Sommige succesvolle solo-artiesten krijgen na verloop van tijd blijkbaar zin om nog eens in een (h)echte band te kunnen spelen. Zo had David Bowie zijn Tin Machine en Nick Cave heeft nu zijn Grinderman. Nick Cave was het beu om alleen in zijn kamer thuis songs te schrijven en dat materiaal dan vervolgens te presenteren aan The Bad Seeds. Hij besloot om een nieuwe benadering uit te proberen en samen met Bad Seeds leden Martyn Casey (bas), Warren Ellis (viool, gitaar) en Jim Sclavunos (drums) songs uit te werken als een groep, waarbij hij teksten improviseert en gitaar speelt terwijl de overige bandleden er een song rond bouwen.

Had onze Australiër heimwee naar The Birthday Party? Het zou best kunnen. Wat Grinderman gemeen heeft met Nick Cave zijn oude band uit de jaren ’80 is een gemeenschappelijke voorliefde voor vuile, smerige blues, het soort vuile, smerige blues waar onze eigenste La Muerte ook een soort patent op leek te hebben. “No Pussy Blues” heette dan ook heel toepasselijk de allereerste Grinderman single. Het nieuwe album opent trouwens met een fikse knipoog naar het genre als Cave de allereerste regel van de openingssong (“Mickey Mouse And The Goodbye Man”) debiteert: ‘I woke up this morning/ I thought what am I doing here’.

Met een overmaat aan fuzz en feedback in de beste garagerock en acid rock stijl (het soort harde psychedelica dat de voorloper was van hard rock en metal) en aldus terend op de muzikale erfenis van bands als The Stooges en The MC5, begeeft Grinderman zich in vaarwateren waar ook The Gun Club en Jon Spencer Blues Explosion rondlaveren. De sound van Grinderman is bijwijlen een stuk monsterachtiger dan dat van The Birthday Party. “Grinderman 2” (9 songs, 41 minuten) is wel meer gepolijst dan zijn voorganger, het self titled debuut “Grinderman” (2007), dat pas echt een grindende, allesvergruizende muzikale pletwals was. “Grinderman 2” is subtieler en avontuurlijker dan het Grinderman debuut.

Op het album staan songs met heel wat dynamiek zoals “When My Baby Comes”, dat rustig begint met viool om dan na drie minuten heerlijk weg te scheuren. Het album herbergt supersongs als “Heathen Child”, “Worm Tamer”, “Kitchenette” en “Bellringer Blues” die af en toe haast verzanden in een orgie van fuzz en feedback (en laat ik daar nou net een kick van krijgen). Mijn absolute lieveling is echter het korte, kwaadaardig klinkende “Evil”, dat aldus zijn titel meer dan waar maakt. ‘Evil, evil, acid, evil’, hoor je Nick Cave’s bandgenoten roepen en het klinkt alsof ze het menen. Het album heeft ook erg sterke lyrics vol Morrisoneske poëzie bezwangerd met mystiek en met tal van verwijzingen naar religie en onderhuids aanwezige erotiek. De lyrics van de voorlaatste song, “Palaces Of Montezuma” willen we je niet onthouden.

Palaces Of Montezuma

Psychedelic invocations

Of Mata Hari at the station

I give to you

A Java princess of Hindu Birth

A woman of flesh a child of earth

I give to you

The hanging gardens of Babylon

Miles Davis the black unicorn

I give to you

The Palaces of Montezuma

And the Gardens of Akbar's tomb

I give to you

The spider Goddess and the Needle Boy

The slave-dwarves they employ

I give to you

A custard-coloured super-dream

Of Ali McGraw and Steve McQueen

I give to you

C'mon baby, let's get out of the cold

And give me, give me, give me your precious love for me to hold

The epic of Gilgamesh

A pretty little black A-line dress

I give to you

The spinal cord of JFK

Wrapped in Marilyn Monroe's negligee

I give to you

I want nothing in return

Just the softest little breathless word

I ask of you

A word contained in a grain of sand

That can barely walk can't even stand

I ask of you

Oh c'mon baby, let's get out of the cold

And gimme gimme gimme your precious love for me to hold

C'mon baby come out of the cold

And gimme gimme gimme your precious love for me to hold

http://www.grinderman.com

http://www.facebook.com/grinderman

Henk Vereecken
23/01/2011