Is het een detail van middeleeuws smeedwerk? Een macroscopische opname van een stuk plantenmorfologie? We komen er niet echt uit, maar het is een intrigerende coverfoto die het nieuwe album van de Duitse band :Golgatha: siert.

“The Horns Of Joy” (13 tracks / 50 min) is Golgatha’s vijfde album, de opvolger van “Tales Of Transgression & Sacrifice” uit 2007. De albums van de samenwerkingsverbanden met Dawn & Dusk Entwined en met Birthe Klementowski die in de tussentijd verschenen, tellen we dan even niet mee. De mensen achter :Golgatha: zijn Christoph Donarski (vocals, lyrics, percussie, sounds, fluit), S. Marleni (akoestische gitaar, elektrische basgitaar, drums, keyboards, background vocals, programming) en Sorakey (female vocals, percussie).

‘13 songs about nihilism and its overcoming’ staat er vermeld op een der panels van het mooi verzorgde digipack. Maar met dat nihilisme valt het uiteindelijk nogal mee. De eerste strofe van “The Iron Rose” kunnen we moeilijk anders interpreteren dan als een aanklacht tegen milieuvervuiling en de vervreemding van de natuur. ‘Concrete landscape/ is your daily truth/ Grey waters/ ruin your youth/ Chrome is the armour/ of the fallen/ Black is the wall/ of your soul’. En laat ons wel wezen: “The Dogs Of War”, de Pink Floyd song (te vinden op het album “A Momentary Lapse Of Reason” uit 1987) die hier in een amper herkenbare versie door :Golgatha: geïnterpreteerd wordt, is een rabiate anti-oorlogssong en krak hetzelfde geldt voor “The Sound Of War”, de Gitane Demone song die ze coveren (het origineel is te vinden op haar album “Facets Of Blue” uit 1993).

Anderzijds: ‘Nihil Nada Nothing Nichts’, het refrein van de song “Nihil” laat natuurlijk niets aan de verbeelding over en ook de lyrics van titelsong “The Horns Of Joy” (zie onderaan) zijn zo nihilistisch als de pest. Maar de zwaar pessimistische lyrics van laatstgenoemde song (geïnspireerd trouwens op het gedicht “L’Impossible” van George Bataille uit 1947) contrasteren dan weer met samples van vrolijk joelende kinderen die tijdens de song meermaals opduiken. Het is dus allemaal nogal dubbel. Ach, laat ons zeggen dat ‘nihilisme’ eerder een soort los concept is waarrond dit album is gebouwd en zeker niet iets dat ze willen verheerlijken.

Het album opent met een soort drone en woordloze zang die we spontaan met Lisa Gerrard associëren. De tweede song “Fertility” gaat volop de etnische - oosterse - toer op en combineert weer die Lisa Gerrard vocalen met kerkkoren. Dit harmonieus samengaan tussen Oost en West had zo op Dead Can Dances “Spiritchaser” album gekund. Je vindt deze fantastische song hier op youtube.

Al even subliem is de derde track “The Iron Rose”, een pracht van een neofolksong in het verlengde van een Sol Invictus, een Ordo Rosarius Equilibrio of een Rome. De reeds genoemde Pink Floyd cover gaat dan weer volledig de martial toer op; militaristische percussie met pompeuze keyboardtonen. En zo zweven de songs op dit album constant tussen dark folk, neofolk/apocalyptic folk, etnofolk (‘wereldmuziek’), ritual en martial.

Andere opmerkelijke songs zijn nog “Hymn For The Fallen One” (een ode aan de gevallen engel Lucifer: ‘Lucifer! Lucifer Rising!’), mijn lieveling “Hammer Of Anvil”, een song met akoestische gitaar gebouwd rond een uitermate intrigerend keyboardmelodietje, “Rising”, nog zo’n prachtige donkere etnofolksong die naar de latere Dead Can Dance neigt (of naar Rajna, Irfan, The Moon And The Nightspirit…) en de mooie afsluiter “Death In Honour” met mysterieuze orgeltonen. De Gitane Demone cover “The Sound Of War” tenslotte is een parel van een apocalyptic folk/dark folk song met een soort klavecimbeltonen en duistere drones.

Rome en Ordo Rosarius Equilibrio zijn tegenwoordig de grote namen in dit genre - en geen slecht woord over beide bands - maar :Golgatha: heeft net dat ietsje meer en verdient het om minstens even groot te worden. Samen met Stormfågels “Eldvakt” is dit het tweede dark folk/neofolk album dat zeker mijn jaarlijstje voor 2011 haalt. Superalbum!

http://www.ikonen-magazin.de/golgatha

http://www.myspace.com/schaedelstaette

The Horns Of Joy

Night is my nakedness

The stars are my teeth

I throw myself to the dead

Clad in a white sun

Death lives inside my heart

Like a friendly black angel

I am the emptiness of the tombs

I am my own absence

Formless abstraction

Lined by ruptures

The horns of joy

They sound senselessly

The thunder of death

Fills the universe

Fills the nothingness of existence

*

Puppets we are

Snuffed like

The wicker man

Like straw dogs

In a heathen festival

Henk Vereecken
06/08/2011