Kent u nog dat grafiekje uit de lagere school over geluidsdruk? Honderd decibel is het lawaai dat een helikopter maakt maar als u fluisterend roddelt over de mislukte hanenkam van uw punkbuur genereert u er ook al dertig. Elke drie decibel staat namelijk voor een verdubbeling van de geluidsdruk.

De meeste mensen horen niks meer onder nul decibel bij duizend trillingen per seconde. Velen van onze lezers zullen zelfs dat niet meer horen na het jarenlange misbruik van de oren door concerten en dergelijke. Toch is die 0 enkel een menselijke grens en bestaat er wel degelijk geluid dat stiller is. Sommige dieren, zoals honden kunnen ook geluiden waarnemen die daaronder liggen. Ook enkele mensen, bijvoorbeeld enkele mensen met hyperacusis, horen nauwkeuriger dan dat. De kans dat u ooit in een omgeving bent waar de geluidsdruk 0 dB is, is klein. We leven sowieso in een lawaaierige maatschappij maar ook in de natuur ontbreekt echte stilte.

Julien Bayle had rond 2016 een moeilijke periode in zijn leven. Om zijn innerlijke stilte terug te vinden, ging hij op zoek naar een zeer stille plek. Zulke plekken bestaan, al worden ze artificieel geconstrueerd. Men noemt ze dode kamers of anechoïsche kamers. An-echoïsch = zonder echo. Er is in zulke kamers geen reflectie, geen geluid van buitenaf en in moderne varianten ook geen interferentie van elektromagnetische en andere stralingen. Ze worden vooral gebruikt als testkamer om nieuwe microfoons of speakers uit te meten maar af en toe wordt er ook in opgenomen om een zo droog mogelijk geluidssignaal te hebben. Het spreken in zo’n kamer zou zeer bevreemdend zijn omdat we feitelijk altijd gewoon zijn om onze eigen echo en nevengeluiden te horen.

U vermoedt misschien een zeer stille cd, na het lezen van deze uitleg maar het tegendeel is waar. De titel Violent grains of silence legt vrij letterlijk uit wat Julien Bayle heeft gedaan. Hij nam de stilte op, maar vanzelfsprekend maakt ook opnameapparatuur geluid, al was het maar het reizen van de elektronen door de draden van de opnameapparatuur. Deze geluiden werden versterkt en gevoed in een modulaire synthesizer. De manipulatie van de geluiden gebeurde deels door Julien, deels door het modulatieverloop van de machines zelf.

Concreet? Dit is een plaat vol drone en noise: 9 nummers vol herrie. Al valt het in de praktijk wel mee. Het geluid klinkt zoals analoog geluid vaak klinkt: warm. Julien manipuleert zijn machines ook op zo’n manier dat alles veel minder vrijblijvend klinkt als het concept doet uitschijnen. Er zit best nog wel wat opbouw in de nummers. Het geheel klinkt ook organisch en heeft een lekker industrieel sfeertje. We hebben het schijfje al verschillende malen opgezet en het verveelt ons nooit echt. De sfeer zit goed maar wereldschokkend zouden we dit nu ook niet noemen. Eentje voor de liefhebbers…

Peter De Koning
23/12/2018