Op de hoesfoto verbergt Alison Goldfrapp het gezicht achter een struikje. Een veelzeggend beeld is het alleszins. Het is niet zo dat ze zich moet schamen voor het gepresteerde werk op Silver Eye, doch van een artieste van haar kaliber verwachten we toch wel wat meer dan de doordeweekse electrodeuntjes alwaar we hier 10 stuks van voorgeschoteld krijgen. 10 stuks die onderling inwisselbaar zijn, waardoor we conform de hoes ook kunnen besluiten dat la Goldfrapp even door de bomen het bos niet meer lijkt te zien.

Een eerste draaibeurt in de wagen luisterde nog vlot weg, al moesten we bekennen dat er bij aankomst bitter weinig bleef hangen van hetgeen we net gehoord hadden.

De edgy kant in de muziek, voor ons toch wel van essentieel belang, bleek de grote afwezige te zijn op Silver Eye. Het gros van de nummers klinkt gewoonweg te gepolijst, in die mate zelfs dat Alison er maar niet slaagt onze aandacht vast te grijpen.

Voorbeelden van (al dan niet) fijne electrodeuntjes die helaas gedoemd zijn tot een lang doch onbevredigend leven op satellietradio’s (oftewel het geluidsbehang van winkelcentra) zijn er genoeg. (Of luistert u uit vrije wil nog naar La Roux, Sophie Ellis-Bextor of andere Sugababes?). Niet dat we een dergelijk voortbestaan Goldfrapp toewensen, zeker niet gezien haar staat van dienst, maar voor Silver Eye is het wat ons betreft helaas het ongenadige lot. De samenwerkingen met John Congleton (Grammy winnend producer van St. Vincent, John Grant en Wild Beasts), Bobby Krlic (aka The Haxan Cloak), Leo Abrahams (werkte nog samen met Brian Eno) en Mute oprichter Daniel Miller ten spijt.

Songs als ‘Systemagic’ en ‘Become The One’ zijn dan wel earcatchers van formaat, maar dat zijn songs van Madonna, Katy Perry en Lady GaGa ook, dus dat is op zich niet een verdienste.

Ook op electro ballad ‘Faux Suede Drifter’ (die titel alleen al), begeeft Allison zich op glad ijs...om al snel roemloos op haar bakkes te gaan. Nee, ook dit deed ze in het verleden veel beter.

Breed uitwaaierende synths zorgen vaak voor een epische grandeur, die helaas nogal snel in het ijle vervliegt (‘Everything Is Never Enough’ en ‘Moon In Your Mouth’).

Gelukkig is het niet al huilen met de pet op wat de klok slaat. Wanneer de sfeer van euforische dancepop omslaat in meer atmosferische deuntjes zoals ‘Tigerman’ horen we gelukkig nog een glimp van hoe we Goldfrapp het liefst lusten. Voorbeelden hiervan zijn ook ‘Zodiac Black’ en ‘Beast That Never Was’ die zich tevens in chill out ambient sferen bevinden, en geslaagder te noemen zijn dan de mossel noch vis electro die voor de rest legio is op Silver Eye.

Afsluiter ‘Ocean’ trekt ook nog een dreigende spanningsboog waarbinnen het fijn vertoeven is, maar dan is het kalf, u kan het al raden, reeds verdronken.

Goldfrapp

Dimi Brands
27/06/2017