|
|||||||||||||
We kennen alt-country, denk aan bands als Whiskeytown, 16 Horsepower of Woven Hand. We kennen ook cowpunk en gothabilly of hellbilly. Denk aan bands als Ghoultown, Gravetown of DAD. Deze Heathen Apostles uit Los Angeles passen ook in dit rijtje (vooral het laatste dan qua imago) maar eigenlijk is dit muzikaal bijna pure Americana folk, country en bluegrass, kortom hillbillymuziek met een zwart randje. De muzikanten zien eruit als slechteriken, weggelopen uit een western movie, drie zwarte cowboys in negentiende eeuwse outfit en de dame uit het gezelschap als een in het zwart geklede weduwe uit dezelfde periode. Compleet met een zwarte voile voor haar ogen. Het heeft iets steampunk. De band bestaat uit zangeres Mather Louth (de wulpse weduwe) en haar collega zondaars annex zwarte cowboys Chopper Franklin (gitaar, mandoline, banjo, keyboards, drums), Thomas Lorioux (bass) en Luis Mascaro (viool). Chopper Franklin is een punkrockveteraan die ooit bij The Cramps speelde en bij bands als Nick Curran & The Lowlifes en Mau Maus. In het verleden hadden Heathen Apostles ook drummer Stevyn Grey in de gelederen (ex-Christian Death, ex-45 Grave). Heathen Apostles zijn een erg productieve band. Hun debuut album “Boot Hill Hymnal” (2013), de “Without A Trace” EP (2014), de singles “Fool’s Gold”, “Fist City”, “Death’s Head”, alsook hun tweede album “Fire To The Fuse” (allen 2015) kwamen allen uit op Ratchet Blade Records. Het derde Heathen Apostles album “Requiem For A Remix”, “The Misery And Gin EP” en de single “Albatross” kwamen allen uit in een druk 2016. In 2017 tenslotte kwam eerst de “Strange Flowers EP” uit en in december deze “Bloodgrass Vol. 1” EP, nog altijd op Ratchet Blade Records dat zich specialiseert in dergelijke bands. Vijf songs staan er op de nieuwe EP (21 minuten speelduur). Drie eigen composities: “Death Came A Ridin’” (mijn favoriet en de meest donkere en rockende song), “Dark Days” (met banjo en weemoedige viool) en het up-tempo als een paard over de prairie huppelende (ik moet aan Johnny Cash denken) “Lady In Gold”. En dan ook nog twee covers. Deze covers zijn “You'll Never Leave Harlan Alive” van de hedendaagse country artiest Darrell Scott en een mooie bewerking van de klassieker (uit 1935) “Summertime” (Gershwin, Gershwin, Heyward) dat me vooral bekend is in de versie van The Zombies maar dat talrijke vertolkingen kent onder andere door Ella Fitzgerald, Billie Holiday etcetera. Entertainend EP’tje met mooie songs, maar nog leuker ware het als deze heidense apostelen wat meer punk, goth of psychobilly in hun sound mixten want met uitzondering van de song “Death Came A Ridin’” staat dit muzikaal toch wel dicht bij pure Americana of wat men heden alt-country noemt in plaats van een echte crossoverstijl met het zwarte genre zoals het imago laat vermoeden. In weerwil van de termen ‘gothic americana’, ‘gothic country’, ‘southern gothic’ of ‘dark roots’ die ze gebruiken om hun muziek te duiden. Maar je hoort mij niet klagen; Heathen Apostles zijn een interessante band die ik zeker verder ga opvolgen.
Henk Vereecken |
Ratchet Blade RecordsVolgende besprekingen
Kazuya Ishigami - A-Z-B-Men (Neo Electroacoustic Ambient Series No.12)
Kazuko Narita - Chant d'Amour Sans Paroles (Neo Electroacoustic Ambient Series No.11)
Stone Cavalli - Kill Violence
Hell In The Club - See You On The Dark Side
The New Spring - Wholly Wholly
Gleb Kolyadin - Gleb Kolyadin
Mills - Monochrome
We Sell The Dead - Heaven Doesn’t Want You And Hell Is Full
Rafał Kołacki - Ā’zan. Hearing Ethiopia
The Foxholes - Sci-Fox
Tijdens de tweede editie van Black Easter, in 2016, waren we met verstomming geslagen na het concert van Jo Quail. Enkel met haar cello (en een ingenieus looping-systeem) wist ze de zaal in te palmen en aardig wat nieuwe zieltjes te winnen. Organisator Ward De Prins had een goede band met de Londense, en zag er niet tegen op reisjes te maken ...
Ze zijn er de fel begeerde WGT tickets!! Dit jaar betaal je voor een ticket € 130... Ik weet het elk jaar een beetje meer maar je krijgt er wel enorm veel voor terug. Vijf dagen vertier en plezier, wat dus neerkomt op iets meer dan € 25 per dag en je reist nog eens gratis met het openbaar vervoer ook. Wilt u uw tent opslaan op de ...
Nooit van gehoord? Zonde. Ik vertoef tegenwoordig virtueel vaak in Amerika, makkelijk zat want geen visum nodig. Dat Trump daar mee verantwoordelijk is voor tientallen post punk bandjes die uit de onderbuik van een vertwijfelde en gespleten Amerikaanse samenleving de kop op steken, wel daar ben ik de man dankbaar voor. Laat dat dan ook het ...
Mephisto Walz is een legende, tenminste voor zij die in de jaren 80 een boon hadden voor de death rock en gothic rock en in het bijzonder de Christian Death familie op de voet volgden. In Europa is er nog nauwelijks iets te horen over en van deze groep rond ex-Christian Death lid Bari Bari, al had de groep in de tweede helft van de jaren 80 ...
Het is alweer van 2011 geleden toen ik bij Dark Entries meer dan aangenaam werd verrast door de titelloze ep van het Amerikaanse The Rope. Een ep die als een rariteit mag beschouwd in Europa. De review van dit bijzonder fijne schijfje leest u hier. Ik deelde zomaar even een 9 uit! Het vervolg “Water Rising” vond in eeste instantie ...
Er zijn kwatongen die beweren dat de muziekbusiness dood is, anderzijds blijven de nieuwe groepjes bij Dark Entries binnen druppelen en blijven vooral underground labels, die nog worden opgericht uit liefde voor muziek, uit de grond schieten. Is deze dood dan wel zo definitief? Of is er nog hoop na de bombarderie van klaagzangen en negativiteit. ...
Wie? Foei. Luierman! Rosetta Stone, weet u wel, was in de jaren 90 één van de meest vooraanstaande Britse gothic rock bands met een sound even gulzig als een eenzaam spookhuis dat zijn duivels ontbindt. Het resulteerde vanaf 1991 in meerdere hits, denk maar aan “Witch”, "Reason", “Adrenaline”, ...
We worden oud. New wave is intussen 40 jaar, Dark Entries heeft er al 25 op de teller staan en zelfs Wool-E viert reeds zijn tiende verjaardag. Wool-E, dat is in de eerste plaats de Wool-E Shop, die in 2009 als online patenwinkel opende en sindsdien ook als cd-stand op heel wat optredens en festivals aanwezig was. Later werd Wool-E Shop ook ...
Laibach is een parodie van zichzelf geworden! En ze schamen zich er niet eens voor. Meer zelfs, ze hebben er bewust voor gekozen. Nog nooit blonk de groep zo uit in humor en zelfrelativering. Nu hernemen ze al nummers van ‘The Sound Of Music’, en alhoewel ze dat op hun karakteristieke onheilspellende toon doen, is het manifest ...