Het debuutalbum van Joy Division duurde amper veertig minuten, maar geldt tot op de dag van vandaag als één van de absolute klassiekers in het donkere muzikale spectrum, een plaat die zonder geldige reden niet in je collectie mag ontbreken. Hieraan worden we nog eens herinnerd door de release van deze zogeheten Collector’s Edition; een geremasterde versie van “Unknown pleasures” aangevuld met een bonus disc die een vroeg liveconcert van de band bevat (op 2 songs na weliswaar reeds eerder verschenen op de “Heart and soul”-box uit ‘97).
Het in 1979 verschenen album, met zijn bekende hoes van de hand van designer Peter Saville en geproduceerd door de eigenzinnige Martin Hannett, telt tien tracks en geen enkel dieptepunt. De kenschetsende postpunkdrums en -gitaren zetten meteen de toon in uptempo opener “Disorder”, met beheerste vocalen van Ian Curtis die pas op het einde van de song even mag uithalen. Met het monumentale “Day of the lords” wordt vervolgens een versnelling lager geschakeld. De schitterende opbouw en zang in dit nummer creëren een eerste echt kippenvelmoment. In vergelijking daarmee is het nogal eentonig gezongen “Candidate” weinig opvallend te noemen. Het knappe “Insight” is dan weer relatief melodieus en wordt voortgestuwd door knisperende elektronica. De eer om de eerste kant van de oorspronkelijke (vinyl)versie van “Unknown pleasures” af te sluiten was weggelegd voor het tijdloze “New dawn fades”, ook al zo’n mooi opgebouwde song met fraai gitaarwerk en Curtis’ typische, naar het einde toe heviger wordende zangstijl.
Kant twee gaat van start met twee uitstekende singles: het onsterfelijke “She’s lost control” met een schijnbaar uit een galmput ontsnapte stem en het plots losbarstende, vol overgave gezongen “Shadowplay”. Daarna volgen de twee kortste tracks van de cd, het uptempo “Wilderness” en het gejaagde “Interzone”, alvorens te eindigen met een sfeervol rustpunt: het beklemmende, expressief gezongen “I remember nothing” vormt het finale hoogtepunt van dit meesterwerkje.
Zoals hierboven reeds aangehaald, krijgt u er in deze heruitgave - naast boeiende liner notes van Jon Savage - ook twaalf livetracks bovenop. Het optreden in kwestie dateert van 13 juli 1979 en is opgenomen in The Factory te Manchester, de thuisbasis van de legendarische groep. Wat meteen opvalt is de ruwe sound die het beginnende Joy Division hier etaleert en die toch wel in schril contrast staat met Hannetts sterk melancholische productie van “Unknown pleasures”, waar de band zelf zich destijds trouwens niet helemaal in herkende. Naast zeven songs van het debuut krijgen we ook rommelige en in essentie gitaargestuurde versies te horen van “Dead souls”, “The only mistake”, het lang uitgesponnen “Atrocity exhibition”, het heftige “Novelty” en het dansbare “Transmission”. Interessant, zij het dan vooral voor diehard fans. “Unknown pleasures” zelf is en blijft daarentegen een must-have voor elk zichzelf respecterend muziekliefhebber! [JV]
 

Factory Records/ Rhino

Jan Vael
01/10/2007