Jarenlang keek ik uit naar een reünie van de peetvaders der Belgische cold wave, Siglo XX, een naam die, noblesse oblige, zou moeten pronken aan de top van een Bimfest affiche. Het is er na al die jaren Bimfest nooit van gekomen, Maar zie, vorig jaar werden we gecharmeerd door een halve versie die zich op het desastreuze Eurorock als The Honeymoon Cowboys presenteerden en zij haalden wel het Bimfest.

The Honeymoon Cowboys verenigen oud Siglo XX gedienden Klaas Hoogerwaard en Antonio Palermo met Tom Van Troyen (Spiral Of Silence) en Kris Dries (zoon, broef of neefje van?) en Thomas François. Het vijftal pikt hun wagonnetje aan daar waar Siglo XX er met “Under A Purple Sky” uit 1989 mee ophield (ik weet het de groep splitte pas in 1991). Op de eerste worp “Still” worden studioversies en livenumers met elkaar gecombineerd evenals eigen composties en Siglo XX covers. Eindelijk een groep die z’n verleden niet verloochend al kiezen de cowboys zelf voor een ietwat meer commerciële aanpak

Nummers als “Still (A Song For V.)” of “Broken Men” kunnen zo op de radio en bij opener “Time Is Not Our Friend” denk ik spontaan, ‘dit deden Editors op hun debuut niet beter'. Als je de Honeymoon Cowboys hun ding laat doen, laat dit album zich als een donkere road trip beluisteren waar de existentialische cold wave van weleer lijkt te vervagen in meer traditionele rock. Persoonlijk vind ik dit jammer, ja ik ben een Siglo XX fan, maar anderzijds zou het voslagen idioot zijn om precies zoals die echo uit het verleden te willen klinken.

En toch, toch mag het voor mij wat scherper, zoals in “Sea Without Mercy” dat me zowaar aan Nick Cave doet denken, donker strak en een beetje verzwaard met het torment van een aan whisky verslaafde blues muzikant die beseft dat hij in hart en nieren altijd een oer rocker is geweest. Hoe goed Siglo XX wel waren bewijst nog eens de door Honeymoon Cowboys ingespeelde studioversie van “Everything Is On Fire”. De andere drie Siglo XX nummers zijn live openames (Eurorock 2015), “The Pain Came”,”No One Is Innocent” en “Waiting For A Friend”.

Ook in Honeymoon Cowboys plunje klinken deze nummers meer dan geloofwaardig en oprecht, mede omdat de stem van Tom Van Troyen wel degelijk kan bijten en dat mag die stem ook best meer in de eigen composities. Wat zeg nu zelf is het nu allemaal zoveel beter als toentertijd in de jaren 80, mag er weerom niet wat meer worden gebeten en geblaft? Iets wat live aardig lijkt te lukken in “Closed Souls” en ook “Up On The Hill” ademt die Siglo XX echo. Mooi.

Als eindakkoord zou ik durven stellen een ietwat hybride schijf twijfelend tussen een loodzware maar geniale cold wave erfenis en de donkere wave pop krans van Editors met de passie van Nick Cave.

HonCowb-Still-OutMay-36 from Roland Beelen on Vimeo.

The Honeymoon Cowboys

Kurt Ingels
08/05/2016