Geniën zijn vaak mensen met een bijzondere levenswandel, zo ook John Foxx.

Deze man kan je met gemak een kind van Brian Eno noemen en midden jaren ’70 bracht hij met Ultravox drie albums die synthetische krautock met een punkattitude maakten. Volgens eigen zeggen zou hun derde lp “Systems of romance” aan de wieg gestaan hebben van de zogezegde New Romantics-beweging.

Nog voor Ultravox de hitmachine met Midge Ure werd, gaf Foxx reeds lang te kennen dat de groep hem niet meer interesseerde en wat gebeuren moest, gebeurde ook: middenin een Amerikaanse toer besloot Foxx om terug te keren naar England.

Terwijl zijn zielenbroeder Gary Numan op posters in de slaapkamers van alle meisjes prijkte werd John Foxx het enfant terrible van de synthbeweging, ook al mag hij met recht en rede één van de grootste muzikanten uit de geschiedenis genoemd worden.

Na de veel mindere “Mysterious Ways” uit 1985 gaf Foxx er tijdelijk de brui aan en leefde zeer terug getrokken.

Insiders beweerden hierbij wel eens dat hij als een geest leefde. Foxx hield zich nog wel met muziek bezig maar hij deed het onder zijn eigen naam, Dennis Leigh, een naam die geen mens kende.

Toen hij geïnspireerd raakte door de acidhouse-geluiden uit de jaren ’90 besloot hij plots om aan het begin van het nieuw millenium met Louis Gordon terug als Foxx te gaan werken. Het was vooral de cultfactor die mensen naar zijn concerten bracht want zijn later solowerk kreeg weliswaar lovende kritieken maar toch bleef hij ronddobberen in het circuit van de muziekkenners, terwijl het grote publiek Foxx herinnerde van die ene grote new wave-hit: “Underpass”.

De massa heeft echter steeds ongelijk en nu ook. Geen mens die het ooit zou vermoeden maar oerklassieker “Metamatic” niet meegerekend, zou “Interplay” wel eens de beste John Foxx-plaat ooit kunnen zijn.

John Foxx and The Maths is niet meer dan Foxx die samentroept met Benge, een befaamde producer die zich solo met allerlei experimentele muziek bezig houdt.

Experimenteel is dit album zeker niet geworden, integendeel.

Ieder nummer heeft het kaliber van een new wave-klassieker dat eigenlijk niet eens zo ver afstaat van het betere Fad Gadget-werk. Zo goed als geniaal dus.

Of het de bedoeling is geweest zullen we wel nooit weten maar opener “Shatterproof” klinkt als een heerlijke mix van Portion Control en The Klinik (jawel), maar vanaf het tweede nummer “Catwalk” hoor je een vertrouwd Foxxgeluid.

Een plaat vol klassiekers want hoe zeer dit ook een uitzondering is in 2011: alle nummers klinken bijna even sterk .

Moest je het twee jaar geleden gezegd hebben zou men je uitgelachen hebben maar deze cd plaatst Foxx plots terug als een groots artiest die anno 2011 zeer verrassend uit de hoek kan komen!

Een plaatje die nu al voorbestemd is voor mijn Top 10 van 2011.

John Foxx

Didier Becu
25/03/2011