|
|||||||||||||
In het bevolkingsregister staat ze gekend als Mirabelle Van de Put. Opgegroeid in muzikale middens en met een historiek die haar thuisbrengt in bands als Buffoon, Barbie Bangkok, ERIIS, Louie Louie, Nightwitches en Crites. Alwaar ze haar deel van samenwerking mocht verzilveren door de bas en backing vocals. Het mag een ruime staat van dienst zijn die op elke CV wel goed staat, toch was het de wens van Mirabelle om uit hun schaduw en aldus zelf op het voorplan te treden. Haze was geboren, met de bedoeling er een heuse band mee te ontwikkelen. Strak plan totdat een onzichtbaar maar des te hardnekkeriger beestje wist te ontsnappen vanuit een Chinese vleermuis. Dat verhaal kent u al wel, de wereld op slot, iedereen voortaan ademend vanonder een glazen stolp. In zulke omstandigheden biedt de creativiteit zich aan. Haze werd een one-woman-band. De instrumenten van huis uit binnen handbereik om composities uit te werken vanuit eigen kot. En dat heeft weten te resulteren in een titelloze debuutplaat. Het is net die verplichte aanpassing van aanpak die als bijzonder mag bestempeld worden. Op je eentje de voorziene band vervangen door alle instrumenten zelf te bespelen, uitgezonderd enkele tracks waar de gitaar wordt gehanteerd door Miguel Moors (Crites). Het resultaat levert een album op dat haar eigen wilde verleden ombuigt naar zachte sfeerbeelden die even troostend als breekbaar klinken. Een verademing in bizarre en rauwe tijden. Er moet heel wat warme melk met honing doorheen de stembanden van Mirabelle gevloeid hebben, zoet zonder enige bittere nasmaak. Met de ziel van de zalving doorheen het gros van het album. Begeesterende rustigheid in Effects, Chromosome, Foul en Alexis. Laidback poppy in Comfort Zone. De single Flu handelt over hoe om te gaan in tijden van zelfopsluiting. Waar het mondmasker slechts een pleister is voor de wonden van een ontwortelde samenleving. Want dit album zet je vanzelf terug met beide benen op de grond, waar Decay een eerbetoon is aan haar overleden vader en de geest van PJ Harvey komt piepen. Dat Mirabelle een degelijke bassiste is mag duidelijk zijn. De aanzet van de nummers op dit album hebben ergens wel hun startpunt vanuit de bas. Ook duidelijk hoorbaar in het onweerstaanbare Fool The World. Alwaar het narcisme van hun piëdestal wordt gehaald. Haze van Haze werd uitgebracht door het Canadese Off White House-label, met de medewerking van Starman Records. Met dit album zonder titel maakt Haze een porseleinen eersteling waar mildheid samengaat met muzikale finesse. Gelukkig hebben ze haar nog niet gevraagd bij Hooverphonic.
Danny Quetin |
Off White House RecordsVolgende besprekingen
Onsturicheit - Live At The PostX
Seven Trees - Dead / End
Vlimmer - The Complete 4th Box
Palila - Tomorrow I’ll Come Visit You And Return Your Records
Klootzakken Zijn Kut - Waardebom
Summer Of Seventeen - Summer Of Seventeen
Blind Delon - Chimères
Wardruna - Kvitravn
The Glad Husbands - Safe Places
Gabriella Smart - Inner Cities Composed By Alvin Curran
Dirk Ivens laat de afgelopen tijd niet alleen met Dive van zich horen. (Dive, dat met 'Where Do We Go From Here?' één van de beste platen van 2019 uitbracht, aldus de Dark Enries redactie.) Neen, Ivens grijpt ook terug naar zijn allereerste project: Absolute Body Control, de electrogroep die hij in 1979 al oprichtte, ...
Bysmarque & SnowWhyte ontstonden uit de assen van de dark metal groep Arcane Rain, als zangeres Mel en toetsenist Roman besluiten om met hun tweeën een nieuw project op te zetten. De groep maakt een mix van electro en synthpop, wat in 2019 tot het aangename debuut 'Once Upon A Time' leidde. Maar voor hun laatste werk - de ...
Met pijn in ons hart missen we allemaal de grote festivals en de leuke concerten. We snakken naar livemuziek en liters bier! Maar ja, als surrogaat stemmen we dan allemaal af op live concerten die via het internet worden gestreamd...
De mensen die nu al een jaar dromen van stampen in de modder op het Heidnisches Dorf raad ik dan ook aan ...
Wie zijn electro graag compromisloos hard heeft, als een avalanche van harde beats zonder rustpauze en zonder tragere stukken, moet beslist zijn oor lenen aan WÜLF7. Dit duo begon in 2019 en bracht al snel de ep 'The Night Of The Wolves' uit, met een veelbelovende mix van EBM en dark electro die ze 'Dark Electro Body Melancholic' ...
BOEM PAUKESLAG! Het is zoals u misschien weet vandaag 125 jaar geleden dat de belangrijke modernistische dichter Paul van Ostaijen werd geboren.
Wij betrekken zijn legendarische opener van zijn gelijknamige gedicht echter voor het heugelijke nieuws dat de allereerste videoclip van Dark Entries favorieten Miel Noir een feit is.
Het ...
U kon het reeds lezen: ons neofolk minnend hart sloeg een tikkeltje sneller na het horen van In A Summer’s Silence, het debuut van Inanis Yoake.
Dit duo bestaande uit de Italiaan Simone Skelton en de Japanse Risa Hara ging aan de slag met onder andere Tony Wakeford (Sol Invictus) en Lloyd James (Naevus) op dit album, dat een vlaag ...
Het laatste epos van Epica ligt me nog vers in het geheugen en schuift met de regelmaat van de klok die cd-speler binnen. ‘The Holographic Principle’ weet je wel? Een monumentaal werk. Toch enige vrees: hier kunnen ze nooit niet meer ‘over’. Wat dan? Tot ik wat songs hoorde van hun 8ste studioalbum, ‘Omega’, ...