Je kan Haus Arafna vele dingen verwijten. Seuten kunnen bijvoorbeeld aanhalen dat het duo mede verantwoordelijk is voor het salonfähig maken van misantropie. Wanneer ik iemand in een gesprek dit hatelijke woord in de mond hoor nemen, dan denkt de misantroop (aangewakkerd door Boyd Rice en niet Haus Arafna, ter uwer informatie) in mijzelf dat de persoon in kwestie openlijk solliciteert voor een welgemikte kogel tussen beide oogleden.

Hoewel het bij aanvang van het project reeds een uitgemaakte zaak was, kan je het Haus Arafna nog steeds verwijten dat ze weigeren live op te treden. Ervaringsdeskundige fans van :Wumpscut: en Sopor Aeternus staan al klaar om een schouder aan te bieden om op uit te huilen. Als fan kan je ook klagen over het feit dat het steeds weer zo lang wachten is op een nieuw album van het koppel. Akkoord, we hebben nog November Növelet achter de hand.

Wat je Haus Arafna echter niet kan verwijten is dat ze de deur naar de wondere wereld der power electronics die voor velen amper op een kiertje stond, wagenwijd open geschopt hebben.

Haus Arafna is zeker niet mijn favoriete act binnen het genre, maar de invloed (luister maar eens naar de acts op hun Galakthorrö label, ik grap er soms over dat het een vereiste is om als kopie van de grootmeesters te klinken wil je aldaar een contract in de wacht slepen) en de populariteit van dit Duitse koppel (die zich nog steeds laten aanspreken als Mr. en Mrs. Arafna) is ook 30 jaar na oprichting torenhoog te noemen.

Persoonlijk ben ik vooral erg te spreken van de eerste drie albums van Haus Arafna (Blut (Trilogie Des Blutes) (1995), Children Of God (1998) en Butterfly (2003)). De twee latere albums, te weten You (2010) en het uitzonderlijk vrij snel daarop volgende New York Rhapsody (2011) neigden naar mijn mening te veel naar November Növelet, en miste de scherpe kantjes die dat eerste trio zo onweerstaanbaar maakte. Beide acts liepen muzikaal wat in elkaar over, wat dan vooral betekende dat Haus Arafna een nog minimaler pad ging bewandelen.

De persoonlijke verwachtingen omtrent Asche, na negen jaar eindelijk nog eens nieuw werk, waren aanvankelijk niet te hoog gespannen. Slecht is Haus Arafna immers nooit geweest, versta me niet verkeerd. De vraag bij ondergetekende was vooral of we ons nog eens aan een (of meerdere) brok(ken) herrie dan wel aan onderkoelde minimal mochten verwachten.

We kunnen u alvast meegeven dat beide antwoorden juist zijn. Asche lijkt een bloemlezing doorheen het oeuvre van Haus Arafna, en hoewel ze niet gegroepeerd staan zoals op debuut Blut het geval was, lijkt het er hier ook sterk op dat de nummertjes zich in doordachte bundeltjes aan ons aanbieden. ‘Für Immer’, zowat het eerste en waarschijnlijk eerste nummer dat power electronics deed klinken als popmuziek, krijgt er met ‘Keine Tränen (Keine Keine Keine Eine)’ een stevige concurrent bij. Maar wat ons vooral blij maakt is een herrieschopper als ‘Eroberung Der Einsamkeit (Gefühle sind Krankheit)’ die als een heus ‘Swastika Kommando’ (zie ook Blut -en voor uw Antifa alarm begint te branden: Swastika Kommando was de naam van een power electronics act uit de vroege jaren 80) de nostalgie in ons aanwakkert. De stevige nummers ‘Kreise Um Das Nichts (Rauschen in der Nacht)’ en ‘Sieh Mich Nicht An (Wenn ich dich berühre)’ houden die vlam stevig brandende.

Liefhebbers van de meer minimale sound van het duo hebben dan weer een vette kluif aan het titelnummer, ‘Ausbluten (Pulsschlag der Freiheit)’ en ‘Deine Liebe (Durchdringt die Welten)’, een liefdeslied zowaar! In Haus Arafna stijl uiteraard, waarbij we ons graag voorstellen dat het lijdend voorwerp waarvoor deze ode aan de onovertroffen liefde aangeheven wordt reeds ligt af te koelen in een lijkzak.

Inderdaad, u kan het reeds afleiden aan de titels: Haus Arafna gaat op Asche helemaal voor de Duitse taal. Het is de bedoeling van Mr. Arafna om te klinken als een stem uit het hiernamaals die door de zware elektronische vervorming vaak moeilijk verstaanbaar is. De donkere poezië van de nummers die lezen als ware begrafenisredes staan voor de liefhebbers gelukkig wel netjes afgedrukt in het begeleidende boekje. Het cliché van as tot as en stof tot stof dat bij zulke gelegenheden graag de kop opduikt, was een dankbare bron voor de titel van een plaat die doordrenkt is van de dood. Naast het tekstuele uit zich dit ook door de pikzwarte geluiden die uit de synthesizers komen vloeien tot metalen percussie die als een onregelmatige hartslag het onheil lijkt aan te kondigen.

Heeft Haus Arafna zichzelf overtroffen op Asche? Misschien niet, maar het zal niet veel gescheeld hebben. Nu, het koningskoppel van het genre waren ze reeds, en daar komt met Asche alleszins geen verandering in. Het hoge niveau dat hun handelsmerk is werd integraal behouden en maakt van dit album zonder ook maar 1 zwak moment iets wat zowel de fans van het eerste uur als de neofiet met open armen mag ontvangen. Nee, Haus Arafna valt niets te verwijten.

Haus Arafna

Dimi Brands
11/10/2020