar meer smaakt. Van de 8 verschenen delen uit de Neo Electroacoustic Ambient Series op het Kyou Records label raad ik deze het warmst aan. Niet alleen is dit soort experimentele muziek helemaal mijn meug, het is daarenboven ook de meest originele benadering van de bedoeling van deze reeks.
*over Neo Electroacoustic Ambient Series: Deze serie kwam tot stand en werd geselecteerd door Kazuya Ishigami. De artiesten en hun werken van deze serie benaderen en beoefenen nieuwe soorten van noise muziek op totaal verschillende niveaus. Uit de verschillende werken van de artiesten blijkt een vrije houding tegenover het geluid dat niet gevangen zit binnen de traditie van het verleden, het bewustzijn en de continuïteit van de geschiedenis of het vasthouden aan het hedendaagse maar eerder een delicaat, precies en spannend timbre. Zo is het mogelijk ernaar te luisteren en de gemeenschappelijke punten te herkennen, alsook het experiment er van te ontdekken.
Dimi Brands |
Kyou RecordsVolgende besprekingen
The Raudive - Future Transmissions
Kazuya Ishigami - Canceller X (Neo Electroacoustic Ambient Series No.1)
Totengeflüster - Im Nebel der Vergänglichkeit
Atrium Carceri - Archives I-II
Secret Sight - Shared Loneliness
Echoes Of Yul - The Healing Sessions
Damien Dubrovnik - Great Many Arrows
Phurpa - Ya Tog Rid Pa'i Gyer
Somatic Responses - Folding Space
Deathtiny - Come to Life
Gitaarheld Dick Dale (echte naam Richard Anthony Mansour) stierf op 16 maart op 81-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij werd geboren op 4 mei 1937 in Quincy (Massachusetts) en was van Libanese afkomst. Zijn oom, die in buikdansclubs speelde, leerde hem als kind darbouka spelen, de trechtervormige trommel, en oud, de Arabische luit. ...
Tijdens de tweede editie van Black Easter, in 2016, waren we met verstomming geslagen na het concert van Jo Quail. Enkel met haar cello (en een ingenieus looping-systeem) wist ze de zaal in te palmen en aardig wat nieuwe zieltjes te winnen. Organisator Ward De Prins had een goede band met de Londense, en zag er niet tegen op reisjes te maken ...
Ze zijn er de fel begeerde WGT tickets!! Dit jaar betaal je voor een ticket € 130... Ik weet het elk jaar een beetje meer maar je krijgt er wel enorm veel voor terug. Vijf dagen vertier en plezier, wat dus neerkomt op iets meer dan € 25 per dag en je reist nog eens gratis met het openbaar vervoer ook. Wilt u uw tent opslaan op de ...
Nooit van gehoord? Zonde. Ik vertoef tegenwoordig virtueel vaak in Amerika, makkelijk zat want geen visum nodig. Dat Trump daar mee verantwoordelijk is voor tientallen post punk bandjes die uit de onderbuik van een vertwijfelde en gespleten Amerikaanse samenleving de kop op steken, wel daar ben ik de man dankbaar voor. Laat dat dan ook het ...
Mephisto Walz is een legende, tenminste voor zij die in de jaren 80 een boon hadden voor de death rock en gothic rock en in het bijzonder de Christian Death familie op de voet volgden. In Europa is er nog nauwelijks iets te horen over en van deze groep rond ex-Christian Death lid Bari Bari, al had de groep in de tweede helft van de jaren 80 ...
Het is alweer van 2011 geleden toen ik bij Dark Entries meer dan aangenaam werd verrast door de titelloze ep van het Amerikaanse The Rope. Een ep die als een rariteit mag beschouwd in Europa. De review van dit bijzonder fijne schijfje leest u hier. Ik deelde zomaar even een 9 uit! Het vervolg “Water Rising” vond in eeste instantie ...
Er zijn kwatongen die beweren dat de muziekbusiness dood is, anderzijds blijven de nieuwe groepjes bij Dark Entries binnen druppelen en blijven vooral underground labels, die nog worden opgericht uit liefde voor muziek, uit de grond schieten. Is deze dood dan wel zo definitief? Of is er nog hoop na de bombarderie van klaagzangen en negativiteit. ...
We worden oud. New wave is intussen 40 jaar, Dark Entries heeft er al 25 op de teller staan en zelfs Wool-E viert reeds zijn tiende verjaardag. Wool-E, dat is in de eerste plaats de Wool-E Shop, die in 2009 als online patenwinkel opende en sindsdien ook als cd-stand op heel wat optredens en festivals aanwezig was. Later werd Wool-E Shop ook ...
Laibach is een parodie van zichzelf geworden! En ze schamen zich er niet eens voor. Meer zelfs, ze hebben er bewust voor gekozen. Nog nooit blonk de groep zo uit in humor en zelfrelativering. Nu hernemen ze al nummers van ‘The Sound Of Music’, en alhoewel ze dat op hun karakteristieke onheilspellende toon doen, is het manifest ...