Verkondigen dat vroeger alles beter was zal u ons niet horen doen. Het is natuurlijk klinkklare onzin, want we geven graag de pessimist gelijk die stelt dat er altijd wel iets mis is.

Bovendien is het onze taak om u, de immer leergierige Dark Entries lezer, wegwijs te maken doorheen alle nieuwe releases en trends die tegenwoordig spelen.

Dezelfde pessimist van daarnet zal hierbij opmerken dat het qua trends betreft in de wave scene toch vooral achteruit in plaats van vooruit kijken is. Er is iets van aan.

Uiteraard zitten we ook met een muzikale bagage waaruit we al vergelijkend kunnen putten, om het met de woorden van de trendy therapeut te zeggen: een rugzakje dat werkt als een bril waarmee we naar de dingen kijken.

Nee, vroeger was het niet per se beter, maar op muzikaal gebied was het misschien wel minder afgelijnd en daarom ook wel simpeler te noemen.

Eenieder die al een tijdje meedraait in het wereldje zal ongetwijfeld tal van herinneringen (en in veel gevallen, zoals bij ondergetekende, heimwee) hebben aan feestjes waar op een avond alle zijvertakkingen van de brede new wave boom aan bod kwamen.

Een soortgelijk gemijmer stak meteen de kop op bij het beluisteren van In A Summer’s Silence van het debuterende duo Inanis Yoake. Simone Skelton (gitaar/zang) en Risa Hara (piano, synths en zang) richtten dit project anno 2020 op in Londen. Hoe het komt dat dit vers van de pers gerolde duo ons dan vanaf de beginnoten van hun debuutalbum in een nostalgische bui brengt, vraagt u zich af?

Wel, naast deze twee vaste leden werkt Inanis Yoake hierop samen met tal van gevestigde waarden. Tony Wakeford en diens eega Renée Rosen (Sol Invictus) en Lloyd James (Naevus) zijn niet alleen de bekendsten uit het goedgevulde lijstje van gasten, ze zijn tevens erg bepalend voor het geluid van dit album.

Luister maar eens naar de typisch galmende darkwave drums van ‘Captors’ alwaar de gitaarriffs evenzo hun best doen om over genregrenzen heen te kijken. Fans van de allereerste platen van Death In June zullen bij het horen van dit nummer goedkeurend knikken. Ook de vertrouwde stem van Lloyd James zorgt mede voor dit old school gevoel en Scarlet West die we de rol van Rose McDowall toebedelen voelt zich in deze gedaante als een vis in het water.

Ook de gitaarriedels van ‘There Is No Hill’, eveneens met James op de vocalen, doen erg aan de keizer(s) van het neofolk genre denken.

Toeval dat we James hier als een nieuwe versie van Douglas P zien opduiken? Het feit dat hij werd uitgekozen als plaatsvervanger van zijner ‘Heiligheid’ bij het terug bij elkaar komen van Crisis doet ons anders vermoeden.

En wie Death In June en Crisis zegt, zegt in één adem ook Tony Wakeford en diens Sol Invictus, zoals gezegd eveneens van de partij op dit album. Het mag trouwens niet verbazen dat men voor dit (vroeger letterlijk te nemen) zwaargewicht uit de neofolk wereld koos, want we zijn van mening dat de klankkleur van Skeltons stem een vergelijkbaar timbre bezit.

Wakeford drukt met zijn uit duizenden herkenbare stem misschien net iets te hard zijn stempel op het geluid van Inanis Yoake, waardoor we bij momenten sterk moeten terugdenken aan Sol Invictus albums uit een ver verleden (vooral titels als Trees In Winter en The Blade kwamen meermaals in mijn gedachten op). Nu, we zijn er niet rouwig om want het zijn albums die zich met recht en reden klassiekers binnen het genre mogen noemen. Maar de nummers waar het duo het zonder de hulp van de kleppers moet stellen bewijzen dat ze voldoende eigen capaciteiten in hun mars hebben om te kunnen schitteren. We wijzen graag naar het nummer ‘Hikari’ waarin de Japanse roots van de vrouwelijke helft van Inanis Yoake ten volle tot bloei komen, ook dankzij de vocalen van Yuko Tsubame die een Oosterse wind doorheen het nummer laat waaien. Toch wel een vrij unieke variant binnen het neofolk genre als u het ons vraagt, en absoluut eentje die naar meer smaakt.

De neofolkers die de laatste jaren vooral hun heil moesten zoeken op genregebonden feestjes omdat ze op de reguliere fuiven steevast in de kou bleven staan kunnen hun hart meer dan ophalen aan In A Summer’s Silence, net zoals nostalgici aan de gevarieerde avonden van weleer dat kunnen doen. Doch, Inanis Yoake serveert meer dan alleen maar oude wijn in nieuwe zakken, laat dat duidelijk zijn. Het neofolk genre wordt al wel eens verweten stagnerend te zijn, doch hiervan is geen sprake bij Inanis Yoake (ook al doet deze review misschien anders vermoeden).

Simone liet me weten dat ze in de toekomst van plan zijn om verder te experimenteren met nummers in de Japanse taal. Vooral doen, denken wij dan, want het komt de exclusiviteit van dit multiculturele Londense duo alleen maar ten goede!

Inanis Yoake

Dimi Brands
02/02/2021