Onlangs werd ik uitgenodigd om lid te worden van de privé Facebookgroep genaamd FistFuck. Vooraleer u verkeerde verbanden zou trekken: het betreft hier een verzamelplaats voor liefhebbers van noise en power electronics.

Ik was dan ook niet verbaasd hier enkele bekenden tegen het virtuele lijf te lopen, zoals Peter De Koning en Olivier S. (die me in het verleden heel wat dingen uit het genre leerde kennen dankzij zijn fantastische dj-sets -ja, er bestond ooit een tijd dat zulke muziek een (echter beperkte) plaats kreeg in ons fuiflandschap!).

De groep in kwestie is even radicaal als de genres waar het om draait: enkel echte fanatici zijn toegestaan en de beheerder benadrukt maar wat graag dat hij tegen democratie is. Verdachte profielen (en dan gaat het over personen die niet fanatiek genoeg zijn) worden meteen verwijderd. “If the policy bothers you you are welcome to leave. No one cares.”, staat er ook nog. Schitterend!

Wat men precies met fanatici bedoelt maakt men duidelijk met enkele voorbeelden van artiesten die de basis vormen: Final Solution, The Grey Wolves, Taint, Streicher, (vroege) Whitehouse, Genocide Organ en dergelijke. Dat de beheerder ons gevoel voor humor deelt kunnen we afleiden aan een andere slotzin die hij op deze pagina postte: “Share the good PE/postindustrial/heavy troniks shit here, the rest will be sent to Ravensbruck and you along with it.”

Elitair? Ja, en dan is onze repliek!

Tussen al de door deze verzamelaars gedeelde foto’s van hun collectie die veelal bestaat uit zeer gelimiteerde cassettes met vaak zieke covers en al even zieke meegeleverde extra’s (we kunnen een vlaag van jaloezie bijwijlen moeilijk onderdrukken) zou onze Israëlische vriend Michael Zolotov (Kadaver) beslist geen mal figuur staan.

Niet alleen wat betreft zieke hoesjes, maar ook inhoudelijk muzikaal zou hij voldoen aan de strenge eisen die aan potentiële FistFuckers (nogmaals benadrukken dat ik het dus over de Facebookgroep heb, wat hij voor de rest met zijn vuisten doet is zijn zaak).

Het aantal tapes dat hij ons de laatste tijd reeds opstuurde laat ons toe even zoet te zijn met posten in onze nieuwe favoriete Facebookgroep, ook op Dark Entries kon u zijn creatieve exploten op de voet volgen.

Met Too Much Of A Good Thing gooien we er nog eentje op de snel uitdijende stapel. Maak je klaar voor een uur lang atonale teringherrie. Snerpende noise/power electronics verdeelt over zes nummers van elk zo’n tien minuten dus (behalve het korte 'Belzec Blues').

Voor wie het smakelijke hoesje en een titel als ‘From Faces To Feces’ nog niet genoeg zijn, is er nog de afwijkende afsluiter ‘Princess’ dat het gaat zoeken in de zogenaamde pornoise kringen. Een sample uit wat duidelijk een pornofilm is wordt geloopt tegen een dreigende achtergrond. De schelle noiseklanken mogen hier dan wel ontbreken, we garanderen niet dat u zich hier ook niet ongemakkelijk bij zal gaan voelen.

Geen spek voor ieders bek, maar elitaire FistFuckers wrijven de polsen reeds in.

Kadaver

Dimi Brands
29/01/2020