“Ik vind het vooral mooi” zei bezieler Stefaan Decroos mij tijdens een chatsessie toen hij me introduceerde in de wereld van I do I do en het zijn misschien simpele woorden maar ze sluiten zeer mooi aan bij de essentie van deze plaat.

Het verhaal begon zo’n zes jaar geleden toen Stefaan, Jonas en Stephan besloten om België te veroveren onder de naam van I do I do (wegens melancholische redenen doet me dit altijd terugdenken aan Abba) en net zoals alle Vlaamse groepen dweilden zij alle mogelijke concours af.

Je kan misschien de kast vol trofeën gaan stoppen maar men zou hier in dit Belgenlandje moeten inzien dat je talent moet zien te stimuleren op een andere manier dan de platgereden (vaak oneerlijke) wegen van dergelijke wedstrijdjes.

Nu goed, zo’n twee jaar later brachten I do I do hun debuut “None” uit en ze konden meteen voorleggen dat ze mochten samenwerken met Chris Brokaw (Codeine, Come) en Paul Kolderie die onder meer The Pixies en Radiohead in zijn vriendenlijstje staan heeft.

Ondertussen kwam Jeff Goddard van de legendarische post-rock band Karate de groep versterken en is hun tweede album “More light” een feit.

Alhoewel een feit een overdreven woord is in tijden van crisis want eerst werd de plaat als gratis download aangeboden via het Gentse Kinky Star en voor een exemplaar van de cd moet je niet bepaald de winkels gaan plat lopen, want ze zijn alleen beschikbaar via de groep zelf.

Hoe klinkt dit nu alles? Wie vertrouwd is met de bovenstaande namen kan zich onmiddellijk een idee vormen van hoe I do I do klinkt en het is inderdaad het soort groep die zeer goed geluisterd heeft naar muziek van groepen als Wilco.

Het mooiste aan deze cd is vooral de afwisseling in genres ook al blijft het hier steeds gaan om lo-fi (de goede oude tijd toen Lou Barlow nog...tja, Lou Barlow was) en post-rock.

Een nummer als “Nimble” klinkt zeer Pavement-achtig terwijl je onmiddellijk daarna “Any kind of blues” zou onderbrengen in de factor “groepjes die het niet slecht zouden doen bij Bella Union moest Simon Raymonde het horen”.

“More light” is geen wereldplaat, misschien zelfs geen klasseplaat, maar het is wel zo’n 40 minuten muziek van mensen die gevrijwaard zijn gebleven van allerlei hypes en hokjesduwerij. Ze doen hun eigen ding, op hun eigen manier, en het klinkt nog mooi ook. Hmmm, dat zijn de woorden van Stefaan...

www.i-do-i-do.be

www.myspace.com/idoido

Didier Becu
01/09/2010