Italiaan Giulio Aldinucci mag zich met recht en reden een geluidskunstenaar noemen. De man schreef al heel wat albums bij elkaar, Shards Of Distant Times is zijn derde voor Karlrecords. De twee vorige aldaar verschenen titels (Borders And Ruins uit 2017 en Disappearing In A Mirror uit 2018) doken in verschillende eindejaarslijstjes op.

In de loop van een zestal soloalbums (naast nog tal van collaboratieve albums en EP’s) heeft Aldinucci zijn vaardigheden als componist en geluidsontwerper steeds meer verfijnd. Zijn elegante stijl die ambient en field recordings combineert kwam volledig tot zijn recht op de eerder op Karl verschenen albums. Ook Shards Of Distant Times is wederom een muzikaal meesterwerkje van sublieme schoonheid en sacrale grootsheid geworden. Maar het is meer dan enkel dat, tevens behandelt het filosofische overpeinzingen, iets wat bij vorige albums ook het geval was.

Zo was Borders And Ruins een reflectie over de instabiliteit van grenzen en riep Disappearing In A Mirror de zeer persoonlijke kwestie betreffende identiteit op. Shards Of Distant Times onderzoekt de liminale gebieden van de hedendaagse soundscapes die worden gekenmerkt door de aanwezigheid van een menselijke stem afkomstig van oude en versleten opnames. Net als in de auditieve pareidolie, het psychisch fenomeen waarbij de geest onduidelijke stemmen en muziek hoort in willekeurige geluiden waar die niet bestaan, komen stemmen en muziek tevoorschijn uit de alledaagse soundscapes via de alomtegenwoordige met het internet verbonden apparaten, waardoor er storingen ontstaan tussen tijd en ruimte.

Stof tot nadenken, maar gelukkig dus ook zeer overtuigende muziek. Althans in het begin: vooral ‘Phoenix’, ‘Fractal Tears’ en ‘Every Forgotten Word’ spreken erg tot de verbeelding wanneer een echoënde sopraanstem ijzingwekkend doorheen de composities zweeft. Bij momenten zo angstvallig dat het je woonkamer in een mum van tijd weet om te toveren tot een heus spookhuis. Zeker met de ijle klanken die Aldinucci hiermee verbindt. Ook op het einde van het album (‘Rhizomatic Realities’) wordt dit kunstje nogmaals herhaald, doch op een iets abstractere ambient manier. De drie (twee als je voor de vinylversie kiest) overige nummers schipperen een beetje tussen drone, reguliere - en dark ambient, maar doordat de beklijvende spookstemmen hier minder op de voorgrond treden blijven ze ook minder lang in ons geheugen plakken.

Giulio Aldinucci

Dimi Brands
08/06/2020