In het bevolkingsregister staat ze gekend als Mirabelle Van de Put. Opgegroeid in muzikale middens en met een historiek die haar thuisbrengt in bands als Buffoon, Barbie Bangkok, ERIIS, Louie Louie, Nightwitches en Crites. Alwaar ze haar deel van samenwerking mocht verzilveren door de bas en backing vocals. Het mag een ruime staat van dienst zijn die op elke CV wel goed staat, toch was het de wens van Mirabelle om uit hun schaduw en aldus zelf op het voorplan te treden.

Haze was geboren, met de bedoeling er een heuse band mee te ontwikkelen. Strak plan totdat een onzichtbaar maar des te hardnekkeriger beestje wist te ontsnappen vanuit een Chinese vleermuis. Dat verhaal kent u al wel, de wereld op slot, iedereen voortaan ademend vanonder een glazen stolp.

In zulke omstandigheden biedt de creativiteit zich aan. Haze werd een one-woman-band. De instrumenten van huis uit binnen handbereik om composities uit te werken vanuit eigen kot. En dat heeft weten te resulteren in een titelloze debuutplaat.

Het is net die verplichte aanpassing van aanpak die als bijzonder mag bestempeld worden. Op je eentje de voorziene band vervangen door alle instrumenten zelf te bespelen, uitgezonderd enkele tracks waar de gitaar wordt gehanteerd door Miguel Moors (Crites). Het resultaat levert een album op dat haar eigen wilde verleden ombuigt naar zachte sfeerbeelden die even troostend als breekbaar klinken. Een verademing in bizarre en rauwe tijden.

Er moet heel wat warme melk met honing doorheen de stembanden van Mirabelle gevloeid hebben, zoet zonder enige bittere nasmaak. Met de ziel van de zalving doorheen het gros van het album. Begeesterende rustigheid in Effects, Chromosome, Foul en Alexis. Laidback poppy in Comfort Zone.

De single Flu handelt over hoe om te gaan in tijden van zelfopsluiting. Waar het mondmasker slechts een pleister is voor de wonden van een ontwortelde samenleving.

Want dit album zet je vanzelf terug met beide benen op de grond, waar Decay een eerbetoon is aan haar overleden vader en de geest van PJ Harvey komt piepen.

Dat Mirabelle een degelijke bassiste is mag duidelijk zijn. De aanzet van de nummers op dit album hebben ergens wel hun startpunt vanuit de bas. Ook duidelijk hoorbaar in het onweerstaanbare Fool The World. Alwaar het narcisme van hun piëdestal wordt gehaald.

Haze van Haze werd uitgebracht door het Canadese Off White House-label, met de medewerking van Starman Records.

Met dit album zonder titel maakt Haze een porseleinen eersteling waar mildheid samengaat met muzikale finesse. Gelukkig hebben ze haar nog niet gevraagd bij Hooverphonic.

Bandcamp

Facebook

Danny Quetin
19/02/2021