|
|||||||||||||
Doomy psychedelische stonerrock met cello uit Rusland. Grey Mouse stoppen ook elementen van grunge, blues en prog in hun sound. Grey Mouse is een band met een rijke geschiedenis en werd eind jaren negentig opgericht in Moskou door gitarist/bassist Alexey Chunikhin, het enige constante lid van het collectief. Het nieuwe materiaal van de band op “A Moment Of Weakness” (8 tracks, 38 minuten) wordt gekenmerkt door charismatische mannelijke vocalen omlijst door relaxte country / blues gitaarpassages en de ‘gotische’ cello-klanken van Uliana Volkova. De muziek klinkt downbeat en laid back. De haast mystieke, hypnotiserende en broeierige composities inspireren tot meditatie en wekken introspectieve mijmeringen op over verborgen dimensies van het menselijk bestaan. Soms doen Grey Mouse me wat denken aan sixties bands als Spooky Tooth, The Doors of High Tide maar het meest doen ze me eigenlijk denken aan de ‘indie noir rock ‘n’ roll’ van het Noorse Le Corbeau waarvan we vorig jaar “IV”, “V” en “VI” bespraken. Ook het ‘gothic blues’ en het ‘alt-country’ genre komen zeer regelmatig om de hoek loeren. Opener “Backwater” is een mijmerende instrumentale gitaartrack met geluiden van regen en wind. De prachtige tweede track “Dark Road” is zo goed dat ik me alleen al voor deze track het album zou aanschaffen. Maar de derde track “Better Than Me” en de vierde, het vrij heavy eindigende “On The Run”, doen daar nauwelijks voor onder. "Rat Race" gaat over vastberadenheid en twijfel. Het maakt niet echt uit welke omstandigheden je onderweg tegenkomt, een vijandige omgeving of je eigen innerlijke stem. Je wil om door te zetten is wat de uitkomst bepaalt. De song begint met de lyrics ‘As I was walking through the valley of the dead, I heard a voice calling out to me’. Dat schept de sfeer van het nummer al helemaal…. Ook totaal weg ben ik van het machtige “Survival Song” met prachtig depri gitaarspel en de wenende cello, heel rustig beginnend om na een heavy middenstuk (een soort heavy bluesrock, geen metal), weer heel rustig te eindigen met stemmig (pseudo)akoestisch gitaarspel. In “Here Comes The Storm” komt de cello misschien wel het best tot zijn recht in combinatie met de stuwende, mysterieuze basslijn (ergens heeft het qua sfeer zelfs iets Fields Of The Nephilim). Het album eindigt met de ‘vrolijke’ (ahum) song met de veelbetekenende titel “Suicide Song”, niet gezongen, maar met gesproken poëzie over de muziek. Jim Morrison ("An American Prayer") is hier niet ver weg. De track eindigt met de frase ‘Are you not afraid to pull the trigger…’ en… een schot. Ze klinken allerminst als grijze muizen deze Moskovieten en de cello zorgt echt voor een extra dimensie aan hun sound. Bangelijk plaatje voor de liefhebber van depressief-psychedelische stonerblues met grunge elementen en een doomy ‘gotische’ touch.
Henk Vereecken |
Volgende besprekingen
Agonoize - Revelation Six Six Sick
Barbara Ellison - CyberSongs
MIY - Work
Feu Follet - Beneath The Earth
Endzustand - Roter Freitag
Michalis Moschoutis - Classical Mechanics
Tiziano Popoli - Burn The Night/Bruciare La Notte: Original Recordings, 1983-1989
Different State - Enormous Components Of Motor Unit Vol.2
Lustmord + Nicolas Horvath - The Fall (Dennis Johnson's November Deconstructed)
Ai Yamamoto - Pan De Sonic -ISO
Andere besprekingen van GREY MOUSE
Grey Mouse - Blind & Ugly